Не ведаю, чаму, але гэтай восеньскай парой, калі хочацца чагосьці ва ўсіх сэнсах цёплага, я дастаю з кніжнай шафы кніжку менавіта Якуба Коласа. Вось зноў задумалася зараз: чаму? І, здаецца, нарэшце зразумела. З ім — як дома, у роднай хаце. Ён — свой.
Учора наш Малыш адмучыўся. Дакладней, пайшоў на Вясёлку, як прынята цяпер казаць пра памерлых хатніх гадаванцаў.
У мінулую суботу на вясковай вуліцы было нешта незвычайнае і дагэтуль нябачанае — на ёй, пачынаючы ад паказальніка з назвай, выстраілася цэлая чарга вялікіх фур. Аб’язджаючы гэту працэсію, мы думалі-гадалі, што ж такое ім у нашай невялікай вёсцы спатрэбілася.
Гэтага сівога, крыху прыгорбленага дзядзьку я памятаю з самага дзяцінства. Пасля Вялікадня, у Наўскі чацвер, мы заўсёды ездзілі на могілкі да «далёкай» бабулі, мамінай маці, якая памерла зусім маладой, у 61 год.
У грыбы мы выправіліся нечакана самі для сябе. На пагоджыя выхадныя была процьма планаў: у вёсцы, як вядома, восень — работ восем, на градах стаялі нявыбраныя буракі і морква. Але ў нядзелю раніцай ледзь не хорам сказалі: «А давайце з’ездзім у лес!»
Да Дня пажылых людзей я заўсёды старалася прывезці ім іхнія любімыя цукеркі — імпартныя, у пластыкавым акуратным пачку з бліскучай абгорткай, шакаладныя з цэльнымі арэхамі ўсярэдзіне. Кожны раз матуля спачатку ўздыхала: «Гэта ж дорага».
Так, менавіта гэтак сёлета атрымалася — мора засталося няўбачаным. Не тое што магчымасці не было — ніхто не перашкаджаў, збірайся ды едзь сабе. Але ад адной толькі думкі аб далёкіх пераездах-самалётах, зборах-чамаданах станавілася ніякавата (можа, гэта ўзрост?).
Зачапіліся ўчора з прыяцелькай за тэму выяўленчага мастацтва. Яна была нядаўна ў Нарвегіі, расказвала пра самы вялікі музей Манэ. «Каторага — Эдуарда ці Клода?» — спыталася ў яе. «Таго, што «Крык» напісаў...» — «Дык гэта ж Мунк». — «Во, дакладна Мунк.
«Цётка Лена, паехалі з намі на рэчку!» — клікалі малыя ў мінулыя спякотныя выхадныя. Ісці было далекавата — па ўсёй доўгай вясковай вуліцы, пасля яшчэ праз колішнюю балацянку. Але вабіла перспектыва апынуцца ў цяньку каля вады, дый пытанне бяспекі было не апошнім.
Ведаеце, што мяне больш за ўсё ўразіла ў жудаснай трагедыі, якая адбылася днямі ў прыгарадзе Махачкалы, дзе адбыўся выбух на запраўцы, у выніку якога загінулі больш за семдзесят чалавек? Не гэта лічба і не колькасць пацярпелых, якіх больш за сотню, і ці ўсе з іх выжывуць, невядома.
Ратавальнікам дажджы дабавілі работы, пэўна, як нікому больш. І справа не толькі ў ліквідацыі наступстваў непагадзі. Пасля даждоў пайшлі грыбы, а значыць, пачынаецца сезон зніклых грыбнікоў.
Толькі выйшла з непрацяглага адпачынку, думаю, якую б тэму ў калонцы закрануць, а тут прыходзіць у пісьме на электронную пошту падказка. Піша Наталля з суседняга з нашым Стаўбцоўскага раёна. Не скардзіцца — проста дзеліцца тым, што хвалюе. Тэма — вяскова-дачная і, як для мяне, дык надзвычай для нашага часу тыповая і актуальная
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».