Зайшла каляжанка і проста так з парога, каб пачаць гаворку, весела прамовіла: «Пра што пішаш, пра кветачкі?» А што, хіба кветкі займаюць так мала месца ў нашым жыцці, што не вартыя калонкі? Вунь цяпер махляры на звычцы радаваць мілых і родных букетамі немалыя грошы зарабляюць. Чулі, напэўна, як у інтэрнэце заказваюць букеты, плацяць за іх, а потым заказ не атрымліваюць.
Відаць, модна цяпер дарыць дарагія шыкоўныя букеты, ды яшчэ з дастаўкай. У часы маёй маладосці для дзяўчыны, маці альбо жонкі выбіралі кветкі ў краме, таму і не было ніякага падману. А калі я толькі пачынала працаваць у пружанcкай «раёнцы», у райцэнтры наогул не было магазіна кветак. Іх можна было купіць толькі ў Брэсце, за 80 кіламетраў, а калі пашанцуе, дастаць па блаце колькі гваздзікоў, бо іх вырошчвалі ў цяпліцы сельгастэхнікі. Цяпер з кветкамі праблем, як вядома, няма нідзе. Але ж цяплічнае нятаннае хараство здольнае радаваць некалькі дзён, а потым яно немінуча завяне.
Іншая справа — кветкі, вырашчаныя ў сваім гародчыку. Хто мае ўласны дом, дачу альбо дамок у вёсцы, мяне зразумеюць. Калі бачыш, як абуджаюцца любімыя краскі пасля зімы, як падрастаюць, выпускаюць бутоны альбо ўзыходзяць, пасеяныя на клумбе, гэта асаблівае задавальненне. У маёй суседкі Наталлі проста аграмадныя плантацыі: яна агарод не садзіць, вырошчвае толькі кветкі, шчыруе над імі з вясны да восені. У мяне кветнік куды больш сціплы. Але кожная з кветак мае сваю гісторыю.
Асабліва люблю ружовыя флёксы, бо іх некалі развяла мама каля нашай хаты, а ёй, калі не памыляюся, прывёз з горада брат. Ужо даўно няма ні маці, ні дзядзькі, а кветкі растуць і каля нашага дома, і тут, у мяне. Яны зацвітаюць у канцы чэрвеня і ружавеюць добры месяц. Пасаджаныя з боку вуліцы, звяртаюць на сябе ўвагу. Часам нехта спыняецца пахваліць кветкі, пагаварыць. У многіх бачыла флёксы, але мае — нейкі іншы сорт, яны не растуць высокія, маюць вялікія суквецці, выглядаюць больш пяшчотнымі за іншых сваіх суродзічаў. Вось толькі знізу лісце жаўцее, і ў інтэрнэце нічога слушнага з гэтай нагоды. Відаць, проста так рэагуюць на адсутнасць вільгаці. Трэба старацца больш паліваць.
А ранняй вясной у красавіку радуюць вока гіяцынты. Некалькі цыбулін падарыла аднойчы наша адданая чытачка падчас сустрэчы. Першыя гады яны неяк так-сяк цвілі, а цяпер увабраліся ў сілу і гэтай вясной здзівілі яркімі рознакаляровымі кветкамі. Яшчэ пуста кругом, зямля рудая, без травы, а гіяцынты так і ззяюць сваім вясновым прывітаннем.
Нечакана для сябе палюбіла лілею. Раней мне не падабаўся пах гэтай кветкі. А цяпер прывыкла, ды і лілея на рынку трапілася асаблівая, яна амаль не пахне. Праўда, вельмі далікатная, на яе перыядычна нападаюць розныя шкоднікі, даводзіцца ратаваць, пырскаць, каб да пачатку ліпеня яна паказала сваю элегантна-цнатлівую белую прыгажосць. А можа, яна не любіць суседства з гладыёлусамі? Трэба пачытаць у інтэрнэце. Гладыёлусы займаюць прадаўгаватую клумбу. Іх падарыла гераіня майго даўняга матэрыялу з Пружанскага раёна. У яе цэлая плантацыя гэтых кветак, якія вырошчвае на продаж. І ўжо некалькі гадоў яны растуць у мяне.
Яшчэ люблю ружы летам і хрызантэмы пад восень. А вось астры чамусьці не растуць, у першыя гады пасля куплі дома раслі добра, а цяпер нават не ўзыходзяць. Сёлета для эксперыменту купіла пакецік насення пад назвай «Маўрытанскі газон», дарэчы, у нашай газеце вычытала рэкамендацыю. Інструкцыя на адваротным баку абяцае доўгае цвіценне. Узышлі расліны добра, і ўжо некаторыя выпусцілі падобныя да каласкоў бутоны. Паглядзім, што за «маўрытанскую» красу яны пакажуць.
Але ж кветкі бываюць не толькі на клумбах і ў вазах. Кветкі ўпрыгожваюць розныя вырабы і тканіны. Цяпер іх усё менш ва ўзорах нашага тэкстылю, заўважылі? Сучасны чалавек цягнецца да мінімалізму. Цяпер мы купляем аднатонныя шторы, пакрывалы, дываны на падлогу. А раней жыццё ўпрыгожвалі кветкі. Нядаўна давялося быць у музеі «Бездзежскі фартушок». Зноў паглядзела на разнастайнасць кветкавых узораў нашых майстрых, простых вясковых жанчын. Там нагадалі, што ў калекцыі маецца некалькі соцень фартушкоў з адной мясцовасці. І ніводзін узор не паўтараецца! Працавала ж фантазія ў прабабуль. А ўзоры стагоддзе таму чэрпалі з наваколля, пераймалі з кветак ды пераносілі на тканіну.
Прыехала з той камандзіроўкі, дастала старую маміну вышыванку, якая дагэтуль ляжала ў шафе. Якія ж прыгожыя, яркія на ёй кветкі! Нарэзала з грады васількоў (іх таксама вырошчваю на падворку), паставіла ў кашпо, якое летась падарыла калега. Яна, дарэчы, гэткую прыгажосць робіць сваімі рукамі і ўпрыгожвае тым жа кветкавым узорам. І такі настрой сабе стварыла, не паверыце! На душы пасвятлела.
Святлана ЯСКЕВІЧ
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
