У свае 83 гады яна танцуе, спявае, грае на гітары і выступае на канцэртах. Займаецца валанцёрствам: дапамагае ветэранам і дзецям. А яшчэ сочыць за модай і ведае 80 спосабаў прыгожа завязваць шалік. Энергічная, жыццярадасная жанчына дасць фору маладым.
Хтосьці скажа: напэўна, ніколі не падводзіла яе здароўе. І памыліцца: Альбіна Іванаўна Пажаева перанесла цяжкія хваробы. І дзяцінства яе не песціла, бо прыйшлося на гады вайны. Тым не менш, аптымізму пенсіянеркі можна толькі пазайздросціць. Даведаліся, чым жыве і чым захапляецца ў сваім элегантным узросце гэтая моцная духам і вельмі абаяльная жанчына.
Ідзе рэпетыцыя танцавальнага ансамбля «Дэбют». Абцасы ўпэўнена стукаюць па паркеце ў такт музыцы. Аж самой захацелася пусціцца ў скокі: такі запал і пачуццё рытму дэманструе калектыў.
— Гэта вы яшчэ не бачылі нас у касцюмах! — усміхаецца Альбіна Іванаўна. — Яны вельмі прыгожыя. Кашулі ў народным стылі з выцінанкамі, спадніцы — некаторыя з іх мы самі шыем. Калектыў часта запрашаюць на канцэрты, раённыя і гарадскія святы. Нават у Палацы Рэспублікі выступалі. Асабліва чакаюць нас ветэраны, зараз рыхтуемся зноў выступіць перад імі. Ведаем розныя танцы: беларускія, грузінскія, яўрэйскія. Сярод любімых — усе беларускія, яўрэйскі танец «7-40». А гледачам дужа палюбілася гумарыстычная сцэнка, у якой я апранаю кашулю, штаны, боты, капялюш і танцую мужчынскую партыю.
Танцам Альбіна Іванаўна пачала актыўна займацца ў 72 гады. Пасля дзвюх складаных аперацый, інсульту вырашыла радавацца кожнай хвіліне жыцця. Так з’явілася ідэя стварыць танцавальны гурток для пажылых. Прыйшла з прапановай у тэрытарыяльны цэнтр сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва Партызанскага раёна Мінска. Знайшлі выкладчыцу і актыўных жанчын для групы. Калектыў назвалі «Дэбют».
— Хацела паказаць, што пенсія і хваробы — не канец свету. У чалавека столькі магчымасцяў! Проста трэба не сядзець на месцы, знайсці захапленне і рэалізоўвацца ў любым узросце.
У 57 гадоў Альбіна Іванаўна перанесла найскладанейшую аперацыю. У 70 гадоў жанчына захварэла на анкалогію. Зноў аперацыя. Змагацца з цяжкімі хваробамі дапамагалі вера ў свае сілы і прафесіяналізм дактароў.
— Пабываўшы ў бальніцах, вырашыла не ўпадаць у дэпрэсію, як многія, а жыць інакш. Колькі ўжо гадоў прайшло з таго часу, а я не скарджуся на здароўе. Акрамя танцаў, запісалася на ёгу, пілатэс, асвоіла новыя хобі, — пералічвае мая суразмоўніца.
Альбіна Іванаўна — выдатная рукадзельніца. Сярод яе работ — каралі з тканіны і дрэва, ружы з аксаміту, вязаныя вырабы.
— Нават не ведаю, што мне падабаецца больш, — усміхаецца яна. — Абажаю вязаць, вышываць, гатаваць... Аднойчы мне падарылі кнігу па карвінгу (тэхніка выразання з гародніны і садавіны — заўвага аўтара). Спачатку падумала, што гэта вельмі складана. Пачала з яблыка. Цяпер выразаю кветкі, птушак і нават жывёл. А вось маляваць не ўмею, аб чым дужа шкадуе мая праўнучка Ліза. Затое ўдваіх з ёю гатуем варэнікі, пельмені, беляшы, пірагі... Потым прыгожа накрываем на стол, частуем родных і суседзяў.
Альбіна Пажаева ўдзельнічала ў конкурсе і атрымала тытул «Супербабуля». У яе два ўнукі, тры праўнукі. «Сакрэт цёплых адносін з дзецьмі і ўнукамі — павага і бескарысная любоў», — упэўнена жанчына.
Кожная пара года па-свойму адметная, кожная прыносіць маёй суразмоўніцы задавальненне. Каб адчуць непарыўную сувязь з прыродай, па нядзелях у любое надвор’е жанчына разам з такімі ж прыхільнікамі здаровага ладу жыцця ходзіць у лес.
— Мы цікавімся кожнай птушкай, дрэўцам, раслінкай. Летам купаемся на Мінскім моры, а зімой катаемся са снежных горак. У паходах ля вогнішча спяваем пад гітару, танцуем, расказваем гісторыі.
Дарэчы, Альбіна Іванаўна з імпэтам асвойвае майстэрства ігры на гітары. Першае, што захацела сыграць, — песню «Крутится, вертится шар голубой». Менавіта яе спяваў Альбіне ў дзяцінстве тата...
— Я была зусім маленькай, калі пачалася Вялікая Айчынная вайна. А калі мне споўнілася тры гады, памерла мая маці, — успамінае тыя цяжкія часы Альбіна Іванаўна. — Мы галадалі і маглі б загінуць, але людзі побач, нашы суседзі дапамагалі. Дзе супу нальюць, дзе хлеба дадуць. Тыя цеплыня і дабрыня ў адносінах да нашай сям’і захаваліся ў маім сэрцы. З дзяцінства вырашыла стаць медыкам і прысвяціць жыццё ратаванню людзей.
Альбіна Пажаева адпрацавала ў медыцыне 52 гады. У хуткай дапамозе, медсястрой у тубдыспансеры, працавала і ў іншых установах аховы здароўя. «Выратаваць чалавеку жыццё — сапраўднае шчасце!» — кажа мая суразмоўніца.
І цяпер, на пенсіі, яна працягвае дапамагаць людзям. Займае пасаду намесніка старшыні ветэранскай арганізацыі Партызанскага раёна.
— Ветэранам патрэбныя не грошы, — упэўнена Альбіна Іванаўна. — Выслухаць іх, падтрымаць, падзяліцца цяплом і ўвагай — вось што трэба гэтым людзям! У мяне ёсць дзве падапечныя, ім па 90 гадоў. Я раблю для іх падарункі сваімі рукамі — вяжу прыгожыя тапачкі. Частую свежай выпечкай. Дапамагаю выклікаць урача, памыць вокны, прыбрацца і г. д. У нашай валанцёрскай групе ўсе такія — вельмі адказныя. Разам з ветэранамі ездзім на розныя мерапрыемствы.
Акрамя гэтага, Альбіна Іванаўна — лідар валанцёрскай групы Партызанскай раённай арганізацыі Беларускага Таварыства Чырвонага крыжа. У межах гэтай дзейнасці дапамагала сацыяльна неабароненым грамадзянам, і абавязкова — дзецям. У прыватнасці, на акцыю «Аўтобус дабрыні» валанцёры перадалі шмат рэчаў і адзення. Дапамагала і сем’ям, дзе адзін з бацькоў трапіў у бальніцу.
Усе дасягненні гэтай жанчыны, яе добрае, адкрытае людзям сэрца, яе няўрымслівасць у творчых справах не засталіся незаўважанымі. Па выніках рэспубліканскага конкурсу Беларускага саюза жанчын Альбіна Іванаўна стала «Жанчынай года — 2022» у намінацыі «Не старэюць душой ветэраны».
— Спачатку не паверыла, што мне аказаны такі гонар, — кажа мая суразмоўніца. — Вакол столькі цудоўных, таленавітых і дастойных жанчын. Мой тэлефон разрываўся ад віншаванняў родных, сяброў, членаў танцавальнага калектыву. Канешне, было вельмі прыемна атрымаць узнагароду! Гэта прызнанне маёй працы і пацвярджэнне таго, што я рухаюся ў правільным напрамку.
Ёсць стэрэатып: у такім паважаным узросце жанчына ўжо не цікавіцца модай. Альбіна Іванаўна сваім прыкладам абвяргае гэта меркаванне. За час нашай гутаркі яна змяніла некалькі вобразаў!
— У мяне вялізны гардэроб: каля 10 вячэрніх сукенак, шмат пар туфель на абцасах, усе туфлі рознага колеру. Яшчэ адно маё хобі — шалікі, у мяне іх каля сотні. Калі наведваю санаторыі, выступаю на сцэне з майстар-класам па завязванні шаліка: ведаю больш за 80 спосабаў, як зрабіць гэта прыгожа! Зараз палюбіла нарады ў боха-стылі. Спецыяльна зрабіла пад іх каралі з тканіны.
Напрыканцы гутаркі папрасіла Альбіну Іванаўну адказаць на некалькі пытанняў.
— Як звычайна праходзіць Ваш дзень?
— Раніцай падымаюся, раблю зарадку. Па парадзе псіхолага кажу сабе словы падтрымкі. У мяне кожны дзень распісаны. У панядзелак — танцы, у аўторак — гітара, у сераду — зноў танцы, у чацвер — ветэранская арганізацыя, а ў пятніцу хтосьці абавязкова мяне куды-небудзь запросіць. Сумаваць няма калі!
— Ваш рэцэпт змагання са стрэсам.
— Магу пасумаваць хвілін 20, пасля прыходзіць разуменне: гэта ўжо адбылося, трэба проста зрабіць высновы і ісці далей. Падчас цяжкіх хвароб дапамагалі медытацыі. Расслаблялася, настройвалася на тое, што хваробы сыдуць, а я буду жыць.
— Падзяліцеся сваімі сакрэтамі маладосці.
— Раніцай абавязкова п’ю ваду з лімонам і мёдам. Умываюся толькі халоднай вадой. Раз у 10 дзён раблю для скуры твару скраб з кавы. Заўжды стараюся выглядаць ахайна, з манікюрам і прычоскай.
— З якім пачуццем звычайна сустракаеце свой дзень нараджэння?
— З задавальненнем! У гэты дзень атрымліваю не менш за 150 званкоў і смс. Наведваем з сям’ёй рэстаран.
— Чаго хацелі б пажадаць нашым чытачам?
— Што б ні здарылася, трэба жыць і не ўпадаць у дэпрэсію. Я ніколі не ныю, заўжды ўсміхаюся і ва ўсім стараюся знайсці пазітыў. Можа, таму мне шчасціць: вакол толькі добрыя людзі, любімая сям’я і цікавыя захапленні. Хачу ўсім пажадаць здароўя, мірнага неба, шчасця. Будзьце ўдзячныя за тое, што маеце, і дапамагайце іншым!
Юлія РАМАНЬКОВА
Праект створаны пры фінансавай падтрымцы ў адпаведнасці з Указам Прэзідэнта № 131 ад 31 сакавіка 2022 года.
З мастацтвам па жыцці.
Баявое ўзаемадзеянне найвышэйшага ўзроўню.
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
