Кожны з нас, мабыць, некалі марыў навучыцца лётаць у аблоках, як птушка. Для большасці гэтая мэта так і засталася недасягальнай, але дваццацічатырохгадовы парашутыст з Мінска Вадзім Ткачоў змог не толькі сам пакарыць абшары неба, але і ажыццявіць мару вольнага палёту соцень людзей.
— У парашутны спорт я трапіў зусім выпадкова. Аднойчы па дарозе ва ўніверсітэт мне сказалі, што ідзе набор у мінскім аэраклубе ў адпаведную секцыю. Мяне гэта зацікавіла, таму прыйшоў на першы занятак. Шчыра кажучы, не асабліва верыў, што гэтаму віду спорту можна навучыцца бясплатна, думаў, што парашутызм — для людзей ваенных або заможных, якія могуць дазволіць сабе скачкі з самалёта, але, як аказалася, у нас ёсць бюджэтная праграма, на якую я і трапіў. Сама яна была складзена на сорак гадзін і змяшчала розныя напрамкі. Напрыклад, мы вывучалі матэрыяльную частку парашута, асновы скачка і многае іншае. Пасля заняткаў здаецца залік і навучанне лічыцца паспяхова завершаным.
Свой першы скачок Вадзім запомніў на ўсё жыццё. І, нягледзячы на распаўсюджаны міф аб тым, што першы палёт здзяйсняюць заўсёды з інструктарам, дэбютаваў у небе самастойна.
— Быў яркі сонечны дзень, неба — абсалютна бясхмарнае, проста ідэальнае надвор'е для скачка. Больш за ўсё мне запомнілася пачуццё, калі пакідаў самалёт. Заплюшчваю вочы, але сонца настолькі яркае, што праз павекі пранікае, і атрымліваецца такая ружовая заслона. Потым адкрываю парашут і атрымліваю асалоду ад скачка і відаў вакол мяне. Страху не было абсалютна, бо яшчэ перад пачаткам я візуалізаваў у сябе ў галаве скачок і з нецярпеннем яго чакаў.
Прайшоўшы курс навучання па парашутным спорце, наш герой уцягнуўся ў справу. Ён вырашыў развівацца ў гэтым напрамку. Стаў не толькі сам удасканальвацца ў скачках як спартсмен, удзельнічаючы ў розных спаборніцтвах і нават атрымліваючы прызавыя месцы, але і вырашыў асвоіць прафесію інструктара пасля заканчэння ўніверсітэта і службы ў дэсантных войсках.
— Вылучыць, што самае складанае ў рабоце інструктара па парашутным спорце, дастаткова складана. Я сказаў бы, што гэта ў цэлым не просты занятак. Калі я ўжо прыступіў да гэтай работы, зразумеў, што мне не хапае некаторых ведаў. Напрыклад, адна справа, калі ты ўкладваеш парашут сабе і потым яшчэ нехта гэта правярае, і зусім іншая, калі ты ўкладваеш камусьці і правяраеш яго сам, пры гэтым цалкам беручы адказнасць за жыццё чалавека. Таму прыйшлося ўдасканальваць свае навыкі, ацаніўшы іх, так скажам, ужо з боку інструктара, а не проста спартсмена.
З новай пасадай наш герой набыў і новыя абавязкі, якія, як правіла, залежаць ад жадання кліента. Калі чалавек тэлефануе ў аэраклуб, у яго заўсёды ўдакладняюць: суразмоўнік хоча здзейсніць тандэм-скачок ці самастойны палёт. Калі выбірае другі варыянт, то для пачатку ён павінен наведаць заняткі, на якіх інструктар азнаёміць з
тэорыяй і практыкай, дапаможа падпісаць дагавор, праверыць медыцынскую даведку, надзець усю экіпіроўку, праверыць парашутную сістэму і толькі пасля гэтага дапусціць да скачка. Калі выбіраюць тандэм-скачок, тут усё прасцей. Інструктар расказвае тэхніку бяспекі, падрыхтоўвае ўсё да скачка, зноў жа правярае медыцынскую даведку і непасрэдна з кліентам ажыццяўляе парны скачок.
— Цяпер вельмі вялікі попыт на скачкі ў тандэме. Шчыра кажучы, мне больш падабаюцца адзіночныя, але ў тандэме людзі адчуваюць сябе больш бяспечна, ды і ўмовы надвор'я для такога скачка падабраць лягчэй. А вось вышыня, дарэчы, у тандэмных большая — дзве тысячы пяцьсот метраў, тады як у адзіночных — восемсот метраў. Але і там, і там упершыню людзі атрымліваюць каласальнае задавальненне і запамінаюць гэтыя ўражанні на ўсё жыццё.
На жаль, не кожны чалавек зможа дазволіць даставіць сабе такое задавальненне, і пытанне тут нават не ў фінансавым плане. Як ужо згадваў раней Вадзім, кожны ахвотны перад скачком павінен прынесці інструктару даведку аб стане здароўя, асабліва пільна яна разглядаецца пры самастойных скачках. Гэтак жа ў тандэмных скачках існуе такое паняцце, як перавага, калі кліент важыць нашмат больш, чым інструктар, тады апошні мае права адмовіць у скачку, калі разумее, што гэта можа быць небяспечна. А вось па ўзросце абмежаванні не такія строгія. Напрыклад, скачкі ў тандэме можна здзяйсняць з васьмі гадоў, а адзіночныя — з пятнаццаці, натуральна з дакументальнага дазволу бацькоў.
— Часта перад палётам у людзей узнікае страх: «а раптам парашут не раскрыецца?», але парашутная тэхніка дастаткова сур'ёзна правяраецца па некалькі разоў, і нават калі падчас скачка раптам нешта пойдзе не так, то запасны парашут заўсёды ў працоўным стане. Але не буду хаваць, траўмы ў гэтай справе ўсё ж такі здараюцца, але не падчас палёту, а пры прызямленні. Напрыклад, чалавек з вагой у пяцьдзясят кілаграмаў зробіць канчатак палёту нашмат плаўней, чым з дзевяноста. Хоць зноў жа ўсё яшчэ можа залежаць ад фізічных магчымасцяў.
Работа інструктара парашутнага спорту ўключае і навыкі псіхолага. Кожны чалавек па-рознаму рэагуе на новыя ўражанні, камусьці хапае агульнай падтрымкі, а некаму трэба ўдзяліць асобную ўвагу і падтрымаць у такі адказны момант.
— Хтосьці прыходзіць у парашутны спорт у пошуках адрэналіну. Іншыя, наадварот, знаходзяць у вольным падзенні ў нябёсах свой спакой, некаторыя жадаюць удасканальвацца як спартсмены, адточваючы навыкі скачкоў і акрабатыкі. Я шчаслівы, што ў мяне такая прафесія, у якой са мной увесь час пачуццё палёту і нейкай свежасці. Ну і, вядома ж, мне вельмі падабаецца, што кожны раз людзі ў скачку са мной у тандэме вызваляюцца ад страху вышыні ці выконваюць мару ўсяго свайго жыцця, атрымліваючы непадробныя эмоцыі.
Ангеліна НОВІКАВА
Фота дадзена героем
Відэаназіранне, празмерныя запыты, публічнае распаўсюджванне.
Ацяпляльныя «лайфхакі» вяскоўцаў.
