Арганізатар вечарынкі Lіkee Party Мікіта Бераснеў: Дзякуючы Lіkee я нібы апынуўся ў іншым свеце

Час не стаіць на месцы. Здаецца, яшчэ зусім нядаўна галоўнай сацыяльнай сеткай сярод моладзі і падлеткаў з'яўлялася «УКантакце», крыху пазней на змену ёй прыйшоў Іnstagram, але спадабаўся далёка не ўсім. З-за чаго многія «блукалі» па прасторах інтэрнэту ў пошуках цікавага і актуальнага для іх узроставай катэгорыі кантэнту. Сёння адной з самых папулярных сацыяльных сетак сярод моладзі не толькі ў нашай краіне, але і ва ўсім свеце з'яўляецца Lіkee. Мы пагаварылі з арганізатарам маштабнай вечарынкі Lіkee Party ў Мінску, а таксама памочнікам усіх «лайкераў» у Беларусі Мікітам Берасневым і высветлілі, з-за чаго ж вакол гэтай сеткі столькі хайпу.

— Як ты пазнаёміўся з Lіkee?

— Першы раз натрапіў на яе ў 2018 годзе, тады яна толькі пачала развівацца, і я зусім не разумеў, што і як там уладкавана, напрыклад, як загружаць і ацэньваць посты. Але мяне адразу ж зачапіла сутнасць — запісванне розных відэаролікаў і скетчаў, дзе людзі або танцуюць, або спяваюць, або проста ствараюць забаўляльны прадукт для добрага настрою. Таму стаў здымаць іх са сваёй сяброўкай Вікторыяй Зайцавай, але публікаваў зробленае ў Іnstagram. Праз нейкі час мне напісала адміністрацыя Lіkee і прапанавала здымаць для іх відэа і весці трансляцыі, рабіць гэта трэба было трыццаць гадзін у тыдзень.

— Ці складана было набраць падпісчыкаў?

— Рабіць кантэнт для гэтага дадатку пачаў у студзені 2019 года, а ўжо бліжэй да мая ў мяне было трыццаць-сорак тысяч падпісчыкаў, і тады ў першы раз мне прапанавалі зладзіць іх збор у Мінску. Вядома ж, было вельмі прыемна, я разумеў, што ёсць людзі, якія сочаць за маёй творчасцю... Але каб прыйшла хоць малая частка падпісчыкаў, не асабліва верыў у тое, ды вырашыў рызыкнуць. У арганізацыі мерапрыемства мне дапамагала Вікторыя, і мы знялі пляцоўку на восемдзясят чалавек, а ў выніку прыйшло чалавек трыста-чатырыста. Я быў вельмі здзіўлены, і мне нават давялося крыху перарабляць сцэнарый з-за такой колькасці гледачоў. Пасля гэтай сустрэчы я арганізоўваў зборы з падпісчыкамі ў Бабруйску, Светлагорску, Санкт-Пецярбургу і яшчэ раз у Мінску, дзе зноў пралічыўся з залай. Абапіраючыся на папярэдні вопыт, зняў пляцоўку на восемсот чалавек, а прыйшло прыкладна дзве з паловай тысячы. Добра, што мерапрыемства прадугледжвала розныя актыўнасці, з-за чаго госці не тоўпіліся ў адным месцы. І менавіта пасля гэтага мерапрыемства я вырашыў для сябе, што дадзеная сацыяльная сетка сапраўды важная для людзей і я хачу ў ёй развівацца.

— З прыходам папулярнасці не ўзнікла «зорная хвароба»?

— Сапраўды, мяне ўжо пазнаюць на вуліцах, просяць зняць з імі відэа або зрабіць фота. Гэта, натуральна, падабаецца і нават цешыць мяне. Але пра «зорную хваробу» і слухаць не жадаю. На мой погляд, калі чалавек займаецца любімай справай, а не стварае нешта толькі для піяру, то ніколі на яе не захварэе.

— А што наконт хейтараў?

— Вядома, з прыходам папулярнасці разам з фанатамі і падтрымкай прыходзяць і яны. Але я выбраў для сябе тактыку, што буду аднолькава прыязны з усімі. І калі мне пішуць негатыўны каментарый, заўсёды адказваю на яго з усмешкай і без агрэсіі, акрамя таго, паказваю, што і такі водгук важны для развіцця.

— Як бацькі аднесліся да новай дзейнасці?

— Нягледзячы на тое, што часта дзецям і нават падлеткам забараняюць шмат часу праводзіць у тэлефоне за праглядам забаўляльных ролікаў і тым больш іх здымаць, мае бацькі ў гэтым абсалютна мяне падтрымліваюць. Мама нават часам здымаецца ў роліках і мае ўласную старонку, а татава дапамога адбываецца за кадрам. Калі ўжо гаворка зайшла пра падтрымку, ёсць яшчэ адзін чалавек, які адыграў вялікую ролю ў маім развіцці як творчай асобы. Гэта Андрэй Траццякоў, мой дырэктар, калі б не ён, то было б вельмі складана. Андрэй вырашае вельмі многія пытанні, вядзе перамовы з арганізатарамі праектаў, мерапрыемстваў і рэкламадаўцамі, і вядома ж, аказвае вялізную псіхалагічную падтрымку.

— Часта «лайкеры» выкарыстоўваюць паняцце «вайн», што гэта?

— Гэта кароткаметражны ролік, які, як правіла, доўжыцца не менш за хвіліну. Часцей за ўсё яны маюць гумарыстычны характар. Іх імкнуцца зрабіць максімальна маляўнічымі, для чаго выкарыстоўваюць розныя эфекты і накладваюць «прыліпчывую» музыку ў якасці фону. Тэм для такіх відэа мноства, у гэтай справе галоўнае падабраць яе ў залежнасці ад аўдыторыі. Многія не бачаць розніцы паміж «вайнам» і звычайным відэа, але заўзяты «лайкер» размяжуе іх з першага погляду.

— Колькі часу трэба на стварэнне аднаго відэа?

— Падрыхтоўка патрэбнага кантэнту для дадатку — гэта працаёмісты і складаны працэс. Хоць відэа звычайна не доўжыцца больш за пяць хвілін, на яго падрыхтоўку траціцца ў разы больш. Прафесійныя «лайкеры» для здымак кароткіх «вайнаў» пад гатовы гук могуць выдаткаваць ад пяці да трыццаці хвілін. Але калі вы здымаеце штосьці цікавае па сюжэце, задумцы, ды яшчэ і ў розных лакацыях, сысці на гэта можа цэлы тыдзень, а посціць нешта новае ў сябе на старонцы трэба кожны дзень, інакш вылеціш з топа.

— Акрамя «вайнаў», які яшчэ кантэнт ты транслюеш?

— У Lіkee я не толькі здымаю ролікі і вяду трансляцыі са сваімі падпісчыкамі, але з нядаўняга часу і з'яўляюся вядучым двух шоу. Першае — «Сямейныя вечарынкі» — гэта інтэрв'ю з «зорнымі» бацькамі і іх дзецьмі ці наадварот. Першапачаткова яно планавалася як адно мерапрыемства, у якім узялі ўдзел чатыры вядомыя блогеры з Youtube і іх сем'і. У рамках эфіру мы пагутарылі з гасцямі, шмат жартавалі, таксама разыгралі прызы сярод гледачоў. За дзве гадзіны трансляцыі нас паглядзела каля 400 тысяч чалавек. Вынік аказаўся такі выдатны, што мне прапанавалі праводзіць анлайн-вечарынкі на штотыднёвай аснове кожную пятніцу. На гэтым шоу я пазнаёміўся з Ільёй Собалевым і Дзянісам Касяковым. Другое называецца «Пераключацца далей няма куды». Яго сутнасць — інтэрв'ю з рознымі знакамітасцямі: у мяне ў гасцях ўжо пабывалі Вітас, група «Марсэль», музычны дуэт RASA і многія іншыя. Ведаеш, раней усе гэтыя людзі мне здаваліся недасягальнымі, а дзякуючы Lіkee я нібыта апынуўся ў іншым свеце, і мне ён вельмі падабаецца.

— Ёсць блогеры ў Lіkee, за творчасцю якіх ты сочыш?

— Вядома, я не толькі сам здымаю, але і гляджу акаўнты іншых карыстальнікаў. Не з усімі топавымі прадстаўнікамі знаёмы асабіста, але іх творчасць, а для мяне гэта менавіта творчасць, ведаю. Вылучыць нейкіх любімчыкаў цяжкавата, бо ў кожнага свой кантэнт. Мне падабаюцца такія «лайкеры», як Насця Кош, Мерлін, у яе вельмі круты вобраз багіні, глядзіш яе відэа і адразу настрой падымаецца. Таксама люблю праглядаць відэа Дзіўнай, яна вельмі таленавітая дзяўчына, робіць крутыя каверы. Часам зазіраю ў акаўнт «лайкера» Ганны — гэта жанчына, якая займаецца варажбой.

— Якімі якасцямі трэба вызначацца, каб дасягнуць вышынь у гэтай сферы?

— Для таго каб быць добрым «лайкерам», не трэба мець нейкіх звышпрафесійных якасцяў. Адразу выкідаем з галавы думкі пра тое, што трэба ведаць, як манціраваць відэа, валодаць уменнямі пастаноўкі кадра — гэта ўсё прыйдзе з вопытам. Каб дамагчыся поспеху ў такой справе, вам спатрэбіцца хутка развіць некаторыя прыродныя якасці, а калі іх няма, то з гэтым нічога не зробіш. Першым я вылучыў бы таварыскасць. Блогеры ўвесь час павінны кантактаваць з вялікай колькасцю людзей: падпісчыкамі, спонсарамі і іншымі. Таксама чалавек, які хоча развівацца ў гэтай сферы, павінен быць цікаўны да жыцця, пастаянна развівацца, шмат чытаць і быць у курсе ўсіх трэндаў. Што датычыцца знешнасці, то тут толькі тры крытэрыі. Чалавек павінен быць яркі, запамінальны і абаяльны. Каб, убачыўшы яго адзін раз, ты запомніў тыпаж і заўсёды спыняўся ў стужцы менавіта на яго відэа.

— Чым ты займаешся, акрамя блогерства?

— Апроч развіцця як «лайкера», актыўна прасоўваю сябе ў якасці спевака. Сам складаю песні і спяваю іх на розных мерапрыемствах. Нават паспеў зняць некалькі кліпаў. Музыкай цікавіўся з самага дзяцінства, яна заўсёды ішла са мной па жыцці, чым бы я ні займаўся паралельна. Першай маёй песняй была «Атмасфера», да яе выпуску я рыхтаваўся дастаткова доўга і напружана, але гэта таго каштавала. Пасля яе ў мяне з'явіліся свае слухачы, якім даспадобы тое, што я раблю. Зусім нядаўна была выпушчана новая песня сумесна з лэйблам Klever «Пацалунак пасля дзірола». Цяпер плануюцца яшчэ дзве кампазіцыі, і я думаю, што да канца года яны выйдуць. Калі мне давядзецца выбіраць — быць «лайкерам» або спеваком, то, хутчэй за ўсё, я выберу музыку, хоць у сучасным свеце для артыста сацыяльныя сеткі — самы хуткі шлях да поспеху, тым больш такія, як Lіkee.

Ангеліна НОВІКАВА, студэнтка ІV курса Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта культуры і мастацтваў