Валянціна Быстрымовіч. «Распавяды жонцы»

У нас у пасёлку рамонтам кватэр займаюцца толькі двое, Саша і Гена. Будаўнікі-самавукі працуюць у пары: фарбуюць, тынкуюць, перасцілаюць падлогі не горш за спецыялістаў. Прычым усё гэта — у вольны ад асноўнай працы час. Заказаў у іх хоць адбаўляй.

Мы дамовіліся пачаць рамонт у чэрвені, але яны прыйшлі ў лістападзе. Кухню рамантавалі тры тыдні, і мы стаміліся ад нязручнасці, пылу і смецця. Потым мы захварэлі, а калі ачунялі, хлопцы ўжо ўзялі іншы заказ.

Аднавіўся рамонт толькі праз год. Не хацелася зноў жыць у пылу, і, аддаўшы будаўнікам ключы, мы з’ехалі на час да дзяцей. Разлічвалі, што нашу двушку прывядуць у парадак за месяц, але рамонт падоўжыўся тры.

І вось мы вярнуліся. Новыя шпалеры, ламінат. Мэбля на сваіх месцах. І ўсюды пыл. Вымылі падлогі, вокны, посуд, спаць ляглі позна. Раптам ложак адгукнулася непрыемным рэзкім скрыпам, амаль стогнам. І з гэтага моманту стаў адклікацца так на кожны рух.

На наступны дзень мы агледзеліся лепей. Я склала спіс недаробак: ўсталяваць зашчапкі на дзверы, прыляпіць куткі, адрамантаваць ложак. Запрасіла хлопцаў выпіць па кубачку кавы і абмеркаваць ліквідацыю дэфектаў.

Калі чарга дайшла да апошняга пункта, я сказала:

— Не ведаю, хто з вас займаўся любоўю на нашым ложку, але ён стаў жудасна рыпаць. Трэба адрамантаваць.

Хлопцы ўпалі ў ступар. Вочы Гены акругліліся, твар выцягнуўся. Саша застыў з печывам ў роце і ўтаропіўся на мяне.

— Мы нікога сюды не вадзілі, — пачырванеўшы, стаў ён заўзята апраўдвацца. — І на ложак не клаліся.

Гена глядзеў перад сабой у нейкім дзіўным здранцвенні.

— Да рамонту ложак не рыпеў, а цяпер немагчыма спаць, — сказала я.

Саша заліўся фарбай.

— Калі мне трэба, я запрашу даму не ў такую пыльную кватэру. У мяне ёсць ключы ад памяшканняў акуратней — ускіпеў ён.

Мне стала смешна ад такой рэакцыі, і я пачала пакепліваць:

— Пачырванеў? Значыць, нос у пуху.

Саша пачырванеў яшчэ больш.

— Пра мяне ходзяць розныя чуткі, але яшчэ ніхто не казаў, што я ваджу дзяўчат у кватэры, якія рамантую!

Тут прачнуўся Гена.

— Да мяне былі прэтэнзіі, — сказаў ён. — Але такой яшчэ ніхто не прад’яўляў. Мне пяцьдзесят, я ўжо не хадок.

— Не апраўдвайся, — сказала Я Генадзю. — Ты не вінаваты, паглядзі, як Саша пачырванеў і апраўдваецца. Значыць, грэшны.

Муж у пліты варыў наступную порцыю кавы. Я бачыла, як адсунулася назад яго вуха, значыць, ўсмешка да вушэй.

— Я не буду рамантаваць ложак, — абурана завіў Саша.

— Распявяду жонцы, — парыравала я, стрымліваючы смех.

— Я сам усё раскажу жонцы! — агрызнуўся мужчына, ён рэальна быў засмучаны і злаваўся.

І тут муж засмяяўся, а я ўслед за ім. Нас падтрымаў Гена, а праз пару хвілін мы ўсе пакатваліся ад смеху. Потым пайшлі разбірацца з ложкам.

Аказалася, падчас рамонту хлопцы пераносілі яе з пакоя ў пакой, і пара ножак расхісталася, а ў матрацы трэснула каркасная планка. Хлопцы адрамантавалі ўсе хутка. Але Саша яшчэ пару тыдняў хмурыўся пры сустрэчы і касавурыўся на мяне. Цікава, што ён распавёў жонцы?

Валянціна БЫСТРЫМОВІЧ