На календары — новы год, а значыць, наперадзе новыя сустрэчы, новыя жыццёвыя гісторыі — часам вясёлыя, а часам нават не ведаеш, смяяцца ці не…
Зрэшты, мяркуйце самі.
У нас з мужам таксама ёсць даўняя традыцыя: першага студзеня мы з ім едзем у наш любімы, заўжды непаўторны парк.
Сёлета ехалі рана, апроч нас у тралейбусе нікога не было. Праўда, праз пару прыпынкаў зайшлі два маладыя чалавекі, селі паблізу, а значыць, мы хоць-нехаць пачулі, што жонка аднаго ў мінулым годзе скончыла чарговыя платныя курсы, на гэты раз — цырульнікаў.
— Пакуль вучылася, — скардзіўся маладзён, — у нас не кватэра была, а нейкі двор прахадны: бясплатна стрыгла, прычэсвала сябровак, радню, знаёмых... А галоўнае, што ўсё без толку, бо пад канец заявіла: «Не маё гэта, разумееш?... Хачу навучыцца пазногці нарошчваць». І каштарыс мне — у якасці «падарунка». Глянуў на суму ў калонцы «Разам», — аж у вачах пацямнела.
— Спачуваю, — тут жа ўздыхнуў спадарожнік. — Там, кошт, не пары нажніц?
— Не-е... Ты што... Па-першае, трэба за курсы плаціць, а далей — нейкія пілкі, нажнічкі, грунтоўкі, базы, формы, лямпы... З аднаго боку, як казала мая бабуля, чым бы дзіця не цешылася, абы не плакала, а з іншага — жаба душыць, бо жонка — ты ж ведаеш — можа зноў заявіць, што гэта не яе?!
— Ды каб што лепшае! — згадзіўся спадарожнік. — Мы вось таксама хату аднаму бізнесмену робім. У сценку з венецыянскай шпаклёўкай ён нядаўна 800 долараў уклаў. І што ты думаеш? Праз тыдзень сказаў: «Не маё...» Сёння зранку тэлефануе, што трэба перарабіць. Еду колер узгадняць ды ўсё астатняе…
Працягу размовы мы з мужам, на жаль, не пачулі — тралейбус якраз падруліў да патрэбнага прыпынку, да парку.
...Нягледзячы на раніцу і свята, там... віравала жыццё. Дзве дворнічыхі завіхаліся — прыбіралі сцежкі, непадалёк ад іх прагульваўся мужчына.
— З Новым годам вас!
З новым шчасцем! — павітала яго адна з жанчын.
Незнаёмец насцярожыўся, прыкметна паскорыў крок і, праходзячы каля нас, прабубніў:
— З Новым годам, з новым шчасцем... А ў мяне і старога не было!
Мы з мужам пераглянуліся і засмяяліся: разам падумалі, што няма яго, мусіць, і ў той маладзіцы, якая паступае на чарговыя курсы, і ў таго «бізнесмена», які на «старую» тынкоўку за 800 долараў збіраецца пакласці новую, і ў многіх іншых, якія не ведаюць, чаго канкрэтна ім хочацца.
Наталля ШАСТАКОВА
г. Гомель
Кожны год у дзень нараджэння сына я ўспамінаю... дзень яго нараджэння.
Мне тады было амаль 38, і ў першыя месяцы цяжарнасці я чаго толькі не пачула: і позна, і не вынашу, і нараджу хворае, і мой мужчына (ён, праўда, стары халасцяк) са мной не ажэніцца, а дзіця з маёй зарплатай ніяк не падняць…
Я ўсё гэта слухала як той самы Васька з байкі Івана Крылова: гэта значыць ела, гуляла, вучылася шыць, вязаць, смачна гатаваць — марыла пра сына і нікому не збіралася яго навязваць.
Мой мужчына жыў асобна, але быў побач, пра цяжарнасць даведаўся выпадкова, і на шостым месяцы, на сёмым — завёў мяне ў ЗАГС, яшчэ праз два — адвёз у радзільню і пакінуў. Ніколі не забудуся, як адчыніла дзверы ў палату — яшчэ нават не зайшла, а суседкі ўжо смяюцца... Маўляў, бач ты — бабуля, а туды ж…
Мне б ні крыўдзіцца на іх — дзеці (потым даведалася, што самай старэйшай было дваццаць, а малодшай — толькі васямнаццаць). А я чамусьці расстроілася, заплакала — ад крыўды на лёс (дзесяць гадоў кахала мужчыну, закаханага ў іншую), на сваіх аднапалатніц. Стала зайздросціць, што яны — маладыя і дужыя — будуць самі нараджаць (гэта мяне збіраліся «кесарыць»), што яны змогуць болей даць сваім дзецям.
Не помню ўжо, колькі праляжала так тварам да сцяны, але ж пачула, што ў палату зайшоў доктар: пасядзеў, пагаварыў з адной парадзіхай, перайшоў да другой, самай маладзейшай, разважліва сказаў:
— Ну а з вамі, Марына, мы, падобна, будзем раджаць.
— Што — сёння? — спытала ў яго маладзіца. — Я сёння не хачу.
— Гэта ж чаму? — насцярожыўся доктар, не хаваючы прыгожай усмешкі.
— Таму што сёння, — задрала носік Марына, — дрэнны дзень. Я не хачу нараджаць 13-га…
— А якога чысла хацелі б?
— Ну, можа, 14-га альбо 15-га…
— Добра, — згадзіўся доктар. — Для нас жаданне жанчын — закон! Яны ў нас, калі захочуць, тады і нараджаюць: 15-га дык 15-га... Вы толькі намякніце тады…
Доктар гаварыў гэта, ледзь хаваючы смех і, як здавалася, — зусім не Марыне, а... мне. Маўляў, глядзіце, чаму ж тут зайздросціць? Так, яны за вас маладзейшыя, але ж дурнічкі…
Я паглядзела і, сапраўды, неяк адразу адчула сябе разумнай: да мяне вярнуўся спакой, вера ў тое, што ўсё будзе добра.
Гэтым настроем я хацела падзяліцца з мужам, з тэлефонам выйшла ў калідор і ўжо там пачула голас Марыны:
— Эй, медсястра, паклічце доктара! Чуеце? Хутчэй! Сюды! — крычала тая на ўсю палату. — Вязіце мяне ў радзільную залу!
— Як?! Сёння?! Вы ж казалі, што дрэнны дзень, — запярэчыў доктар (не паспеў ён далёка сысці). — Можа, усё-ткі пачакаем нейкага лепшага?
— Не-е-е! — верашчала Марына. — Я сёння хачу!
...Доктар не падманваў: у той бальніцы і сапраўды прыслухоўваліся да жаданняў жанчын: яны нараджалі, калі хацелі.
Наша, беларуская, прымаўка: смерць і радзіны не выбіраюць гадзіны.
А. РЫЖКОВА
г. Мінск
...Якім чынам і калі тыя туфлі купляліся, Вера ўжо не помніла. Белыя, элегантныя, скураныя, мужу яны не падабаліся, а таму гадамі ляжалі ў шафе. Час ад часу гаспадыня адкрывала каробку, вымала іх, круціла ў руках і складвала назад, пакуль аднойчы…
Дарослыя дзеці не раз казалі ім, што нельга ўвесь час займацца гаспадаркай, корпацца ў зямлі, што трэба хоць зрэдку выходзіць у людзі... Словы не спрацоўвалі, а таму ўрэшце бацькоў паставілі перад фактам: купілі білеты на канцэрт.
Што было рабіць — прыйшлося ехаць…
Але ж не — спачатку ісці — па вясковай вуліцы, у бок прыпынку. І Вера тады як не млела ад шчасця, бо яе муж — і без таго ненаглядны — у белай кашулі, штанах і новых туфлях стаў яшчэ прыгажэйшым!
Ды і яна — з прычоскай, макіяжам, з нітачкай пяшчотных караляў на параднай сукенцы, выглядала не горай.
...Па дарозе ім, сужэнцам са стажам, было аб чым пагаварыць і аб чым памаўчаць, так што ў сталіцу дабраліся хутка.
З аўтобуса выйшлі непадалёк ад палаца, дзе павінен быў распачацца канцэрт. Віця, як і належыць мужчыну, выйшаў першым — Веры падаў руку і, адступіўшы ў бок, утаропіўся на ўласныя ногі: частка падэшвы з яго правага чаравіка... засталася ляжаць на асфальце. «Што за чаравікі ты мне дала?» — кульгаючы да бліжэйшай лаўкі, спытаў у жонкі. — «Ды новыя ж, галубок! — смяялася Вера. — Яны ў шафе стаялі». — «Колькі гадоў?» — «Не помню... Я зараз сыну пазваню. Ён свае падвязе». — «Не трэба, я на вобадзе дайду!» — адмовіўся Віця і, гледзячы на жонку, сам рассмяяўся.
...На канцэрт яны, вядома ж, патрапілі (наяўнасць падэшвы ніхто не правяраў), прыезджых гумарыстаў паслухалі і, напэўна ж, пасмяяліся. З чаго — даўно не ў памяці.
А вось што засталося, дык гэта дарога — з вёскі ў горад, потым, кульгаючы — у той палац і назад дадому, на так званым вобадзе.
В. БАБКО-АЛЯШКЕВІЧ
Салігорскі раён
Рубрыку вядзе Валянціна ДОЎНАР
Ад яе ж: «Ох, нялёгкая гэта работа — з балота цягнуць бегемота...»
А яшчэ цяжэй — падводзіць вынікі конкурсу. Без дапамогі чытачоў далібог не абышліся б!
Іх думку (і, можна сказаць, агульную, у першых жа радках свайго ліста) выказаў спадар Мікалай Старых з Гомеля. «Перад тым як выбраць сабе што-небудзь пачытаць, я звяртаю ўвагу на аўтара. Вось і ў нашай рубрыцы летась у мяне з’явіліся любімыя. Першая з іх спадарыня Несцяронак з творамі „Яшчэ раз пра каханне...“ (2.06), „Паслядоўнік Эзопа“ (10.11)... „Хацеў, як лепей“ (25.05), „У трох соснах“ (15.12), „Шлях да сэрца мужчыны“ — (з іншых канвертаў.)
З праўдзівых гісторый спадарыні Навасельскай спадабаліся: „Певень, прыемны ва ўсіх адносінах“ (7.07), „Спачатку быў адзін піянер...“ (8.09) і „Альпіністы“ — „Шахцёр“…
Запомніліся бываліцы спадарыні Варонінай — „Сапёры памыляюцца аднойчы“ (27.10) і „Камп’ютар можа ўсё, але... не ўсё“. Любоў Чыгрынава парадавала байкамі: „Што Чукоўскі, што Чайкоўскі...“ (14.07), Віктар Сабалеўскі — вершаваным „Куды глядзець дзяўчатам“ (14.07), усцешыў Мікалай Камароўскі...»
Зрэшты, не будзем стамляць пералікам. Зазначым, што цікавых гісторый «Звязда» сабрала шмат (сам сябе не пахвалі — ад іншых не дачакаешся); што шэраг названых, прызнаных аўтараў папоўнілі досыць моцныя навічкі. Іх запал і ўдзел у конкурсе і хацелася б падтрымаць найперш. А таму…
Захаваем інтрыгу (прынамсі, пакуль): пераможцаў назавём у наступным нумары.
Пішыце.
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
