Лілія Мудрак, як і некалькі дзясяткаў работнікаў Гродзенскай цэнтральнай гарадской паліклінікі, стала ўдзельніцай праекта «Пешшу на работу». Менавіта яе вынік аказаўся самы высокі сярод калег. А кіламетры «накруціла», ідучы па горадзе, ды яшчэ потым, шпацыруючы па лясных і паркавых зонах. Аб хадзьбе і не толькі наша гутарка з прадстаўнікамі паліклінікі, дзе здаровы лад жыцця прапагандуюць іншым і самі яго трымаюцца.
Пешаходны праект у медыцынскай установе пачаўся сем гадоў таму. За гэты час яго прыхільнікамі сталі сотні работнікаў паліклінікі. З кожным годам азарт нарастае. Летась за перамогу ў конкурсе спаборнічалі амаль пяцьдзясят чалавек, якія адмовіліся ад грамадскага і асабістага транспарту на перыяд з красавіка да кастрычніка. Праўда, самі ўдзельнікі не трымаюцца гэтых рамак. Яны гатовы хадзіць увесь год, нягледзячы на сезон, што з поспехам і робяць. Але ўмовы конкурсу вызначылі менавіта такі перыяд.
— Каб стаць удзельнікам, неабходна зарэгістравацца ў прафкаме, — паясняе яго старшыня Наталля Янкоўская. — Арганізатары пры дапамозе фітнес-браслетаў альбо спецыяльнага дадатку на тэлефоне фіксуюць дасягненні кожнага пешахода за кожны месяц. Па іх выніках самых актыўных заахвочваем грашовымі прэміямі. Пераможцы сезона атрымліваюць дыпломы і абанементы ў басейн.
Наталля ў свой час стала першапраходцам праекта. А пачала хадзіць, каб пабыць сам-насам са сваімі думкамі, успамінамі, разважаннямі. За гэты час можна штосьці прааналізаваць, зрабіць высновы, прыйсці да вырашэння некаторых пытанняў, нават памарыць аб чым-небудзь. Другім фактарам стала жаданне пазбавіцца лішняй вагі. Сістэмныя трэніроўкі далі плён — ёй падчас першага праекта ўдалося пахудзець на 18 кілаграмаў.
Лідарам праекта за мінулы сезон стала медыцынскі рэгістратар Лілія Мудрак. Менавіта яна той самы пешаход, чый вынік аказаўся самы высокі. Магла б так і да турэцкай сталіцы дабрацца. Пераможца прайшла амаль тры мільёны крокаў ці дзве тысячы кіламетраў нават не за сем месяцаў, як прадугледжваў праект, а за паўгода.
— Я ўключылася ў праект пазней на месяц, але не спадзявалася на высокі вынік пры такім значным разрыве. І ўсё ж калегі запэўнілі, што шанцы ёсць і варта паспрабаваць. Кожны месяц адпраўляла ў прафкам справаздачы. У мяне на смартфоне бачна, колькі крокаў раблю за дзень. У сярэднім атрымліваецца шэсць-сем кіламетраў. Гэта адлегласць ад дому да работы і назад. А летам даходзіла і да 15, — паведаміла пераможца. — Такім чынам, мне ўдалося апярэдзіць усіх па выніках сезона. У маёй калегі Алены Данільчык таксама добры вынік — амаль 2,5 мільёна крокаў. Яна заняла другое месца.
Лілія Мудрак выглядае надзвычай стройнай і лёгкай. Прызналася, што важыць 66 кілаграмаў. Дзякуючы хадзьбе, скінула амаль дзесяць, бо пры руху мышачная маса мацнее, а тлушчавая памяншаецца. Да таго ж паляпшаецца настрой, бо ідзе выпрацоўка гармонаў шчасця — сератаніну і эндарфіну.
— Хадзьба для мяне — бюджэтная альтэрнатыва спорту, пры тым што не трэба вызначаць для гэтага асобны час. На работу так ці інакш, але трэба дабірацца. Дык чаму б не выкарыстаць шлях для такой карыснай справы, як хадзьба. А пры нашым гіпадынамічным складзе работы гэта найлепшы варыянт, — упэўнена субяседніца.
Яна не скідвае з разліку і азарт конкурсу. Прыемна, калі дасягаеш нейкіх вяршынь. Ды і дачка з сям’ёй падтрымала, нават даслала кветкі, каб павіншаваць з перамогай. Асабістыя дасягненні ў пэўнай ступені раскрываюць новыя магчымасці характару і дазваляюць даведацца аб уласных рэзервах. А яны, як аказалася, даволі важкія, бо ні дождж, ні завея, ні летняя спёка не спыняюць жанчыну. І хоць не аднойчы ўзнікала жаданне праехаць частку шляху на транспарце, але ніводнага разу гэтага не зрабіла. Арганізм настолькі прывык да руху, што і пасля работы яе цягне прайсціся па лесапаркавай зоне ў сваім мікрараёне.
— Вядома, перамога не самае галоўнае. Перанесены ковід даў ускладненне на сэрца, таму актыўнасць проста неабходна. Галоўная матывацыя актыўнага ладу жыцця — гэта здароўе. Добрыя вынікі ў нашым праекце — дадатковы стымул. Думаю, што сёлета буду ўдзельнічаць у чарговым праекце «Пешшу на работу», — заявіла аматарка хадзьбы.
Паралельна з пешаходным праходзіць праект «На работу на ровары». Летась яго ўдзельнікамі сталі парадку дзесяці работнікаў паліклінікі. У выніку паўстала пытанне ўладкавання для персаналу ўласнай велапаркоўкі. А пераможцай праекта стала медыцынскі статыстык Вольга Каліноўская. Яна праехала за сем месяцаў амаль 4,4 тысячы кіламетраў. Сесці на ровар яе прымусіў пераезд у новы мікрараён.
— Мы пераехалі ў аддалены мікрараён Альшанку, там выдатная інфраструктура для веласіпедыстаў, паўсюдна ёсць веладарожкі. А калі чатыры гады таму прыйшла на работу ў паліклініку, стала дабірацца на ровары і сюды. Шлях не блізкі, амаль 20 кіламетраў у абодва бакі. Калі прапанавалі паўдзельнічаць у праекце, з задавальненнем пагадзілася. Езджу не толькі на работу, адвячоркам выязджаем з сям’ёй у мікрараён, люблю праехаць па лесапаркавых зонах, там маляўнічая прырода, можна сустрэць розных птушак, нават дзікіх жывёлаў, — дзеліцца сваім уражаннем пераможца праекта.
Вольга робіць акцэнт на пазітыўных эмоцыях, якія суправаджаюць веласіпедыстаў. Арганізм пазбаўляецца ад картызолу — гармону стрэса, пачынае адчуваць сябе больш спакойна, ураўнаважана. Паляпшаецца і фізічны стан. Асабліва гэта датычыць вестыбулярнага апарата, які дапамагае трымаць раўнавагу, а таксама працуе брушны прэс.
Здаровы лад жыцця стаў нормай у цэнтральнай гарадской паліклініцы. За кошт сродкаў прафкама супрацоўнікі ходзяць на каток, у басейн, сплаўляюцца на байдарках. Працуюць дзве групы па фітнеса — пілатэсу і танца жывата. Для гэтых мэтаў арандуецца танцавальная зала ў абласной філармоніі. Групы па інтарэсах фарміруюцца па жаданні згодна з анкетаваннем. Адным з самых папулярных відаў стала скандынаўская хадзьба, да якой далучаюцца і пацыенты паліклінікі. Асаблівую ўвагу яны звяртаюць на значкі з надпісам «Пешшу на работу», якія носяць удзельнікі праекта.
Наталля Янкоўская як урач-тэрапеўт упэўнена, што сёння, як ніколі, патрэбна фізічная актыўнасць.
— Любы рух — гэта здароўе. Што адбываецца, калі чалавек мала рухаецца? Вынікі можна бачыць і па нашай паліклініцы. Прыходзяць маладыя людзі з пазваночнымі грыжамі, іншы раз «закліньвае» так, што чалавек не можа ад болю спаць. Ставім супрацьзапаленчыя і абязбольвальныя капельніцы, паляпшаем крываток. Як правіла, хранічная цэрэбраваскулярная недастатковасць развіваецца ад пастаянна сціснутых плеч. У большасці гэта вынік таго, што чалавек шмат часу праводзіць за камп’ютарам альбо нахіліўшыся над смартфонам, а ад гэтага пакутуе шыйна-грудны аддзел пазваночнік. І такіх пацыентаў зараз да 30 працэнтаў, — засяроджвае ўвагу медыцынскі работнік.
Таму яна раіць устаць і зрабіць нейкія фізічныя практыкаванні. Рух — гэта яшчэ і трэніроўка для сасудаў, што важна для людзей ва ўзросце 60 +, бо яго адсутнасць прыводзіць да развіцця такіх захворванняў, як астэахандроз, атэрасклероз. «Рух — гэта жыццё, што даказана не адным пакаленнем, — нагадвае Наталля Янкоўская, — а ногі — гэта другое сэрца. Яны рухавік нашага арганізма і павінны выконваць гэту функцыю пастаянна». Застаецца толькі прыслухацца да гэтай слушнай парады.
Маргарыта УШКЕВІЧ
Фота аўтара і герояў публікацыі
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
Што за таемнымі дзвярыма?
