Музыкай ён захапляецца з дзяцінства. Працуе як кампазітар, аранжыроўшчык на многіх праектах, тэлевядучы. Прызнаецца, што ўсё атрымліваецца тады, калі ўмееш змяняць правілы пад сябе, а не слепа падпарадкоўваешся выбару іншых. Ці лёгка змагацца за мару, калі ты адзін, што патрэбна для напісання якаснай музыкі, і як ратавацца, калі жыццё выпрабоўвае цябе, мы распыталі ў Кірыла Ермакова.
— Чарговы адбор на конкурс «Еўрабачанне» застаўся ззаду. На чым ты засяроджаны цяпер?
— Займаюся сваім сольным праектам. Песні пішу не толькі для сябе, але і для іншых артыстаў. У мяне адразу пасля адбору на «Еўрабачанне» за тыдзень з'явілася шэсць трэкаў і цяпер я дапрацоўваю іх, каб можна было выпусціць кампазіцыі ў свет. Мяркую, можа ўжо гэтай вясной з'явіцца новы міні-альбом. Таксама хочацца здымаць кліпы і развівацца як артысту.
Я раблю ўсё сам, незалежна. Паралельна працую аранжыроўшчыкам у многіх нашых і расійскіх прадзюсарскіх цэнтрах. Напрацоўваю сувязі, каб потым была магчымасць знаёміць са сваёй творчасцю шырокую аўдыторыю не толькі ў Беларусі, але і за мяжой.
— У цябе ёсць вопыт напісання музыкі і аранжыровак, а таксама працы ў якасці бэк-вакаліста. Калі ўзнікла жаданне выйсці з ценю?
— Я заўсёды хацеў займацца сольнай творчасцю. І доўгі час пісаў толькі для сябе. У дзяцінстве было шмат выступленняў, канцэртаў, конкурсаў. А потым пачалася мутацыя голасу і на нейкі перыяд паглыбіўся ў саўндпрадзюсіраванне, аранжыроўкі. Цяпер разумею, што ўсё напісанае ў той перыяд я магу прадаць, бо не буду выконваць сам. Мне падабаецца рабіць музычны матэрыял пад сябе сённяшняга. Матэрыялу, над якім працую, хапае. Адчуваю, што наспеў час выказацца. Стыль, у якім планую ствараць сваю музыку, у нас рэдка сустракаецца, а ў той жа Амерыцы ён досыць распаўсюджаны.
— Значыць, твае арыенціры ў музыцы — заходнія выканаўцы?
— Так, калі мы кажам пра якасць гуку, падачу і эстэтыку. Дарэчы, актыўна гэта робяць цяпер і ў Расіі. Ад творчасці беларускіх музыкантаў у мяне ўражанне, быццам бы ўсе спыніліся на адной прыступцы і баяцца зрабіць крок улева ці ўправа. Людзі навучыліся працаваць у звыклым стылі, іх бяруць у ратацыю на радыё, і ім дастаткова такога выніку. Але я ведаю шмат таленавітых людзей, якія ствараюць цікавую музыку і працуюць на экспарт. Дык чаму б не паспрабаваць зрабіць штосьці незвычайнае.
— А наша публіка гатова ўспрымаць творчыя эксперыменты?
— Моладзь, думаю, падрыхтавана. Мой арыенцір — менавіта гэтая аўдыторыя. Мне цікава ствараць музыку для тых, хто цэніць у ёй якасць і жадае адкрыць штосьці новае для сябе. Гэта паспрыяе і выхаванню густу слухачоў, што, я лічу, з'яўляецца для артыста адной з найважнейшых задач.
— Ты робіш аранжыроўкі для праекта «Наперад у мінулае». Што ў гэтай працы для цябе галоўнае?
— Магчымасць дакранацца да фальклорнай спадчыны. У ёй нашы карані і, захоўваючы архаіку, мы зберагаем памяць пра мінулае і яго здабыткі. Інтарэс да такой музыкі ёсць не толькі ў нас, але і за межамі краіны. Напрыклад, мы рабілі для Юзары песню на аснове народнага матэрыялу, ён выканаў яе на сваім канцэрце ў Германіі. Публіка была ў захапленні!.. Мне гэта карысна і ў плане вопыту, бо я надаю новае гучанне песням, якія складваліся цягам стагоддзяў.
— З якімі мэтамі ты спрабаваў паказаць сябе на розных праектах, у тым ліку на расійскім «Голасе»?
— На «Еўрабачанне» я проста падаў заяўку і, шчыра кажучы, не ведаю, ці ўзнікне жаданне ў наступным годзе паўтарыць гэты шлях. Не хачу стаць «праектным артыстам», хоць быў і на «Акадэміі талентаў», і на «Голасе»... Не магу сказаць, што такія тэлешоу спрыяюць пашырэнню тваёй аўдыторыі, бо па заканчэнні праекта пра цябе могуць і не прыгадаць. Таксама заўважыў, што часцей на тэлешоу людзі сябе паказваюць, а вось сольнай творчасцю займаюцца потым не многія. Таму я бачу карысць ад удзелу ў тэлепраектах толькі ў набыцці вопыту. Для мяне гэта яшчэ і магчымасць атрымаць штуршок, каб прабівацца далей.
— Момант, калі не ўдаецца выйграць ці прайсці адбор на праект, успрымаеш як няўдачу ці сігнал, што твой час яшчэ не настаў?
— У чалавека ёсць лёс і ад яго не ўцячэш. Напрыклад, на «Голасе» я перахваляваўся, таму і не прайшоў. Потым мне напісала Наргіз Закірава, а праз нейкі час на яе старонцы я ўбачыў аб'яву, што шукаюць аранжыроўшчыкаў. Маю заяўку адабралі з 400 удзельнікаў, і цяпер я супрацоўнічаю з Максімам Фадзеевым.
— Музыкай ты займаешся з дзяцінства. А што акрамя яе тады цікавіла?
— Больш за ўсё мяне вабіла сцэна. Бачыў па тэлевізары выступленне Кіркорава і імкнуўся паўтараць усё за ім. І гэтае захапленне перарасло ў выбар майго прафесійнага занятку. У дзяцінстве мне падабалася маляваць, складаць канструктар і заўсёды была мара мець сваю студыю. Але толькі цяпер удалося спраўдзіць задуманае.
— Стварэнне музыкі залежыць ад натхнення ці ўсё трэба пралічваць, як у матэматыцы?
— Для мяне важныя абодва гэтыя складнікі. Безумоўна, можна напісаць песню толькі натхніўшыся чымсьці, але ў гукарэжысуры і ў аранжыроўках большае значэнне мае матэматыка. Ты збіраеш гукі, нібы канструктар, у адзіны твор. Асабліва захапляе такі занятак, калі пішаш класічную музыку. І мне зараз гэта таксама вельмі цікава.
— Але быў у жыцці перыяд, калі ты моцна хварэў. І ведаю, што тады многія з сяброў перасталі кантактаваць з табой...
— Чатыры гады сталі для мяне добрай загартоўкай. Аднак я быў шчаслівы ад таго, што мог займацца любімай справай — музыкай. Цяпер, бывае, сумую па тым, што было страчана столькі часу, і я не бегаў на вуліцы з хлопцамі і не рабіў нейкіх рэчаў, якія былі дазволены ім. Можа Бог перасцярог ад нечага. Безумоўна, бывала і ў нейкія моманты крыўдна, калі не адчуваў падтрымкі збоку. Гэта падрывала маю ўпэўненасць у сабе. Але хвароба навучыла мяне быць добрым чалавекам і не псаваць сабе карму. На шчасце, я не ўмею ісці па галовах.
— У некаторых размовах ты адзначаў, што захапленне музыкай заўсёды падтрымлівала мама. А тата аказваў нейкі ўплыў?
— Ніяк, таму што я яго не ведаю. І з узростам усё больш разумею, як было б добра, калі б ён прысутнічаў у маім жыцці. Мы маглі б абмяркоўваць нейкія мужчынскія пытанні. З сябрамі і з маці не заўсёды ўсім можаш падзяліцца. Але я вельмі ўдзячны матулі, што яна паставіла мяне на ногі. І цяпер імкнуся аддзячыць ёй, бо ў тым, хто я ёсць і кім імкнуся стаць, — яе заслуга.
— Якія парады дапамагаюць табе трымаць правільны курс у жыцці?
— Карысная парада ніколі не бывае лішняй. Аднак кожны чалавек павінен прайсці сваёй дарогай і засвоіць урокі з розных жыццёвых сітуацый. Нядаўна са мной здарыўся не вельмі добры выпадак, і невядома, чым бы ўсё скончылася, калі б я проста не папрасіў прабачэння. Думаю, самае важнае ў жыцці менавіта гэта — калі памыліўся, то знайдзі смеласць тое прызнаць і выправі сітуацыю.
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
