Полі Канабіс: Кожная дзяўчына індывідуальная і вельмі прыгожая

Многія сучасныя дзяўчаты ўжо з ранняга ўзросту пачынаюць марыць аб мадэльнай кар'еры. На іх погляд, гэтая прафесія нагадвае казку, а каб трапіць у яе, дастаткова валодаць прыдатным ростам і прывабнай знешнасцю. Але насамрэч чараўніцтва станаўлення прыгожай персоны складаецца з працяглага цярністага шляху, дзе прысутнічаюць не толькі ўзлёты, але і падзенні. Пра тое, як гэта — быць мадэллю, нам расказала самая тытулаваная каралева прыгажосці, першая прадстаўніца Беларусі на конкурсе «Міс Зямля», пераможца конкурсу «Лэдзі Сусвет» мінчанка Полі Канабіс.

— У вас вельмі прыгожыя імя і прозвішча. Гэта ваш псеўданім?

— Дзякуй, такое пытанне мне задаюць дастаткова часта. Не, гэта сапраўдныя імя і прозвішча. У мяне вельмі творчая маці, імя прыдумала яна. Прозвішча таксама сапраўднае, проста мае продкі былі з Прыбалтыкі, адсюль такая незвычайнасць для нашага ўспрымання.

— Жаданне стаць мадэллю было ў вас з дзяцінства?

— Тады я марыла быць актрысай і нават здымалася ў кіно, будучы маленькай. Але калі пасталела і наступіў пераходны ўзрост, сутыкнулася з такой праблемай, што на кінастудыі «Беларусьфільм» не было вакансій на галоўныя ролі ў фільмах для дзяўчынкі такога ўзросту. А мне хацелася сцэны, кантактаваць з людзьмі, гледачамі і, вядома, працягваць развівацца ў творчай дзейнасці, каб дасягнуць вышынь у будучыні ў любімай справе. Тады, супаставіўшы ўсе жаданні і мае прыродныя вонкавыя даныя, я вырашыла паспрабаваць сябе ў мадэльнай дзейнасці. Як аказалася, гэта была выдатная ідэя!

— Нягледзячы на творчы патэнцыял і жаданне стаць мадэллю, вы выбралі дастаткова адрознае па накіраванасці навучанне пасля школы...

— Я вучылася і нават скончыла мадэльную школу. Але кантракт са мной агенцтвы падпісваць не спяшаліся. Прычынай было тое, што мне не хапала двух сантыметраў у росце. Я раззлавалася, пафарбавала валасы ў зялёны колер, надзела рваныя джынсы, зрабіла пірсінг і пайшла на рок-канцэрт. На ім пазнаёмілася з творчымі людзьмі, фатографамі, візажыстамі, дызайнерамі, і мы сталі рабіць разам крэатыўныя фотасесіі. Але, нягледзячы на ўвесь мой творчы запал, я сапраўды паступіла і скончыла бакалаўрыят Фінансавага ўніверсітэта пры Урадзе Расійскай Федэрацыі, там жа атрымала дыплом па праграме магістратуры «Інвестыцыйны фінансавы менеджмент» і стала аспіранткай праграмы «Сусветная эканоміка». Выбрала гэты кірунак, абапіраючыся на мае асабістыя інтарэсы: я ж ужо з дванаццаці гадоў вывучала спісы «Форбс», і паўплывала на маё рашэнне вучыцца там прэстыжнасць дадзенай установы.

— А як вы зноў прыйшлі ў мадэльную дзейнасць пасля заканчэння мадэльнай школы?

— Да мадэлінгу вярнулася амаль у той жа час, калі паступіла ў Фінансавы ўніверсітэт у Маскве. Узяўшы сваё партфоліа з нестандартнымі здымкамі, пайшла ў мадэльнае агенцтва. Я памятаю, як яны здзівіліся, праглядаючы мае фота, бо звычайна да іх прыносяць здымкі зусім іншага тыпажу і скіраванасці... Але, мабыць, нешта зачапіла іх у маёй знешнасці, і яны вырашылі паспрабаваць працаваць са мной. Партфоліа, праўда, прыйшлося перарабляць. Дарэчы, першы конкурс прыгажосці прайшоў там жа. Тады я заняла першае месца, дзякуючы чаму мяне сталі запрашаць на іншыя спаборніцтвы. Так паступова і зацягнула ўжо ў прафесійную сферу мадэлінгу.

— Ці памятаеце сваю першую прафесійную фотасесію ў якасці мадэлі?

— Так! Калі не браць у разлік тыя творчыя здымкі, якія мы рабілі з камандай спачатку, калі я была нефармалам, то першай фотасесіяй, куды мяне запрасілі як прафесійную мадэль пасля пачатку супрацоўніцтва з агенцтвам у Расіі, была каталожная фотасесія для ЦУМа. Гэта было проста чароўна, але ў той жа час нерэальна цяжка. З першых хвілін на пляцоўцы я акуналася ў свет шыкоўных брэндаў, дзе адна рэч каштуе мінімум тысячу долараў. На пляцоўцы працавала шмат чалавек: фатограф, арганізатар, візажысты і стылісты. Без апошніх, мне здаецца, я не справілася б, яны дапамагалі пераадзявацца паміж зменай вобразаў у кадры. Часу для адпачынку не было зусім, нават пару хвілін, выдзеленых на ланч, арганізатар вырашыў прыбраць, каб не збівацца з рытму работы і адпавядаць таймінгу. Было фізічна цяжка, некалькі гадзін на нагах без перапынку... Але гэта быў каласальны досвед!

— Вы вядомая як самая тытулаваная каралева прыгажосці. Можаце расказаць больш падрабязна пра конкурсы, у якіх удзельнічалі?

— Я не проста ўдзельнічала — у большасці конкурсаў займала прызавыя месцы. На дадзены момант з'яўляюся фіналісткай дваццаці чатырох міжнародных конкурсаў прыгажосці. Мой самы першы конкурс быў мадэльны, для ўдзелу ў ім трэба было мець мадэльныя параметры, і заданні там былі не такія, як на класічных конкурсах прыгажосці. Напрыклад, за трыццаць секундаў змяніць позу максімальную колькасць разоў, і ў гэты момант цябе здымаюць на камеру. У такім конкурсе я, дарэчы, стала пераможцай. Пасля яго мяне заўважылі і прапанавалі на класічным конкурсе прыгажосці, які праходзіў у Дамініканскай Рэспубліцы, прадставіць нашу краіну.

— У вас ёсць і дастаткова незвычайныя тытулы...

— Так, сапраўды, я фіналістка вельмі значных конкурсаў прыгажосці, якія ўваходзяць у чацвёрку самых складаных і важных і доўжацца па тры тыдні. Гэта конкурс «Міс Зямля», там удзельнічала ўсяго восемдзясят шэсць дзяўчат, па адной з кожнай краіны. Я ўпершыню прадстаўляла сваю родную Беларусь на сусветным фінале на Філіпінах. Яшчэ адным не менш важным конкурсам у маёй біяграфіі стаў «Міс Гранд». Падчас удзелу ў ім мне прыйшлося два тыдні правесці адной у сябе ў нумары на каранціне з-за ўсёй той сітуацыі з пандэміяй. Акрамя таго, з «незвычайных» у мяне яшчэ маецца перамога ў «Лэдзі Сусвет» і Mіss Top Model Unіverse, што адбылося ў адзін год і з'яўляецца вельмі рэдкім выпадкам.

— За вашымі плячыма ўжо столькі конкурсаў прыгажосці. А з якой мэтай вы ў іх удзельнічаеце?

— Спачатку проста хацела перамагаць, выпрабаваць сябе. Мяне зацягнула ў справу, з'явілася спартыўная цікавасць. Але потым я зразумела, што сутнасць конкурсаў не толькі ў гэтым. З дапамогай іх мадэлі паказваюць мільёнам дзяўчат, жанчын з усяго свету, што прыгажосць — яна шматаблічная. Што ў кожнай з нас ёсць свае «разыначкі», якія будуць прыцягваць навакольных да вас. Да таго ж такія конкурсы для мяне — гэта, безумоўна, каласальны досвед, а яшчэ гонар, што я маю магчымасць прадстаўляць усю нашу краіну.

— Што пажадалі б пачынаючым мадэлям?

— Я хацела б пажадаць ім стойкасці і зацятасці. Бо калі казаць пра падтрыманне фізічнай формы, якую патрабуюць мець мадэльныя агенцтвы, то гэта, безумоўна, каласальная праца і ўнутраная дысцыпліна. А яшчэ хацела б пажадаць упэўненасці ў сабе, бо кожная дзяўчына на свеце індывідуальная і вельмі прыгожая.

Ангеліна НОВІКАВА

Фота дадзены гераіняй