Валерый Мулявін: Я нават падчас пералётаў заўважаў, як бацька ў паўдрымоце выстукваў пальцамі нейкі рытм

Пяць фактаў пра Уладзіміра Мулявіна

Уладзімір Мулявін на прыкладзе ўласнага жыцця і творчасці паказаў, наколькі любоў — пачуццё стваральнае. Пра гэта сведчаць і яго песні, якія сталі хітамі, і тое, як успамінаюць і захоўваюць памяць аб ім родныя, блізкія, сябры і калегі. Напярэдадні юбілею Уладзіміра Георгіевіча «Звязда» сустрэлася з сынам «песняра», каб знайсці новыя штрыхі да партрэта творцы.

1. Калі закахаўся ў Святлану Пенкіну, скінуў дзеля яе вагу, а ў Афрыцы ратаваў яе ад малярыі

— Валерый Уладзіміравіч, канцэрты памяці бацькі, спробы розных людзей прасачыць яго жыццёвы і творчы шлях — гэта заўсёды радасць для вас альбо ўсё ж «раскрыванне» душэўнай раны?

— З татам у мяне звязана шмат добрых успамінаў, і я з радасцю заўсёды дзялюся імі. Але боль ад страты роднага чалавека па-ранейшаму жыве ўнутры, і ён нікуды не знікне. Я працяглы час пасля бацькавай смерці не мог развітацца з ім у сэрцы. Гэта немагчыма. Ты проста з часам вучышся прымаць усё, як ёсць.

— Што ці хто дапамаглі вам?

— Перш за ўсё мне дапамагала мама. У яе ўсё трансфармавалася ў імкненне ўсімі магчымымі шляхамі зберагчы памяць пра тату. Яна пераключылася ў гэтае рэчышча. І няхай прагучыць банальна, час таксама лечыць і згладжвае вастрыню ўспрымання таго, што адбылося. Нічога не зменіш і назад не вернеш... Застаецца толькі памяць.

— Які прыклад мужа, калі браць яго стаўленне да вашай маці, бачылі перад сабой?

— Дай бог кожнаму знайсці такую жанчыну, як мама, і любіць яе так, як гэта ўмеў тата. Яны супадалі фізічна, духоўна і творча. Тата вельмі прыгожа заляцаўся да мамы. Ён заўсёды клапаціўся аб ёй: лятаў да яе на здымкі, даглядаў, калі яна хварэла. Неяк праехаў да яе тысячу кіламетраў за рулём у бальніцу. Нават скінуў вагу дзеля мамы, як яны толькі пачалі сустракацца. Вартаваў і ратаваў, калі яна ў Афрыцы захварэла на малярыю. Прысвячаў ёй песні. Бацька кахаў маці, і гэта было ўзаемна.

2. Быў просты ў зносінах, а калі памыляўся ў людзях, прымаў гэта дастойна

— Калі казаць пра бацькоўства, у чым вам хочацца быць падобным на тату?

— У многіх рэчах. Тое, што я бачыў у бацьку, стала пэўным арыенцірам у жыцці. Прыстойнасць была для яго заўсёды характэрная. Мужнасць і стойкасць выразна заўважныя ў ім, асабліва пасля аварыі. Я рос побач з мудрым мужчынам, які меў багаты жыццёвы вопыт. Бацька быў вельмі простым чалавекам у зносінах з іншымі. Умеў і любіў пажартаваць. У яго было пачуццё такту. Бацьку даводзілася памыляцца ў людзях, але ён годна гэта прымаў, хоць і моцна перажываў. Такія якасці, як дабрыня, шчырасць і жаданне дапамагчы іншым, таксама былі для мяне паказальныя ў ім.

3. Калі вярнуўся з гастроляў па Афрыцы, то быў з барадой, а ў падарунак сыну прывёз барабаны

— Вы шмат з ім паездзілі па свеце. Гэта, думаю, таксама ўплывала на ваша выхаванне і фарміраванне як асобы...

— У нас была якая сітуацыя: тата з мамай працавалі ў адным калектыве, таму так атрымлівалася, што я быў амаль увесь час побач з імі. У садок амаль не хадзіў, затое ездзіў з бацькамі на гастролі. А калі мяне нельга было ўзяць з сабой (гэта былі іх паездкі ў Афрыку, Манголію і Паўночную Карэю), то да нас прыязджаў дзядуля, каб пабыць са мной. Вядома, я крыўдзіўся тады, але потым выяўлялася, што рашэнне бацькоў было правільным. Яны ведалі і ацэньвалі рызыку і жадалі мяне абараніць.

— Што потым вам тата расказваў пра паездкі, у якія вы не траплялі?

— Калі тата вярнуўся з гастроляў па Афрыцы, то ён быў з барадой. А ў падарунак мне прывезлі барабаны. Расказвалі шмат цікавага. Так, напрыклад, бацькам удалося пабываць там, дзе былі французскія калоніі, пабачыць афрыканцаў з французскімі манерамі. Альбо неяк іх пасялілі ў бунгала на тэрыторыі прыватнага парку, дзе можна было назіраць шмат рознай жыўнасці. І каб не раздражняцца ад гэтага суседства, артысты давалі экзатычным жывёлам нашы звычайныя імёны.

— А якімі былі вашы ўражанні ад гастрольных паездак?

— Вялікі дзякуй бацьку, што паказаў мне свет. Бо я рос у савецкі час, і трапіць за мяжу тады было вялікай удачай. Пасля таго як мы аб'ездзілі савецкія краіны, былі паездкі ў Польшчу, Германію, Амерыку. Напярэдадні нашага першага пералёту за акіян тата сказаў: «Глядзі, сын, ты можаш выбраць — альбо мы едзем на гастролі і прывозім табе падарунак, альбо на гэтыя грошы купляем табе білет». Выбраў апошняе. У выніку, праўда, атрымаў і паездку, і падарунак... А калі трапілі ў Нью-Ёрк, то быў пад уражаннем ад горада з разнастайнасцю культур. У нашых гастрольных вандроўках па Амерыцы я назіраў, што хоць «Песняроў» там і не ведалі так, як на Радзіме, але публіцы іх выступленні падабаліся. Іх музыка сцірала межы паміж краінамі і людзьмі. Яшчэ пасля канцэртаў артыстам дарылі кветкі, і пасля тата заўсёды дарыў іх жанчынам у гасцініцы, дзе мы жылі. А калі мы высяляліся з атэля, тата напамінаў, што трэба пасля сябе пакінуць парадак: «Пра Мулявіна будуць меркаваць не толькі па тым, як я спяваў на сцэне, а і па тым, як з'ехаў з гасцініцы». Бацька заўсёды паважаў працу іншых людзей.

4. Найлепшым адпачынкам Мулявін лічыў «паляжаць з кнігай»

— Стамляліся ад рытму гастрольнага жыцця?

— Пераезды цяжкія для артыстаў, бо часам адразу пасля пералёту ім трэба быць на сцэне. Няпроста і маральна. Тата мне расказваў, як, атрымаўшы звестку аб смерці брата, усё роўна даваў канцэрт, хоць і амаль праз слёзы і з болем у сэрцы. Але ён не мог адмовіць людзям, якія чакалі іх выступлення.

— Здараліся ва Уладзіміра Георгіевіча творчыя крызісы?

— Такога, каб яму не пісалася, я не памятаю. Калі ішла работа над нейкай праграмай, то нават на адпачынку ён абдумваў яе. У таты заўсёды былі нейкія планы, ідэі, і так было да апошняга. Бывала, я нават падчас пералётаў заўважаў, як бацька ў паўдрымоце выстукваў пальцамі нейкі рытм. Ён казаў, што для яго лепш за ўсё паляжаць з кнігай. Але ж калі гэта было чытанне паэзіі, то пасля «вырастала» ў праект. Творчасць і бацька былі непадзельныя.

— Гледзячы на поспех бацькі, вам не хацелася стаць такім жа артыстам?

— У мяне было ўсведамленне, што для гэтага трэба быць як мінімум ім. Сам я ў дзяцінстве больш марыў пра кіно. Але вельмі ўдзячны тату, што ён настойваў на тым, каб я вучыўся ў музычнай школе. Ён даваў мне свабоду выбару, але разам з тым карэкціраваў мой шлях у нейкіх момантах.

5. Любіў кнігу Гашэка «Прыгоды бравага салдата Швейка»

— Ці супадалі вашы густы, напрыклад, адносна музыкі, кніг?

— Так, на шчасце, у музыцы нам шмат падабалася аднолькавага. Любілі слухаць «Бітлз», Джо Кокера, Чайкоўскага, джаз... Што датычыцца літаратуры, вельмі ўдзячны бацьку за знаёмства з кнігай «Прыгоды бравага салдата Швейка». Маглі мы і кіно паглядзець, бо абодва любілі, каб кінастужка была якаснай, незалежна ад жанру. Разам машыны рамантавалі, на рыбалку ездзілі, ежу гатавалі...

— Як паўплываў на вас татаў сыход?

— Пасля яго смерці ўсё, што ён заклаў у мяне, набыло вялікае значэнне ў маім жыцці. І гэтыя моманты сталі мне апорай. Вось, скажам, тата любіў бываць у царкве, каб памаліцца, падумаць, і мяне браў з сабой. І часам, калі я сумую па ім альбо перажываю нейкія складаныя моманты, то таксама магу пайсці ў храм. Альбо, прымаючы нейкае рашэнне, асабліва калі і таты яно датычыцца, я спрабую ўявіць, як бы рабіў ён сам. Я тады рэзка стаў дарослым...

Ведаеце, я веру, што чалавек пасля смерці трапляе ў свет духоўны. І спадзяюся, цяпер мае бацькі разам і зверху назіраюць за мной, радуюцца, дапамагаюць і аберагаюць.

Алена ДРАПКО

Фота Яна ХВЕДЧЫНА і з архіва суразмоўцы