У Мінску ў Доме дружбы прайшоў вечар, прысвечаны 1080-годдзю з дня смерці таджыкска-персідскага паэта Абу Абдула Рудакі.
І невыпадковым з’яўляецца ўдзел у імпрэзе амбасадараў адразу дзвюх краін — Таджыкістана і Ірана: Надзвычайнага і Паўнамоцнага Пала Рэспублікі Таджыкістан спадара Махмадшарыфа Хакдода і Надзвычайцнага Пасла Ісламскай Рэспублікі Іран спадара Саіда Яры. Рудакі прыналежны Усходу, як прыналежны ўсяму свету.
І спадар амбасадар Таджыкістана, і старшыня прэзідыума Беларускага таварытсва дружбы і культурных сувязяў з замежнымі краінамі Ніна Іванова, і кіраўнік іранскай дыпламатычнай місіі — усе гаварылі пра впеліч постаці Рудакі, пра яго здольнасць яднаць народы і культуры краін Сярэдняй Азіі, увогуле краін Усходу.
На вечары на розных мовах — па-таджыкску, на беларускай і рускай — гучалі вершы самога Рудакі. Творы паэта, асветніка чыталі студэнты розных ВНУ беларускай сталіцы. Па-таджыкску — велічна, узнёсла, эмацыйна — вершы гучалі ў выкананні юных таджыкаў: Рамазана Латкова, Негоры Шарыпавай, Тахміны Маўлонавай. Таджыкскія студэнты вучацца на энергетычным і архітэктурным факультэтах Беларускага нацыянальнага тэхнічнага ўніверсітэта. У ВНУ працуе Цэнтр культуры, адукацыі і навукі Рэспублікі Таджыкістан, які ўзначальвае Вячаслаў Пятровіч Лугавы.
На вечарыне згадвалася і пра тое, што паэзія Рудакі знаёмая беларусам у перакладах Сяргея Грахоўскага. А з бліжэйшых па часе перакладаў вядомыя ў пераўвасабленні твораў класіка, здзейсненыя лаўрэатам Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь Міколам Мятліцкім. І яны таксама гучалі ў Доме дружбы.
Сяргей ШЫЧКО
Фота Кастуся ДРОБАВА
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
