Ведаеце, што мяне больш за ўсё ўразіла ў жудаснай трагедыі, якая адбылася днямі ў прыгарадзе Махачкалы, дзе адбыўся выбух на запраўцы, у выніку якога загінулі больш за семдзесят чалавек? Не гэта лічба і не колькасць пацярпелых, якіх больш за сотню, і ці ўсе з іх выжывуць, невядома.
Ратавальнікам дажджы дабавілі работы, пэўна, як нікому больш. І справа не толькі ў ліквідацыі наступстваў непагадзі. Пасля даждоў пайшлі грыбы, а значыць, пачынаецца сезон зніклых грыбнікоў.
Толькі выйшла з непрацяглага адпачынку, думаю, якую б тэму ў калонцы закрануць, а тут прыходзіць у пісьме на электронную пошту падказка. Піша Наталля з суседняга з нашым Стаўбцоўскага раёна. Не скардзіцца — проста дзеліцца тым, што хвалюе. Тэма — вяскова-дачная і, як для мяне, дык надзвычай для нашага часу тыповая і актуальная
Самае яркае ўражанне мінулага тыдня — убачанае ў тэлеперадачы, а пасля прачытанае ў афіцыйным паведамленні Следчага камітэта. Як, вы не чулі? Не здагадваецеся нават, пра што гэта я? Тады, калі дазволіце, кароткі адвольны пераказ.
Глядзіш на гарадскую вуліцу з балкона на сёмым паверсе, прыслухоўваешся, спадзеючыся пачуць (і не чуеш, бо высока), як ляпаюць цяжкія кроплі па асфальце. Сцены суседняга дома, бетонна-шэрыя, на вачах пакрываюцца мокрымі падцёкамі.
Каля аўтакрамы кабеты ледзьве не пабіліся... за пачак солі. Не таму, што соль нейкая адмысловая, а таму, што пачак у наяўнасці адзін. Сцэна была, трэба сказаць, яшчэ тая. Жанкі сварыліся і ледзь не рвалі адна на адной валасы, а прадаўшчыца, узвышаючыся над імі ў акенцы крамы на калёсах і будучы недасягальнай, трымала запаветны пачак солі, маючы намер аддаць яго пераможцы. Нарэшце абвясцілі нічыю — купілі тую соль напалам...
Сядзім нядаўна з прыяцелькай (яна ў Мінску ў гімназіі працуе), разважаем на тэму сямейных адносін. Пра тое, якія мужчыны сво..., а жанчыны часцей за ўсё ахвяры. Бо, як правіла, пры разводзе аказваецца, што ўся маёмасць на ім, і не факт, што ён праявіць высакароднасць і нешта былой палавіне з дзецьмі пакіне. Асабліва калі новая пасія ёсць і драпежніцкія замашкі мае.
Галіна Кузьмінічна памерла мінулай восенню. Адмучылася — гадоў дзесяць са зламанай шыйкай бядра правяла ў даламаным інвалідным вазку ў адной кватэры з сынам-алкаголікам. Пахавалі яе нявестка з унукамі — удава і дзеці старэйшага сына. Прывезлі на вясковыя могілкі, дзе Галіну Кузьмінічну ўжо дваццаць пяць гадоў чакаў яе муж.
За свае амаль сто шэсць гадоў існавання «Звязда» неаднойчы дапамагала людзям знаходзіць адно аднаго. Варта пагартаць падшыўкі, каб у гэтым пераканацца. Знаходзіліся дзеці, згубленыя ў мітусні эвакуацыі, знаходзіліся ветэраны-аднапалчане, знаходзіліся браты і сёстры, раскіданыя па розных дзіцячых дамах.
Мы сядзелі ў пятніцу вечарам у кавярні ў прыемнай дзявочай кампаніі, размаўлялі пра жыццё. І тут у мяне зазваніў тэлефон. Званок быў на «ватсап», нумар пачынаўся +63 (пасля высветліла, што гэта Філіпіны). «Ціха, дзяўчаты, мне махляры звоняць!» — прыкрыкнула на шумную кампанію.
З рубрыкі «Знарок не прыдумаеш». Калега акурат сёння са смехам расказвала. Едзе яна ў ліфце з дзвюма маладзіцамі. Адна трымае ў руках пакунак, з якога выглядвае расада перцаў. Добрая такая расада, ужо ў пучкі на кветкі пабралася. А другая на поўным сур'ёзе ёй кажа: «Якія ў цябе кветкі прыгожыя! Ужо нават у бутонах.
Нешта забытае, з савецкага дзяцінства, шчасліва-ўрачыстае круціцца ў галаве разам з датай 19 мая. А, вось яно — дзень нараджэння піянерскай арганізацыі! Адно з любімых вясновых школьных свят, бо гэта ж суцэльная прыгажосць.
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
