Дзяцінства — гэта калі час не спяшаецца, дрэвы вялікія і бацькі побач.
Гісторыя, якая дагэтуль не выходзіць у мяне з галавы.
Люба сядзела ў прыёмнай трэсту, чакаючы запрашэння на сумоўе.
Талент свацці ў Савельеўны прарэзаўся нечакана, а ўсё таму, што да сэрца прыняла развод суседзяў.
Колы вагона адбівалі рытм, згушчалася зімовае змярканне...
Жыццё ва ўсіх паласатае. Не было б у нас чорных палос, не было б і белых, іх бы проста ніхто не заўважыў...
Ах, як яго любілі жанчыны! Як яму зайздросцілі і спачувалі мужчыны!
Тэлефон бразнуў, здрыгануўся і зазвінеў пошчакам. Міла ад нечаканасці вылаялася.
«Наколькі беззапаветна трэба любіць чужых дзяцей, каб акрамя навучання, яшчэ і выхоўваць», — з пачуццём павагі разважаючы пра Макаранку, Галіна Іванаўна ўвайшла ў клас.
Пятнаццаць гадоў Фёдар прыкаваны да інваліднага вазка. Да гэтага ляжаў у коме. Жонка адмовілася. А яна, маці, пакорліва ўзваліла на сябе гэты крыж.
Ён расправіў плечы, паправіў гальштук, прыгладзіў чуб і цвёрдым крокам увайшоў у кабінет.
З раніцы надвор’е было сонечным, i я запланавала на сёння шопінг, абнаўлю гардэроб.
Сумесныя праекты ядзерных тэхналогій.
У парадку дня — зацвярджэнне Канцэпцыі нацбяспекі і Ваеннай дактрыны.
