Папіць кавы з Аляксандрам Саладухам, палятаць на верталёце з вядомым айці-бізнесменам, трапіць на трэніроўку да чэмпіёнкі свету па мадэльным фітнесе. І пры гэтым паўдзельнічаць у дабрачыннасці. Шэсць гадоў таму беларускія студэнты-праграмісты запусцілі праект, дзе аўкцыёны сустрэч дапамагаюць збіраць грошы на добрыя справы. За час існавання «МаеСэнс» было праведзена 66 тысяч такіх аўкцыёнаў і сабрана амаль 900 тысяч рублёў. Пра папулярныя сустрэчы, самыя дарагія лоты, культуру дабрачыннасці і шчодрасць мы пагаварылі з адным з заснавальнікаў праекта Дзянісам КАНДРАТОВІЧАМ.
— Чаму вырашылі запусціць праект, звязаны з дабрачыннасцю?
— Ідэю не мы прыдумалі. Некалі аўкцыён сустрэч правялі ва Украіне. Гэта была аднаразовая акцыя. Яе ўбачылі беларусы і вырашылі таксама зрабіць, стварылі суполку ва УКантакце. Мы з сябрам далучыліся да гэтай суполкі і прыдумалі праводзіць аўкцыёны пастаянна, кожны месяц.
Калі вучыліся ва ўніверсітэце, займаліся гэтым як хобі. Пасля працавалі з партнёрам на асноўных работах, але праект з сустрэчамі патрабаваў шмат часу. Мы вырашылі аблегчыць справу, аўтаматызаваць яе і запусціць сайт. Але ў выніку гэта стала займаць яшчэ больш часу. Паступова мы пайшлі на палову працоўнага дня, а праз паўгода цалкам пераключыліся на праект.
Насамрэч апошнім часам нельга сказаць, што сайт на піку актыўнасці. Літаральна пару месяцаў таму статыстыка наведвання была крытычна нізкай, і мы вырашылі ўзяцца за прасоўванне зноў. Цяпер набіраем новую каманду, хочам крыху трансфармаваць праект. Плануем прыцягнуць туды дадатковае фінансаванне, зрабіць нарэшце мабільную праграму.
— Каго запросіце ў каманду: вопытнага спецыяліста ці добрага чалавека?
— Спецыяліста. Бо дагэтуль набіралі добрых людзей, у якіх «гараць» вочы, і не заўсёды атрымлівалі чаканыя вынікі. Шукаем прафесіяналаў у галіне анлайн-прасоўвання, хочам зменшыць афлайн-актыўнасць. 15 гутарак правялі, перш чым узялі чалавека на пасаду анлайн-маркетолага. Праект цяпер не на той стадыі, каб на ім практыкаваліся. А добрыя людзі могуць паўдзельнічаць інакш: выставіць сустрэчу на аўкцыён, ахвяраваць грошы нейкай ініцыятыве.
— Чытала, што версіі «МаеСэнс» запускаліся ў іншых краінах.
— Так. Мы збіліся з ліку: у Расіі штук 20 запускалася і закрывалася. Праблема ў чым? Звычайна сайт запускаюць айцішнікі, якія бачаць, што тэхналагічны складнік праекта вельмі просты. Але там шмат бізнес-працэсаў, зусім не звязаных з ІТ-галіной. Пераводы, дагаворы... Вялікая папяровая цяганіна. Самая складаная работа — па праверцы дакументаў. У «МаеСэнс» за столькі гадоў ні разу не было пераводу нядобрасумленным дабрачынцам.
— Якія сустрэчы часцей прапануюць?
— Я вылучыў бы некалькі тыпаў. Часта сустрэчу з сабой выстаўляюць прафесіяналы ў пэўнай галіне ці славутыя персоны. Яны расказваюць пра сваю дзейнасць, даюць майстар-клас. Летам прапануецца шмат прагулак на веласіпедах, зімой — на каньках.
Самая папулярная сустрэча — проста папіць кавы, пазнаёміцца. Для людзей часта гэта праблема: што цікавага прапанаваць? Яны недаацэньваюць сябе. Мы ж лічым, што кожны ў нечым эксперт.
— Якія лоты станавіліся самымі дарагімі?
— Калі крутыя эксперты выстаўлялі з сабой сустрэчы. Я памятаю, за адну з такіх, з айцішнікамі, сума даходзіла да чатырох тысяч долараў.
— А што незвычайнага прапаноўвалі?
— Вельмі шмат чаго. Пакатацца на самалёце, на паветраным шары... Нядаўна хлопец прапаноўваў паездку на два тыдні на Балі.
— А вы самі лоты выстаўлялі?
— Так, апошні літаральна на мінулым тыдні. У нас на сайце можна папрасіць выставіць сустрэчу. Нехта заходзіць, націскае кнопку, і табе прыходзіць паведамленне. Я адразу адгукнуўся — было б непрыгожа адмовіцца. Прапаноўваў розныя лоты. Вельмі люблю хадзіць у кіно. Таксама пікнікі праводзілі, масавыя велакатанні, гулялі ў настольныя гульні.
— Якую сустрэчу самі купілі б?
— Я люблю пэўныя віды спорту. Напрыклад, машынай кіраваць. Зусім нядаўна якраз выйграў лот — пакатацца на аўто, якія ўдзельнічаюць у ралі. Думаю, будзе вельмі цікава.
— Хто асноўныя карыстальнікі праекта?
— Моладзь ад 18 да 30 гадоў. Сустрэчы часцей прапануюць дзяўчаты. Ім цікава, колькі за сустрэчу заплацяць, — такое спаборніцтва. Цікава пазнаёміцца з хлопцам, які вылучыць яе з усіх. Хлопцы выстаўляюць лоты радзей. Напэўна, гэта з менталітэтам звязана: у нас не прынята, каб дзяўчаты плацілі за сустрэчу, першымі аказвалі знакі ўвагі.
— Пары складваліся?
— Так. Было некалькі вяселляў. Спачатку мы нават за гэтым сачылі.
— Не крыўдзіцеся, калі «МаеСэнс» параўноўваюць з сайтам знаёмстваў?
— Не. Для людзей гэта адна з асноўных патрэб у жыцці — заводзіць новыя знаёмствы. І калі мы, прыўносячы ў свет дабро, дапамагаем людзям добра правесці час, вельмі рады гэтаму. Але ўхіл нашага рэсурсу — дабрачыннасць.
— Наколькі праект па дабрачыннасці можа быць самаакупным?
— У нас наступная бізнес-мадэль: бярэцца працэнт ад абароту. За кошт камісіі ад пералічэнняў мы і жывём. Адзіны спосаб для сацыяльнага праекта быць стабільным — гэта зарабляць. Для мяне заўсёды важны былі метрыкі, маркетынг.
Вельмі шмат сумных гісторый, і хочацца дапамагчы ўсім. Бывае імкненне — накіраваць максімум заробленых грошай непасрэдна на дабрачыннасць.
Але ў доўгатэрміновай перспектыве гэта прывядзе да таго, што праект закрыецца. Мы хочам зрабіць сайт прыбытковым, каб не толькі сёння мець магчымасць дапамагчы.
— Ці лёгка сёння сацыяльнаму прадпрымальніку знайсці інвестара?
— Складана, лічу. Бо, як правіла, сацыяльным прадпрымальніцтвам у нас займаюцца людзі, якія выйшлі з дабрачыннасці. У іх няма бізнес-жылкі, яны рэдка могуць растлумачыць інвестару, як іх праект будзе развівацца. Само паняцце «інвестар» мае на ўвазе, што ў будучыні чалавек атрымае нейкі зварот з укладзеных сродкаў.
Сацыяльная дзейнасць не прасцейшая за бізнес. Лёгка атрымаць лайкі ў сацсетках, а вось рэальнае фінансаванне...
— Што адбываецца з культурай дабрачыннасці ў краіне?
— Вядома, развіццё ёсць. Але цяпер крызіс і адчуваецца, што і кампаніі, і асобныя багатыя персоны менш хочуць падтрымліваць сацыяльныя праекты. Мне здаецца, беларусы — вельмі добрыя людзі. Проста тыя, хто збірае грошы на дабрачыннасць, не заўсёды могуць сваю ідэю правільна сфармуляваць і данесці.
— Ёсць назіранне, што людзі ахвотней ахвяруюць грошы, калі атрымліваюць нешта ўзамен — сувенір, напрыклад...
— Чалавек заўсёды хоча нешта атрымаць. Нават калі просіць нічога не дарыць яму. Усё, што чалавек робіць, — робіць для сябе. Такая прырода: хтосьці хоча адчуць сябе важным, хтосьці выкупіць сваю віну. Гэта абсалютна нармальна. Горш было б, каб не было ніякага матыву дапамагаць.
— На вашу думку, шчодрасць — гэта што?
— Уменне дзяліцца. Эмоцыямі, грашыма. Калі ўмееш дзяліцца — то шчодры.
— Як праект паўплываў на вас?
— Я завёў шмат цікавых знаёмстваў. Для мяне гэта быў важны матыў, каб займацца праектам.
— Што для вас мае сэнс?
— Пастаяннае развіццё. Як той казаў, у сучасным свеце, каб стаяць на месцы — трэба бегчы, каб рухацца наперад — трэба бегчы вельмі хутка. Без развіцця нецікава жыць.
Наталля ЛУБНЕЎСКАЯ
Фота Сяргея НІКАНОВІЧА
Сумесныя праекты ядзерных тэхналогій.
У парадку дня — зацвярджэнне Канцэпцыі нацбяспекі і Ваеннай дактрыны.
