Кажуць, модна цяпер дарыць не рэчы, а ўражанні.
Мусіць, гэтым кіраваўся мой сын, калі вырашыў звазіць мяне ў Мінск на ІІ Гульні краін СНД, а калі канкрэтна, — то на рашаючую гульню па валейболе паміж жаночымі камандамі Беларусі і Расіі.
Спорт я вельмі люблю! І ў сталіцы не быў гадоў мо 13... А тут... Ну ці ж не нагода?!
Тым не менш — пакуль адважыўся, трохі павагаўся.
І вось мы на «Чыжоўка-Арэне», у валейбольнай зале. Я, мой сын і ўнук-пяцікласнік заўзеем за нашых.
Гульня расцягнулася на дзве гадзіны, але гэтага ніхто не заўважаў, бо першую партыю беларускі безнадзейна прайгралі, затое ў трох наступных…
Агульны лік — 3:1! На карысць нашых!
Радасныя, мы пакіравалі да машыны і ўжо на ёй пад’ехалі да супермаркета.
— Купіш тут, што мама сказала, — вырашыў сын. — За паўгадзіны, думаю, справішся?
Я з гарачкі згадзіўся, бо такога вялікага магазіна — плошчай у некалькі гектараў — аніколі раней не бачыў!
І там павароніў, бо да ўсяго прыглядаўся — выбіраў неабходнае…
— Ты колькі там будзеш хадзіць? — папытаўся ўрэшце сын па мабільным. — Амаль гадзіна прайшла!
Разумеючы, што хлопцам надакучыла мяне чакаць, я кінуўся ў бок да выхаду ў пошуках касы.
Побач, як на ліха, яе не было. Спыніўся, каб агледзецца, і тут жа ўбачыў, што да мяне падбягае чалавек у форме.
— Вы, — заяўляе, — затрыманы (?!) за крадзеж (?!) тавараў. Прайдзіце за мной…
Кажу службоўцу, што нічога не краў і нават не думаў красці — проста заблытаўся ў гэтай краме, але ж хто мяне слухае?
Ахоўнік і яго начальнік папрасілі пашпарт, запісалі ўсе даныя, доўга распытвалі пра маё жыццё. Затым адзін з іх павёў мяне да кас — разлічвацца за пакупкі.
Аказваецца, у тым месцы быў не прывычны апарат, а нейкі аўтамат: пастаянныя пакупнікі ўмеюць ім карыстацца. А такім, як я, мог і (павінен быў!) дапамагчы касір. Але ў той момант, калі я спехам азіраўся і касу шукаў, яго на месцы проста не было.
Але ж заплаціў я ўрэшце за тавар, працягнуў ахоўніку абедзве рукі: маўляў, злавілі ж злодзея — надзявайце кайданкі…
Той хіба глянуў неяк паблажліва:
— Ідзіце... Мы вас адпускаем.
Думаеце, на гэтым мае прыгоды скончыліся? Не. Бо з таго маркета я неяк выйшаў, а вось машыну, дзе чакалі сын і ўнук, знайсці не змог.
І пазваніць ім таксама не мог, бо з жахам убачыў, што мой старэнькі тэлефон проста адключыўся (з ім такое бывае). Добра, PІN-код яшчэ ўспомніў…
Пасля званка знерваваны сын знайшоў мяне, давёў да машыны.
Там, крыху паспакайнеўшы пасля перажытага, я зразумеў, што купіў не ўсё, а таму па дарозе папрасіў заехаць яшчэ ў які магазін.
...Гэты ўжо быў невялікі, але народу ў яго набілася шмат: мне прыйшлося пастаяць у чарзе.
А толькі выйшаў на вуліцу — насустрач унук:
— Мяне, — кажа, — татка паслаў... Мы думалі, што цябе зноў затрымалі.
...Клапатлівыя хлопцы: па дарозе дамоў яны мне дзве мянушкі прыдумалі — «аптавік» і «гангстар».
Жонка таксама доўга смяялася з маіх прыгод і на ўсялякі выпадак заявіла, што гэта была мая апошняя паездка ў сталіцу.
Я не пярэчыў. Але ж, дзякуючы ёй, гэтай паездцы, даведаўся, што эмоцыі і сапраўды добры падарунак. Ну мяркуйце самі: кашуля б знасілася, парасон згубіўся, тэхніка зламалася б, а вось прыгоды... Гэта на ўсё жыццё.
Ці не так?
Міхаіл ВАЙЦЯШОНАК
в. Валкі, Пастаўскі раён
Расоны — хто не ведае — гэта райцэнтр, гарадскі пасёлак.
Што ў ім ад горада? Некалькі «мікрараёнаў» («СХТ», «МСО»...), шматкватэрныя дамы ў цэнтры.
Што ад пасёлка? Агромністы прыватны сектар, вялікія адлегласці: ад тога самага цэнтра да інтэрната, дзе нядаўна сталі жыць мая знаёмая з дачушкай, каля двух кіламетраў. Для дарослага чалавека ды па добрым надвор’і — добрая прагулянка, а вось для малога…
Ну хіба разам з матуляй: калі на сваёй машыне, калі на чымсьці спадарожным, калі пехатой... Раніцай шасцігадовая Леначка ў школу, маці яе — на работу (балазе гэта побач), вечарам — назад у інтэрнат.
Але ж неяк маме не выпала: ёй вельмі трэба было затрымацца!
Па тэлефоне дамовіліся, што на гэты раз дачушка пасля школы зойдзе да матулі на працу.
Лена як быццам усё зразумела: і куды, і ў якія канкрэтна дзверы.
Пасля заняткаў прыйшла, патузала іх (потым аказалася, што не тыя...), а яны замкнутыя.
Мабільнік, як на ліха, у дзіцяці «сеў». Мама нервуецца, чакае... Дачушкі няма — тэлефон маўчыць…
А малая тым часам зусім не разгубілася: выйшла на бальшак (на скрыжаванне ў цэнтры пасёлка), пастаяла там — пачакала міліцэйскую машыну, прагаласавала. Патруль спыніўся.
— Што здарылася? — пацікавіліся службоўцы ў дзяўчынкі.
— Я згубілася, — адказала дзіця. — Мамы не знайду.
— А хто твая мама? Дзе працуе?
Лена ўсё расказала.
Ну а далей ужо — «справа тэхнікі»: на той самай міліцэйскай машыне «згубу» падвезлі да патрэбных дзвярэй — перадалі спалоханай маці.
— А як ты здагадалася спыніць машыну? І чаму міліцэйскую? — спыталі ў дзіцяці.
— Нас у школе вучылі... Прадмет такі ёсць — АБЖ.
...І між іншым добры, бо ўрокі па асновах бяспекі жыццядзейнасці патрэбны чалавеку не меншы, чым многія іншыя.
Аляксандр МАТОШКА
Расонскі раён
Навучала маці Леру,
Як прывабіць кавалераў:
Усміхайся, падміргні,
Дома чарачку налі,
Прапануй баршчу з катлетай...
Мела плён навука гэта:
Лера — Воўкава нявеста,
А ўжо ж мяккая — што цеста,
Хоць да раны прыкладай...
Хлопца клікала ў рай.
Ды спачатку — распісацца,
Каб сужэнцамі назвацца.
Вова ў ЗАГС
ляцеў на крылах,
Бо каханы!
Самай мілай!
Толькі...
што з ёй адбылося?
З першых дзён
і пачалося:
То капрызы, то папрокі,
То загады, то ўрокі...
Не там стаў і не так сеў,
Не культурна піў і еў.
Ён нязграбны, ён нямодны,
Час ад часу быў галодны...
З-за чаго ж уся навала?
З-за таго, што грошай мала,
Што ёй трэба пакруціцца,
Каб пражыць і... палячыцца
(«А пакуль не зацугляла,
Пра хваробы не казала»).
...Нейк адправіла ў аптэку,
З даўгаватым спісам лекаў.
Вова глянуў у запіску:
Штось ад нерваў,
штось — ад ціску,
«Блендамедаў» ажно два.
(«А баліць жа галава...»)
Доўгі спіс.
Не ён складаў.
Ён аптэкарцы падаў.
Тая спрытна склала лекі
І...
неслабенькія чэкі!
Праўда:
грошай — да халеры!
Але
ўсё купіў ён Леры.
...Тая ў ванну — чысціць зубы,
І ў крык:
давёў да згубы!
Нешта во скруціў жывот!
Абцугамі сцяла рот!
Трэ яго
знутры і звонку,
Здзерла, бедная, каронку,
Дзёсны, вусны — ледзь ў кроў...
Тут ужо
не да размоў:
Правяраць ёй трэба зноўку
Ўкладыш, цюбік, упакоўку
І ўбачыць,
на няшчасце —
Рот у...
клеі, а не ў пасце.
Агрызнуўся Вова ціха:
— Ну не я ж тут нешта зблытаў?
Але ж дзякуй «Блендамеду»
За ўрок яго вось гэты:
Мо запомніць Лера клей —
Стане крыху лагадней?
...Ну а ўсім не лішне знаць:
Мякка сцелюць — мулка спаць.
Любоў ЧЫГРЫНАВА
г. Мінск
Рубрыку вядзе Валянціна ДОЎНАР
АД ЯЕ Ж.
Існуе, кажуць, цэлая навука — гелаталогія, лячэнне смехам. Заснаваў яе Норман Казінс, прычым, што называецца, не ад добрага жыцця: пачуў ад сваіх дактароў смяротны дыягназ (вылечваецца — хіба адзін з пяцісот!)... І з той пары стаў рэгулярна запірацца ў сваім пакоі — глядзець кінакамедыі.
Дзякуючы ім, як быццам, адбыўся цуд: чалавек паправіўся! Што ў чарговы раз даказвае, што смех — найлепшыя лекі, прычым не толькі ад праблем і дрэннага настрою, але і ад саміх хвароб.
Пішыце.
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
