Для пачатку — анекдот. Пасля навагодняга карпаратыву двое супрацоўнікаў на работу прыйшлі. «Ну як ты ўчора дамоў дабраўся?» — пытае адзін. «Ды нармальна, — уздыхае другі. — Тэлефон я ўсё-роўна памяняць хацеў... І вось гэтымі двума зубамі амаль не карыстаўся».
Выходзіць, не слаба яны пагулялі?
Мая знаёмая, здаецца, таксама. Казала, што іх фірма нядрэнна спрацавала, што шэф «падмітусіўся» — загадзя сталы заказаў у адным з рэстаранаў, увесь калектыўчык сабраў: 14 мужчын, тройку жанчын. Так што ім няпроста прыйшлося: танцы як пачаліся, — не прысесці было!
— Як той казаў, адрываліся па поўнай! Не заўважылі як час праляцеў! — хвалілася танцорка. — Але ж я «спінным мозгам» адчула, што афіцыянты ўжо касавурацца, кажуць, што пара закругляцца. А як, — калі столькі бутэлек на сталах, столькі закускі?! Я думала, усё гэта зараз запакуюць. Аж, бачу — не з нашым шчасцем: не тое чакаюць, што «забудземся», не тое, што можам і самі ўзяць: невялікае ж панства?
Шэф і праўда забраў бутэлькі з каньяком, Наташа, бухгалтарка — віно, фрукты, у пакецікі нарэзку згарнула, бутэрброды з ікрой, салаты...
Столькі ежы ў запасе, столькі пітва! А галоўнае, што разгуляліся ўсе — спыніцца не можам: хочацца прадаўжэння банкету! «Дык паехалі, — кажу, — да мяне!» Усе хорам: «Ура-а-а!..»
Загрузіліся ў таксі, прыехалі (праўда, шэсць чалавек). Я — прыгожы абрус на стол, шэф — каньяк. А закуска дзе? «Мая віна, — прызнаецца Улад. — Я пакет з рэстарана забраў, да дзвярэй данёс, а на прыступках ён хрась — і „раз’ехаўся“... Бутэлькі ў друз... Шчасце, што не бачыў ніхто, а то прымусілі б прыбіраць...»
Яму — карацей — «шчасце», а вось мне...
Зазірнула ў халадзільнік, дастала ўпакоўку сыру (больш нічога не было, бо ў дзяцей маіх змалку апетыт выдатны, а ўжо цяпер...). У бары бутэлька віна знайшлася. Разлілі. Пасядзелі. Адчулі, як жа стаміліся — ад шуму, ад танцаў...
Сталі «распаўзацца», раз’язджацца па дамах. Наташа, бачу, абуцца не можа — боты не налазяць. «Гэта, — кажа, — з-за лішняй вадкасці... Бачыш, як ногі ацяклі.»
Насілу ўсцягнулі на іх абутак! Маланку зашпілілі хіба да костачак. Але ж ёй, думаю, не пехатой ісці — да пад’езда таксі давязе.
І мне, бачу, выгода: стол амаль пусты — прыбіраць не трэба... Рухнула ў зале на канапе, а толькі заснула, — шум: «Дзе мае боты?! У чым я на заняткі пайду?! Вечна ты са сваімі гасцямі...» Дачка шуміць — мяне «выхоўвае» ...
Іду на голас. Кажу: «Дык вунь жа стаяць твае боты!» Віка ў адказ: «Ага... Стаяць... Мае 37-га памеру, а гэтыя — 39-га».
Значыць, Наташа такі пераблытала?!
Але ж і я малайчына: спачувала ёй, маланку зашпільвала...
Прыйшлося павініцца перад дачкой, сказаць, што болей не буду.
Але ж — калі і праўда НЕ, — то што тады ўспамінаць?
Л. МІХАЛЕВІЧ
г. Мінск
Я не рыбак, не паляўнічы і, напэўна, імі ўжо не стану, хаця...
Васіль, мой знаёмы, на зімовую рыбалку выпадкова «падсеў». Сябрук прапанаваў далучыцца да кампаніі — у выхадны парыбачыць на Нешчардзе. Той падумаў, ну чаму б і не, калі надвор’е добрае, возера — найбольшае ў раёне, а вудаў ды ўсяго іншага яму абяцалі пазычыць?.. Самаму ўсяго і заставалася, што цёпла апрануцца.
Прыехаўшы на месца, рыбакі разбрыліся па беразе. Навічок паводдаль ад берага аблюбаваў сабе куст чароту. «Якая там рыба?» — хмыкнуў адзін з бывалых.
Аднак і ў яго самога, і ў іншых рыбакоў улову той раз амаль не было: па некалькі ёршыкаў — ад ката адбіцца. А вось навічок — той наадварот — нацягаў ляшчоў усёй кампаніі на зайздрасць! Ды і дома сям’ю парадаваў...
Карацей — рыбалка яму спадабалася! Таму назаўтра Васіль падаўся ў магазін — купіў там усё патрэбнае, а звыш таго — яшчэ і адмысловы цёплы касцюм.
...Нагода абнавіць яго з’явілася ў першы ж выхадны: Васіля зноў паклікалі на возера, там ён зноў наўздагад выбраў месца і сеў, што называецца, каменем...
Іншыя рыбакі (як бачыў спачатку) сюды-туды сноўдалі па лёдзе, «мітусіліся», бурылі новыя лункі, прычым — усё бліжэй і бліжэй да Васіля (думалі: калі той ні з месца, значыцца, у яго клюе?). А ў іх — ну ні разу!..
Не дзіва, што цярпенне ў хлопцаў нарэшце лопнула. «Схаджу — пагляджу, што ён там ловіць», — падрадзіўся адзін. І потым са смехам вярнуўся назад. «Хлопцы, — сказаў, — вы не паверыце! Ён... спіць!»
...Назаўтра шмат хто са знаёмых пытаў у Васіля, як рыбалка, ці ўдалая?
«Ды так сабе, — уздыхаў Васіль. — А вось касцюм — што трэба!»
..Мусіць і сапраўды, калі ў ім на лёдзе заснеш?
Аляксандр МАТОШКА
Расонскі раён
Дзед Ціхон сваё адпрацаваў, а пайшоў на заслужаны адпачынак і займеў ажно дзве пастаянныя забаўкі. Першая — бясконцая перапалка з любай палавінай Палінай (у вёсцы яе звалі Палютай), другая — паляванне з ружжа. Дзед досыць хвацка з яго пуляў і прыносіў дамоў сякую-такую здабычу. Прынамсі, яго Палюта фарсіла ў паліто з лісіным каўняром, а цэлы табун унукаў — у заечых шапках-аблавушках, на жаль, старых, бо з гадамі ў паляўнічага стаў моцна псавацца зрок...
Неяк пад стары Новы год у аднавяскоўцаў Ціхона сканаў вялікі шэры трус (з гэтымі жывёлкамі такое здараецца). «Занясі — дзе-небудзь закапай», — загадала гаспадыня ўнуку-падшыванцу, які разам з хлопцамі, па традыцыі, якраз збіраўся розную шкоду людзям чыніць: здымаць ды пераносіць брамкі, сцежкі попелам пасыпаць паміж дварамі закаханых, пужаць дзяўчат...
Трус на многае мог спатрэбіцца, таму хлопец заціснуў яго пад пахай і подбегам рушыў да сяброў.
«А ці не шанс гэта разыграць паляўнічага?» — падумалі тыя. І потым аж душыліся ад смеху, але прымяралі, ставілі акалелую жывёлку да Ціхонавай грушы, малога, шапялявага Кольку адпраўлялі да старога ў хату.
— Дзеду, — загукаў там з парога малы, — вашу глушу такі вялі-іжны жаяч аб’ядае!
Ціхон куляй, можна сказаць, матнуўся да акна, падслепавата прыжмурыўся: так і ёсць, жывіцца паганец!
— Сядзець! — скамандаваў Кольку, які збіраўся ўцячы. — Спужаеш яшчэ... Палюта, дай стрэльбу!
Жонка з вопыту доўгіх сумесных гадоў па голасе адчула, што пярэчыць сэнсу не мае: шаснула ў кладоўку — прынесла праславутую трохлінейку. Дзед зарадзіў яе, спрытна выняў падвойную раму і на секунду завагаўся: у той, што звонку, форткі ніколі не было...
А вось рашучасці ў Ціхона — хоць адбаўляй! Грымнуў стрэл, пасыпалася бітае шкло, у пакой паплыў сіняваты дымок. Колька з перапуду папярхнуўся дзедавым пернікам і гучна заплакаў. Ад рогату за суседскім хлявом пападалі ў снег падшыванцы, што чакалі вынікаў «аперацыі»...
Калі паднялі галовы, убачылі, што ў грушу дзед пацэліў: вобзем грымнула старая шпакоўня, з дрэва сыпалася нейкая труха і «жаяч» таксама паваліўся.
— Папаў, Колька, папаў! — затанцаваў па хаце Ціхон і раптам застыў, наткнуўшыся на суровы позірк сваёй Палюты...
Пакуль суцяшалі Кольку, затыкалі падушкай дзірку, выразалі патрэбную шыбу, устаўлялі падвойнае акно, часу прайшло багата. На вуліцы быў нежартоўны мароз, і таму Ціхон, забіраючы труса, ані не здзівіўся, што ён ужо цвёрды, як тое палена.
Уразіла дзеда іншае: на целе вушасціка не знайшлося ранення! Але ж п’янаваты сусед, што прыйшоў да Ціхона гуляць у карты, развеяў усе сумненні: што ж тут такога, маўляў? Ты бабахнуў — заяц ад страху таго... сканаў.
Гаспадыня гэтую размову чула, але важдацца, нешта гатаваць з таго труса, нават не падумала: мутны ён нейкі.
А. НАВАСЕЛЬСКАЯ
Мінскі раён
Рубрыку вядзе Валянціна ДОЎНАР
Ад яе ж ужо відавочнае: конкурс на найлепшую «вясёлую і праўдзівую гісторыю...» працягваецца, журы — невялічкае, рэдакцыйнае — працуе і цяпер якраз падводзіць вынікі: спрабуе вызначыць аўтараў найлепшых бываліц, змешчаных у 2023-м. На шчасце — з дапамогай чытачоў. «З усяго надрукаванага ў мінулым годзе, — піша спадарыня Валянціна Гудачкова з Жыткавіч, — я адзначыла б гісторыі «Сапёры памыляюцца аднойчы», «Шчаслівая сукенка», «Спачатку быў адзін піянер...»
І вось так — цэлы спіс з дзесяці гісторый. Што важна — з датамі іх публікацыі, з прозвішчамі аўтараў. Журы ўсяго і застаецца, што паставіць птушачкі ў адмысловай табліцы.
Дзе — канкрэтна — іх будзе найбольш, пажывём — пабачым. А пакуль нагадаем, што вызначыць сваю дзясятку найлепшых яшчэ не позна. Надвор’е і святы спрыяюць, а значыць, можна пагартаць пятнічныя нумары газеты альбо зайсці на сайт «Звязды» і... «ЧытВО!» — як прызнала Л. Кавалевіч з Брэста.
Створанае — дададзім — агульным клопатам! Таму ўсім, хто пісаў летась, усім, хто чытаў, усім, хто будзе чытаць і пісаць у Новым 2024-м, ДЗЯКУЙ!
Вялікімі літарамі, — таму, што вялікі, хоць па-беларуску лепей казаць шчыры.
Пішыце! Шчасце, як заўважана, больш ахвотна заходзіць туды, дзе заўсёды пануе добры настрой.
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
