Наш даўні знаёмец (назавём яго Васілём Пятровічам) розныя прыгоды на сваю галаву знаходзіць часта: недзе — з-за сваёй наіўнасці, недзе…
Аб тым, як ён машыну купіў, сам расказваў.
Сустрэў аднойчы Віктара, свайго аднакласніка. Гадоў мо з дваццаць не бачыліся — трэба ж было пагутарыць.
Зайшлі ў кавярню, пасядзелі, за чаркай-другой шмат каго ўспомнілі, адзін аднаму пра сябе расказалі. Пятровіч — апроч іншага — пахваліўся, што плануе машыну купіць, грошай падсабраў.
— Даўно пара! — тут жа падтрымаў яго Віктар ды стаў пра зоркі казаць, што так добра сышліся! — Ты, брат, хочаш машыну купіць, а я ж — падумваў прадаць! «Рэно». Класная «тачка»! І зусім недарагая…
Далей былі падрабязнасці, пасля якіх аднакласнікі, што называецца, ударылі па руках і дамовіліся аб сустрэчы, каб афіцыйна, чын па чыну, аформіць здзелку.
У прызначаны час Віктар і сапраўды падагнаў машыну, аднак купляць яе Васіль не спяшаўся. Яго бянтэжыла саматужная афарбоўка кузава... Колы нейкія розныя — з лысымі шынамі…
— Але ж гэта «Рэно»! — тым часам хваліў прадавец. — Любімая марка Жан-Поля Бельмандо! Не машына — звер!
— Ды стараваты ж, мякка кажучы, — уздыхаў пакупнік.
— О-о, ты правільна гэта заўважыў! — падхапіў аднакласнік. — Рэтрааўтамабіль! З гадамі кошт яго будзе толькі расці... Як тыя ж працэнты ў банку!
Язык у прадаўца быў добра падвешаны. Умеў ён задурыць галаву. Здзелка адбылася.
...Пасля яе — ці не ў першыя ж выхадныя — Пятровіч пакіраваў за горад, нават выехаў на трасу на сваім аўто. А далей…
«Рэно», як той санітарны фургон у знакамітай «Каўказскай палонніцы», стаў колам!
Васіль у гэта не адразу паверыў, потым падняў капот, паспрабаваў завесці, а ўрэшце загнуў мацюка і патэлефанаваў аднакласніку.
Віктар слухаў яго спакойна. І гэтак жа спакойна потым сказаў:
— Не псіхуй... Ты ж сам вінаваты: бачыў, што купляў?
Размаўляць далей сэнсу не мела, і таму, загнаўшы аўто ў гараж, Васіль стаў займацца рамонтам: мяняць у машыне то адно, то другое, то трэцяе, падварваць кузаў, падфарбоўваць і плаціць, плаціць, плаціць... Недарагая машына ўлятала ў такую капеечку…
Стаміўся ўкладацца і здаўся: прадаў «Рэно» двум хлопцам, можна сказаць, за бесцань.
А ўсё роўна быў такі шчаслівы — быццам гару з плячэй сваіх скінуў!
...Дамоў з той здзелкі вяртаўся на аўтобусе. Па дарозе ён моцна вільнуў — аб’ехаў густое воблака пары, у якой Васіль паспеў разгледзець і знаёмае рэтра, і... сваіх пакупнікоў. «Значыць, «здох» такі радыятар?! — здагадаўся прадавец і, шчаслівы, паехаў далей: вочы ж бачылі, што куплялі?
Наталля СЯМЁНАВА
г. Гомель
(Згодная: назва ў маёй гісторыі не вельмі арыгінальная, але ж тут, здаецца, да месца?)
...Надвор’е апошнім часам здзіўляе: Новы год усё часцей і часцей з дажджамі. А некалі ж зімы былі марозныя ды снежныя, вёскі шматлюдныя, моладзь — зусім не тая. Сённяшняя ўсё ў смартфонах сядзіць... Мы ж некалі і вучыліся, і бацькам дапамагалі, і дачакацца не маглі, каб зноў убачыцца з сяброўкамі-сябрамі, каб збегаць на танцы.
Найбліжэйшы клуб быў у суседнім мястэчку, ад нашай вёскі гэта вёрст за пяць — далекавата, але ж, як той казаў, для шалёнага сабакі сем вёрст не крук. Дабіраліся туды, хто як мог: на роварах, на матацыклах, калі пашчасціць, — на легкавушках (іх тады на пальцах можна было злічыць) ды найчасцей, вядома ж, пехатой — з жартамі, з песнямі…
І танцавалі затым амаль да світання.
...Дамоў вяртацца было цяжэй, асабліва зімой, бо яно ж стаміўшыся, па снезе, па лесе, на высокіх абцасах... Добра яшчэ, што хлопцы праводзілі.
Неяк раз яны выйсце знайшлі: «пазычылі» каня ў калгаснай канюшні, запрэглі, шырокім жэстам нас запрасілі ў сані. Мы туды з радасцю! Праўда, па дарозе піску было, бо з абочыны кульнуліся ў гурбу... Але ж не столькі тога снегу за каўнярамі, колькі потым смеху!..
Напэўна, таму з наступных танцаў хлопцы нас зноў адвезлі на кані.
...Што пасля было, даведаліся потым: суседка расказала.
Раніцай, па цемры, яна спяшалася на ферму. Дарогу сабе асвятляла ліхтарыкам. Заўважыла свежую каляіну. Нехта, значыць, на санях праязджаў. Але ж вось што дзіва: пасярод каляіны — сляды ад абутку, конскіх капытоў няма. Яны чамусьці — радком на абочыне…
Рэбус, карацей! Суседка аж прыпынілася, каб яго разгадаць.
Толькі потым даведалася, што конь, адвозячы хлопцаў назад у мястэчка, парваў вупраж, і пасажырам нічога не заставалася, як вывесці яго з аглобляў, а самім у тыя аглоблі стаць.
Сані былі пустыя, але ж дарога і няблізкая, і нялёгкая — хлопцам, напэўна, пад завязку хапіла! Ва ўсякім разе дамоў нас праводзіць яны не перасталі, а вось падвозіць…
Той раз быў другім і апошнім.
Нэлі ТУМАШ
Смаргонскі раён
«Быў час, быў век, была эпоха...» Трэба будзе перачытаць «Сказ пра Лысую гару». А пакуль — проста ўспомніць, што некалі проста не існавала праблем з адпачынкам. Любы настаўнік ці ляснік, муляр ці даярка маглі па прафсаюзнай пуцёўцы махнуць у Сочы ці так званыя Друскенікі, у Есентукі ці Прыкарпацце, не кажучы ўжо пра нашы, беларускія, санаторыі. Не было тады ні сённяшніх граніц ды мытняў, ні розных «гарачых кропак». А вось заробкі — былі, і таму, хто хацеў, яны шмат што дазвалялі... Адзінае — людзі ў сельскай мясцовасці на пад’ём цяжкаватыя: нехта адмаўляецца ад паездкі, бо гаспадарка не пускае альбо дзеці малыя, а некаму проста «няінцярэсна», як казалі два падвозчыкі кармоў (назавём іх Стась ды Іван).
Значыць, быў выпадак — захацелі яны па чарцы выпіць, а грошай не было. Таму яны сцібрылі мяшок камбікорму, за паўлітра самагону загналі яго адной жанчыне. Толькі выйшлі з двара — брыгадзір насустрач (ён за імі яшчэ з фермы сачыў)…
Давялося хлопцам здаваць назад — аднесці гаспадыні пітво, на ферму завезці камбікорм, звесіўшы насы, папхнуцца дадому ды чакаць наступстваў — прысуду старшыні.
...На наступны дзень ён, Адам Мікалаевіч, карпеў якраз над паперамі, калі ў кабінет зайшоў старшыня прафкама.
— Якія праблемы? — спытаў кіраўнік гаспадаркі.
— Ды вось прыйшлі чатыры «гарачыя» пуцёўкі ў санаторый. Двух чалавек угаварыў — згадзіліся паехаць. Мне б яшчэ двух, а то ж калі не адправім, могуць зусім пуцёвак не даць.
— Усіх апытаў? — удакладніў старшыня. — І што — не знайшоў ахвотных? Цяпер жа зіма, работы асаблівай нямашака.
— ...І ахвоты няма — вось што дзіва! Казаў, што пуцёўкі бясплатныя, нават білеты на дарогу... І ўсё роўна не ўгаварыць! — абураўся прафсаюзны дзеяч.
Пасядзеў старшыня, трохі падумаў і... заўсміхаўся:
— А пакліч, — сказаў, — Стася з Іванам.
...Праз паўгадзіны абодва падвозчыкі ўжо тапталіся каля дзвярэй кабінета. Адам Мікалаевіч хвілін колькі пазіраў на іх, потым са схаванай хітрынкай спытаў:
— Ну што ж мне з вамі рабіць? Крымінальную справу заводзіць, штрафаваць?
Стась з Іванам вінавата маўчалі.
А старшыня робіць нечаканую прапанову:
— Гэтага, значыць, не хочаце?.. Тады — едзьце ў санаторый..
— На халеру? Я не хворы, — запярэчыў Іван.
— І я не магу, — стаў прасіцца Стась. — Вось-вось карова расцеліцца — трэба ж прыглядаць. І кабанчыка закалоць жонка просіць…
— Не, хлопцы, — перапыніў іх старшыня. — Сённяшні дзень даю на зборы, заўтра абодва ў бальніцу — на афармленне папер, а паслязаўтра — каб я вас у калгасе не бачыў!
...З цяжкімі думкамі пакідалі сябры кантору, не хацелі ехаць ды сядзець там недзе без сям’і, без работы... Наракалі на старшыню калгаса.
А вось старшыня прафкама быў задаволены, вырашыў праблему. Ці нават дзве.
Віктар САБАЛЕЎСКІ
г. Узда
Рубрыку вядзе Валянціна ДОЎНАР
АД ЯЕ Ж і, як той казаў, за што купіла…
Двое хлопцаў-падшыванцаў у краму схадзілі. Адзін там нешта купіў, другі — украў, шчаслівыя ідуць па вуліцы, як раптам:
— Стой! Міліцыя... Рукі!
Хлопцы «торбы» вобзем, кулачкі наперад — чакаюць ні жывыя ні мёртвыя, што ім кайданкі надзенуць.
Але ж тыя міліцыянты — не спяшаюцца: стаяць, усміхаюцца, кажуць:
— Ды не так вы рукі трымаеце! Трэба — далонямі ўверх.
— ?! (З чаго б гэта, не разумеюць хлопцы.)
— А вы хіба не чулі, што на Каляды розныя цуды здараюцца? Дзед Мароз во цукерак вам перадаў, сказаў, каб мы ў прыгаршчы іх насыпалі.…
На гэтым хлопцы-міліцыянеры сышлі ці з’ехалі, хлопцы з цукеркамі засталіся стаяць.
...Нехта з вялікіх пісаў, што прыгаршчы добрых спраў каштуюць больш, чым бочка ведаў.
Пішыце!
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
