На хвалі ўспамінаў

На хвалі ўспамінаў

Сяджу, утаропіўшыся ў дысплэй тэлефона. Вагаюся, ці выдаляць шаснаццаць трэкаў беларускага гурта (які, па сутнасці, і не існуе ўжо), што паспеў за два месяцы стаць хіба не маім улюбёным. Калі каму цікава, то я пра «Таварыша Маўзэра» — вельмі эмацыйных ню–металістаў, якія былі сапраўднымі зоркамі музычных фестываляў годзе ў 2006–м.

«Сапраўды жадаеце выдаліць назаўсёды?» — удакладняе тэлефон. Назаўсёды... Для мяне гэта гучыць як прысуд, бо пазбавіцца «Маўзэра» я вырашыла праз тое, што надта моцна пачаў ён у мяне асацыявацца з пэўным чалавекам. І вось, націскаючы «Так», я нібы пазбаўляюся такіх цёплых і ў той жа час балючых успамінаў.

Міжволі задумваюся, наколькі музыка ўплывае на мой унутраны стан, суправаджаючы мяне амаль ва ўсіх жыццёвых сітуацыях. Напрыклад, такая вядомая і праспяваная ўжо шмат кім кампазіцыя «The House of the Rising Sun» у мяне цяпер, як ні дзіўна, асацыюецца з заходам сонца. Вельмі прыгожым, палымяным заходам, з якога пачаўся хіба не самы захапляльны перыяд майго жыцця. Якраз той перыяд працягласцю ўсяго ў няпоўныя два месяцы, які падарыў мне настолькі шмат... Шмат новай музыкі хаця б. Так, у маім жыцці зусім непрадказальна з'явіўся дзіўны хлопец. Вельмі яскравая і непадобная да астатніх асоба. І менавіта Ён прынёс у маю рэчаіснасць олдскульнага «Таварыша Маўзэра», аднавіў у памяці старэнькі «Zet» Лявона Артуравіча Вольскага, узрушыў шумным і няўрымслівым «The Offspring»... Калі б можна было параўноваць людзей з прадметамі (не палічыце гэта, калі ласка, за такую папулярную цяпер аб'ектывацыю), то Яго я назвала б радыёлай. Ці нават патэфонам. Бо калі я была з Ім, то з намі ўвесь час была музыка. Пры гэтым яна выклікала нейкую дзіўную і незразумелую настальгію. Што ж казаць пра цяпер, калі Яго няма, а засталася толькі музыка? Колькі разоў я чула нешта кшталту «музыка — гэта лекі», «музыка дапаможа адцягнуць увагу ад праблем» і гэтак далей... А ў мяне цяпер зусім наадварот атрымліваецца. Музыка зацыклівае мяне на ўспамінах. Аднак, ведаеце, я пачынаю разумець, што гэта, пэўна, нешта накшталт замкнёнага кола: не быў бы той чалавек маёй «радыёлай», дык і прывязанасці такой не ўзнікла б. І не было б тых пакут, якія выклікаюць цяпер у мяне гукі якаснага беларускага і сусветнага року.

Пішу Яму: «Я не магу пра цябе не думаць». А Ён, халера, нібы ведае, у адказ дасылае: «Выключы Маўзэра».

Ведаеце, што яшчэ я зразумела? Што хоць мы і былі на адной хвалі, ўзаемаабмену музыкай не адбылося. Калі яго загучала ў мяне не толькі ў вушах, але і адбілася ў сэрцы, то Ён маю асабліва і не ўспрыняў. Колькі разоў я прапаноўвала Яму ўлюбёных «Akute», «Joy Division» і «Агату Крысці», атрымлівала звычайна адказ: «Нешта не заходзіць». Гэтая музыка — кавалачак мяне, майго адчування, маёй рэчаіснасці. Можа, калі–небудзь я буду асацыявацца ў кагосьці менавіта з творчасцю гэтых гуртоў. Аднак як жа радасна ўздрыганулася нешта ўнутры, калі Ён неяк кінуў раптоўнае: «Янка, рэспект табе за “Paint it Black”» (гэтая вядомая песня культавых «Rolling Stones» усталявана ў мяне ў якасці рынгтона на слухаўцы). «Музыка нас аб'яднае», — падумалася мне тады.

Чарговая выснова, да якой я прыйшла: я магу забыцца на рысы знешнасці, але я не забуду, як гучаў чалавек. У моманты стомленасці, калі надвячоркам, едучы ў метро, мы дзяліліся навушнікамі, Ён гучаў як здзеклівыя песні Кулінковіча ці, у больш узнёслыя вечары, як рамантычныя «Океан Ельзи». Падчас узрушанасці і прадуктыўнай занятасці гэта быў хутчэй «Стары Ольса» ці яго больш сучасны аналаг «Litvintroll». Расчараванне і абурэнне — калі ласка, «Таварыш Маўзэр» на хвалі.

Пэўна, таму я без перапынку слухаю гэты гурт цяпер. Бо не магу прымірыцца з тым, што ад Яго засталася толькі музыка. Не засталося здымкаў (у намаганнях забыць усе яны былі выдаленыя амаль без ваганняў), аднак засталіся песні.

Фінальным акордам, так бы мовіць, у нашых стасунках стаўся канцэрт «Neuro Dubel», на якім мы, забыўшыся на ўсё, адрываліся, цалкам аддаючыся музыцы. Ён любіў гэты з'едлівы, жорсткі і запамінальны рок–гурт. Я ж да таго моманту толькі стрымана паважала творчасць, але з Ім давялося палюбіць. Я была гатовая прыняць любую музыку, бо ў ёй я адчувала Яго прысутнасць. Менавіта ў гэтым была мая памылка. Цяпер я зразумела, што асацыяваць людзей, якія могуць знікнуць з твайго жыцця, з чымсьці, што будзе потым настойліва нагадваць табе пра страту, — найгоршае, што можна зрабіць для свайго эмацыйнага стану.

Мяркую, камусьці падалося б дзіўным, што вечар пасля нашага, верагодна, апошняга развітання я правяла, згарнуўшыся ў фатэлі пад... вельмі жыццесцвярджальныя і энергічныя кампазіцыі. Чаго вартая толькі «Крэўская полька». Мала хто глытаў бы слёзы пад падобную музыку. Але калі ў галаве такія пяшчотныя эпізоды жыцця, праведзеныя пад яе, то без «загонаў» не абысціся.

...Парадокс у тым, што Ён нават не ўмеў спяваць як след. Але цяпер я з сумам успамінаю, як Ён падпяваў нашым кампазіцыям, не трапляючы ў ніводную ноту. Бо калі сам чалавек — му́зыка ў тваім жыцці, то якая розніца, умее ён спяваць ці не?

Ведаеце, гэта не споведзь і не прызнанне. Гэта раптоўны парыў, выкліканы акапэльным харавым выкананнем адной беларускай песні. Ізноў музыка... Я амаль адразу кінулася да тэлефона, каб пачаць занатоўваць пачуцці. Каб не забыцца параіць не звязваць думкі пра пэўную асобу з музыкай. Бо потым давядзецца, трасца, адмаўляцца ад праслухоўвання ўлюбёнага, каб не займацца самакатаваннем.

Яна НІКІФАРАВА