Песні гэтай папулярнай спявачкі «Твоя девочка», «Не услышу», «Не жди домой», «Водопадами падали», «Танцуй», «На сдачу» і іншыя займаюць першыя радкі ў музычных чартах краіны, пастаянна гучаць на радыё і тэлебачанні. Маладая вакалістка пачала шлях на сцэну яшчэ ў дзяцінстве і хутка адзначыць 20-годдзе сваёй творчай дзейнасці. За гэты час яна шмат чаго дабілася ў прафесіі: працавала ў складзе ансамбля Людмілы Зыкінай «Расія», стала лаўрэатам конкурсу выканаўцаў рускага раманса «Рамансіяда», пераможцай «Песні года» ў 2019-м і 2022-м, супрацоўнічае з Прэзідэнцкім аркестрам. Сёння госця «Чырвонкі. Чырвонай змены» Вераніка Цубікава расказала, чаму жыве на два гарады, дзе яе можна сустрэць у Мінску, як стасуецца з прыхільнікамі і чаму лічыць прафесію артыста адной з самых складаных.
— Вераніка, раскажыце пра сябе і пра тую частку жыцця, якая звязана з Масквой.
— Я нарадзілася ў Мінску. З гэтым горадам звязана маё творчае станаўленне. Што датычыцца Масквы, то там вучылася ў інстытуце на вакальным аддзяленні. Перыядычна езджу туды, прымаю ўдзел у шматлікіх праектах, канцэртах. У Маскве ёсць і калегі, і сябры, таму жыву на два гарады.
— Ці часта ўдаецца пабыць дома, у сямейным коле?
— Стараюся выкарыстоўваць любыя магчымасці, каб сустрэцца з роднымі, абмяняцца навінамі, энергіяй, адпачыць душой і целам. Так, як дома, нідзе больш не адпачываецца. У мяне дастаткова актыўнае жыццё, але дома я лепш за ўсё сплю. Тут мае родныя, мой сабака. І, вядома, заўсёды ўцешна выкраіць адзін выхадны і хоць крыху пабыць з сям'ёй.
— Якія любімыя месцы ў Мінску?
— Цяпер такая колькасць цікавых месцаў — штосьці адно вылучыць не магу. Здаецца, была паўсюль у горадзе. Аднак заўсёды стараюся наведваць новыя месцы. Сачу за сталічным жыццём, каб быць у курсе, што ў нас адбываецца. Наведваю выставы, прэм’еры, як і многія жыхары сталіцы.
— Ці ёсць у вас аўтарытэт у творчасці?
— Асобна некага вылучыць не магу. Цікавяць многія артысты, адкрываю для сябе нешта новае ў іх. Напрыклад, сваім голасам падабаецца Уітні Х’юстан, Мадонна — касцюмамі, галаўнымі ўборамі, Алсу імпануе сваёй пяшчотнай энергетыкай. Назіраю і за маладымі артыстамі.
— Як у вашым жыцці з’явілася музыка?
— У мяне бабуля музыкант, таму я заўсёды знаходзілася ў творчым асяродку. Але свой выбар зрабіла сама, свядома. Разумела, што хачу быць спявачкай. Ладзіла хатнія канцэрты, рабіла квіточкі, запрашала сваіх бацькоў, бабуль, дзядуляў (смяецца). І заўсёды слухала музыку. Над ложкам стаяў магнітафон, які ўключала кожны вечар. Практыкавалася тым рэпертуарам. Патрабавала, каб мяне аддалі на музыку, і прывяла бацькоў у музычную школу за руку. На той момант мне было пяць гадоў, таму з-за ўзросту мяне не ўзялі. Сказалі: прыходзьце налета. На жаль, тады не было прыватных музычных студый, як цяпер. Вядома, прывяла туды бацькоў і на наступны год. І пачала займацца музыкай. Закруцілася-паняслося — конкурсы, канцэрты, раённыя, гарадскія мерапрыемствы, святы; потым інстытут, стварэнне аўтарскай музыкі. Усё гэта бесперапынны працэс. Адчувала, што без музыкі, без песень не змагу жыць шчасліва і паўнавартасна.
— Раскажыце пра сваё дзяцінства.
— У мяне яно было шчаслівае. Я не наведвала дзіцячы садок, а хадзіла з бацькамі па чарзе на працу. Бабуля, акардэаністка, брала мяне на мерапрыемствы, канцэрты. Карацей, жыла дастаткова дарослым жыццём. Ладзіла міні-канцэрцікі для мамы ці вучняў сваёй бабулі. Паўсюль старалася знайсці аўдыторыю і месца для выступленняў. Дагэтуль яшчэ не адышла ад таго шчыльнага графіка, які быў пачынаючы з першага класа. Памятаю, расклад быў падбіты секунда ў секунду. Дайсці ад гімназіі да метро займала тры хвіліны, потым чатыры хвіліны было, каб даехаць да станцыі, і яшчэ сем хвілін, каб дабегчы да музычнай школы — і так увесь тыдзень. Паспявала займацца і танцамі, і музыкай, і ў тэатральным гуртку. Творчае яркае дзяцінства — гэта падарунак. Асабліва, калі ты робіш усё добраахвотна. Часам гэта здавалася складана, а цяпер разумею, што абсалютна кайфавала.
— Дзе адбыўся першы сур’ёзны выхад на сцэну?
— На Прэзідэнцкай ёлцы, мне было шэсць гадоў. Усё, што памятаю, — яркае святло сафітаў і аксамітныя шторы Палаца Рэспублікі. Яшчэ там на сцэне была інсталяцыя з лёду. І ўсё гэта выглядала святочна, па-навагодняму. І той адрэналін, які адчула тады, мне здаецца, са мной да гэтай пары.
— Вераніка, вы ведаеце сваю аўдыторыю?
— Мая аўдыторыя — гэта дзяўчаты, якія спазналі каханне. І магчыма, адносіны не заўсёды ўзаемныя, шчаслівыя. Падобныя гісторыі знаходзяць адлюстраванне ў маіх песнях. Я атрымліваю штодня паведамленні — камусьці падабаецца падфарбоўвацца пад мае песні, некаму — танцаваць, у кагосьці паляпшаецца настрой, хтосьці знайшоў у адной з маіх песень слова ў слова сваю гісторыю і зразумеў, што ўсё яшчэ наперадзе.
— У асноўным у вас аўтарскія песні. Што натхняе на напісанне новага трэка?
— Стварэннем аўтарскай музыкі займаюся з моманту заканчэння школы, бо разумела, што надышоў той рубеж, калі каверы спяваць не вельмі прыстойна. Пачала рабіць сваё, тое, што сапраўды адгукаецца ў маім сэрцы. Таксама дастатковая колькасць музыкі напісаная спецыяльна для мяне маладымі аўтарамі з Расіі, Казахстана, Малдовы, нават ёсць шведскія аўтары — геаграфія вельмі шырокая.Натхняюся жаданнем дзяліцца сваімі перажываннямі са слухачамі. Усе гісторыі, аб якіх распавядаю ў песнях, калісьці перажыла сама. Тут увесь спектр эмоцый, з якімі мы судакранаемся ў жыцці.
— Вы выступаеце з Прэзідэнцкім аркестрам. Раскажыце, як трапілі туды?
— У 2019 годзе стала пераможцай конкурсу «Рамансіяда». Пасля гэтага мяне запрасілі на праслухоўванне. І ўжо з 2021 года супрацоўнічаю з Прэзідэнцкім аркестрам. Менавіта тады адбылася дэбютная праграма «Песні Ганны Герман» да юбілею спявачкі. Калісьці я нават была лаўрэатам конкурсу Ганны Герман, і не адзін год. Дарэчы, песні з той дэбютнай праграмы цяпер у рэпертуары аркестра і маім таксама. Наша супрацоўніцтва працягваецца.
— Вераніка, што дазваляе вам быць адначасова паспяховай і ў выкананні поп-музыкі, і класікі?
— У мяне ёсць дзве грані. Аб класічным ведае меншая частка аўдыторыі, бо ў асноўным займаюся аўтарскай музыкай. Большасць канцэртаў праходзяць у вобразе поп-дзівы — у кароткіх і яркіх сукенках, у стразах з пёрамі — класічным наборам эстраднай выканаўцы. Аднак ёсць і другі бок, які не менш блізкі мне і здзіўляе гледача. Спяваю савецкія хіты, рамансы, працую з аркестрам, і, вядома, гэта няпростая праца, абсалютна іншая энергія. Падтрымку аркестра за спінай немагчыма параўнаць ні з адным музычным бэндам. Такое выступленне патрабуе пэўнага выканальніцкага ўзроўню. І мая адукацыя дазваляе гэта рабіць. Усё жыццё займаюся сваім прафесіянальным ростам. У мяне класічная пастаноўка голасу, нават перавучвалася на эстрадную манеру. Таму рамансы блізкія мне па тэмбральнай арганіцы. Вельмі добра, што магу спалучаць дзве грані, гэта дазваляе шырока раскрыцца.
— Што адчуваеце, калі вас пазнаюць на вуліцы?
— Заўсёды рада. З задавальненнем фатаграфуюся, раблю рэпост у сацсетках, магу пагутарыць, люблю абмяняцца станоўчымі эмоцыямі, узаемнымі кампліментамі. Калі прыхільнікі не баяцца і падыходзяць, у мяне самыя цёплыя адчуванні, хоць і нечакана, але прыемна (смяецца). Пасля гэтых сустрэч зараджаюся пазітывам не менш, чым пасля канцэртаў.
— Быць артыстам складана?
— Калі адключыць рамантызацыю прафесіі (тым, хто задумваецца аб ёй), хачу сказаць, што такая дзейнасць вельмі складаная. Гэтай працай трэба займацца з самага дзяцінства, і для яе патрэбна авалодаць вялікім наборам навыкаў. Пастаяннае самаўдасканаленне, бесперапынная адукацыя. Здаецца, што спяваць — даволі проста, душа табе падказвае, але на самай справе ўсё не так. Гэта прафесія, якая зрастаецца з табой і, у адрозненне ад іншых, яна патрабуе аддачы 24 на 7.
— Дзякуй за шчырае інтэрв’ю!
Надзея ЗУЕВА
Фота з архіва спявачкі
Летась зафіксавана зніжэнне колькасці выпадкаў гібелі на вытворчасці.
Карэспандэнты «Звязды» пабачылі, як праходзяць рэпетыцыі.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
