У каго што баліць... Не ведаю, як вы, а я даўно ўжо стала заўважаць, што моладзь жыве неяк адасоблена. Пытаю ў пляменніцы (яна здымае адзін пакой у вялікай кватэры), хто жыве ў яе за сценкай, і чую хіба імёны ды назвы месцаў работы (суседкі мяняюцца): школа, садок, бальніца. Адказ на пытанне, якія канкрэтна, адкуль тая дзяўчына родам, хто яе бацькі — гэта ўжо з фантастыкі: не ведаю... А то яшчэ «лепш»: «Ну якая розніца?..» І ў дадатак: «Гэта — асабістая прастора чалавека. Нельга яе парушаць».
Думаю: а добра тое ці дрэнна?
У часы маёй маладосці мы ўсё пра ўсіх ведалі, і гэта, згадзіцеся, часта засцерагала нас ад памылак, дазваляла, што называецца, «паплакаць у камізэльку», у моманты адчаю пачуць словы парады і падтрымкі. Мы заўважалі, хто чым дыхае, які ў каго настрой, што робіцца ў жыцці аднакурснікаў і калег.
Сёння ўсё інакш: нічога не кажы, не ўмешвайся, не парушай той асабістай прасторы... І вось яны, плады гэтай маўклівасці. Жанчына з вёскі расказвае, што яе дачка (шчасце, што ў іх даверлівыя адносіны!) вучыцца ў Мінску, што пазнаёмілася там са сваім земляком, які вельмі ёй спадабаўся, што нават схадзіла да яго «на кубачак кавы».
Маці захвалявалася (ну яшчэ б!), спытала прозвішча хлопца і з жахам даведалася, што ён — досыць блізкі сваяк. І гэта шчасце яшчэ, што адносіны паміж маладымі зайшлі недалёка, а то ж не мінуць бяды!
Магчыма, я памыляюся, але ж бяруся сцвярджаць, што яны, гэтыя беды, цяпер побач (літаральна), і па прыклад далёка не пайду. У сваёй прыяцелькі — як здавалася, маладой шчаслівай матулькі — неяк спытала, калі ўжо грошай збяруць на другое дзіцятка? А яна ў адказ — што цяпер не да гэтага, бо яны з мужам... разводзяцца.
Як?! Мы жывём амаль побач, вельмі часта сустракаемся і не ведаем, што ў каго на сэрцы, бо ў маладых не «модна» некага пускаць на сваю асабістую прастору.
А самі неяк жа ў ёй трымаюцца? Выгляду не падаюць!
І пры гэтым псіхалагічна выгараюць, не могуць справіцца з праблемамі... А падзяліліся б, расказалі пра іх раней — і, магчыма, разам адшукалася б нейкае выйсце, удалося б адвесці бяду, што навісла над маладой сям’ёй, спыніць перад краем…
Іншымі словамі, месца, дзе адзінока і холадна, нельга, па-мойму, называць прасторай. Гэта хутчэй клетка, у якую мы самі сябе заганяем і потым не можам выйсці.
А прастора — гэта іншае: там лёгка дыхаць, там хочацца жыць, там можна пачуць слушную параду блізкага і — галоўнае — заўсёды адчуваць сябе патрэбным.
Валянціна БОБРЫК
г. Івацэвічы
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
