Вясёлыя гісторыі чытачоў

Пачатак вялікага шляху

Гэта гісторыя ўжо досыць даўняя: недзе ў сярэдзіне 90-х два калгасныя шафёры сабраліся ў камандзіроўку ў горад.

«Сарафаннае радыё» тут жа разнесла гэту навіну па вёсцы, і на мужчын пасыпаліся заказы. Хтосьці прасіў завезці дзецям гасцінцаў, хтосьці — нешта купіць, здаць у рамонт тэлевізар... Іван з Міколам нікому не адмаўлялі, бо вяскоўцы — народ дружны: сёння ты чалавека паслухаеш — заўтра ён цябе ўважыць...

Дзядзька Аляксей — запыханы — прыбег да машыны перад самым ад'ездам:

— Хлопчыкі, выручайце! З каровай бяда. Можа, спужалася чаго ці дрэнным вокам хто паглядзеў?.. Не есць і ўсё! А ветэрынар — ніякай хваробы не бачыць... Дык мне параілі да шаптухі адной звярнуцца, яна ваду загаворвае. Вось адрас, хлопчыкі, вось бутэлька... Вам жа якраз па дарозе. Дык не адмоўце — вазьміце вады!

— Ну чаму ж не ўзяць? — сказаў Іван, хаваючы за сядзенне бутэльку, а ў кішэнь — паперку з адрасам. — Але ж жанчыне трэба заплаціць.

— От жа... Спяшаўся, браткі: не паспеў я грошы ўзяць. Дык вы ўжо са сваіх разлічыцеся. А прыедзеце — я аддам.

«Браткі» пераглянуліся (ведалі, што ў дзядзькі снегу зімой не возьмеш), але ж прамаўчалі. Хіба, ужо крануўшыся, Іван уздыхнуў:

— Не мела баба клопату...

— Ды ўжо ж, — падтрымаў Мікола. — Аддасць ён грошы... Трэ было неяк адмовіць.

...Назад сябрукі вярталіся ў добрым гуморы, бо і справы калгасныя ўладзілі, і гасцінцаў дзецям купілі, пра жонак ды аднавяскоўцаў сваіх не забылі...

— Ваня, — досыць рэзка тармазнуў Мікалай, — мы ж вады карове не ўзялі! І вёску тую праехалі. Трэба назад вяртацца?

— Ты звар'яцеў? Кіламетраў дваццаць туды, дваццаць назад! І не думай!

— А што тады дзядзьку скажам? Што знахаркі дома не было?

— Не, пачакай.

Іван дастаў бутэльку і трохлітровы слоік з-пад выпітага кампоту — выскачыў з машыны. У прыдарожнай канаве (дождж нядаўна прайшоў) набраў у посуд вады...

— Вось, дзядзька, лекі для тваёй кароўкі, — сказаў пасля гаспадару. — Вадой з бутэлькі будзеш на рагулю пырскаць, а са слоіка — паіць — пакрысе... Запомніў?

— А як жа, хлопцы! Дзякуй вам! А грошы, — дзядзька запнуўся, — я потым аддам. Цяпер нямашака.

— Ды бог з імі, з грашыма, — махнуў рукою Іван. — Абы дапамагло.

...Праз тыдзень ён ужо расказваў Міколу, што сустрэў Аляксея, што кароўка ў таго здаровая: паправілася! Ад першага ж разу!

— Дык, можа, ну яго, гэта шафёрства, Іван? Давай будзем ваду замаўляць, скаціну лячыць, — прыжмурыў вока Мікалай.

— А што — можна паспрабаваць, — гэтак жа сур'ёзна адказаў Іван, і абодва зарагаталі.

А. НАВАСЕЛЬСКАЯ

Мінскі раён.

Такое шчаслівае плаванне...

Людзям маладым уласціва марыць, людзям пажылым — успамінаць мінулае.

Пасля першага курса інстытута (хіміка-біялагічны факультэт) мы праходзілі так званую палявую практыку ў вёсцы Полцева: пад кіраўніцтвам выкладчыкаў рыхтавалі гербарыі па батаніцы, калекцыі па заалогіі, вялі назіранні за гнездаваннем птушак... Жылі ў вялікіх намётах каля вясковай школы, штодня па два чалавекі дзяжурылі па кухні.

...У той дзень была наша чарга, і снеданне мы з Валей ужо «адбылі». На абед на дваццаць з лішкам галодных, якія разам з выкладчыкам пайшлі вывучаць флору і фаўну роднай Беларусі, наварылі шчаўя. Атрымалася недзе з вядро ў вялізнай каструлі.

Але ж зварылі і разгубіліся: на дварэ — спякота, а ў нас яшчэ і страва гарачая. Што рабіць? Мы з Валяй тую каструлю за «вушкі» і да Дзвіны. Прынеслі на бераг, «укапалі» ў пясок каля самай вады, а самі ў гэты час паскідалі сукенкі, зайшлі ў раку, працягваем размову... Пра што? Ну, вядома ж, пра сваё, дзявочае. Валя скардзіцца, што Лёня пры ёй толькі чырванее ды заікаецца: не, каб пра каханне сказаць... Я разважаю, што будзе далей, калі ўсё ж такі скажа? У загс ісці як быццам ранавата?

Пытаюся так і ў тое ж імгненне бачу, што каструлі на месцы, дзе прыкапалі, няма — знікла! Глянулі на Дзвіну — плыве!

Валя адразу ў піск, бо плаваць не ўмее, а я — у ваду і давай даганяць.

Не ведаю, адкуль, але ж раптам з'явіўся Лёня. Ён таксама кінуўся ў ваду, падобна — каб ратаваць мяне, бо так зразумеў крык Валі.

— Я ў парадку! Даганяй каструлю! — загадваю хлапцу, спрабуючы стаць на дно. Ды дзе там — глыбіня, параходы ходзяць...

На шчасце, Лёня пачуў мяне — «штурхае» каструлю перад сабой, плыве да Валі. Я — на спіне — следам за ім... Але ж бачу, што непадалёк — чыясьці галава, далей — яшчэ адна, і тая дальняя гоніцца за той, што плыве за мной, якая ў сваю чаргу стараецца дагнаць мяне. Нічога не разумею: навошта? Я ж не таплюся! Крычу так, а «галовы» нібы не чуюць.

Рэчка робіць зігзаг, і дальняга чалавека я ўжо не бачу. Затое наперадзе — наша пясчаная каса, на ёй — людзі: глядзяць у мой бок, крычаць: «Давай!», «Хутчэй!»...

Даплываю, выходжу з вады (следам — нашы Ніна з Лідай), а насустрач — фізрук... З секундамерам.

— Ну ты малайчына! — хваліць мяне. — А казалі, што дзяжурыш па кухні, што табе не да спаборніцтваў...

Толькі тут я пачынаю разумець, што трохі вышэй ад месца, дзе мы з Валяй «прыкопвалі» каструлю са шчаўем, знаходзіўся старт, што Ніна і Ліда змагаліся за перамогу, а тут раптам я...

Прыйшлося патлумачыць, адкуль узялася.

А перад вячэрай яшчэ і Лёня прызнаўся, што калі «лавіў» каструлю, — зачарпнуў ёй трохі вады.

Аднак шчаўе ўсе са смакам з'елі, і чаргі ў маленькі домік, на шчасце, не было.

Зоя НАВАЕНКА

г. Глыбокае.

Вучыся, нябожа, вучэнне паможа

Нявестку маёй сяброўкі завуць Васілісай. Я ж заву яе Васькай, як суседскага дачнага ката, бо мне яны абодва, мякка кажучы, не вельмі сімпатычныя: кот так і цікуе, каб прашмыгнуць у дом ды сцягнуць нешта з ежы, а Васіліса...

Калі пра яе заходзіць размова, сяброўка хіба цяжка ўздыхае ды напамінае, што свякруха павінна быць на адно вока слепаватая, на адно вуха глухаватая, то-бок шмат чаго не бачыць, шмат чаго не чуць.

А я ж дык зусім не такая: я ў абодва бачу, у абодва чую і ведаю, што нявестка ў Любы вельмі «эканомная»: усё па зніжках купляе... (Дарэчы, нядаўна — яшчэ адно футра з норкі. Па акцыі... Сабе)

Што свекрыві?

Неяк вечарам я да яе на кубак гарбаты зайшла. Бачу, на палічцы нейкія «дзікія» рэчы стаяць (Люба ніколі такіх не купіла б!): тры аднолькавыя сувенірныя талеркі з выявай зубра, дзве свечкі ў металічнай гільзе... А найболей здзівіла невялікая пластмасавая штучка — на клізму падобная. Пытаю ў сяброўкі, што гэта? Яна, бедная, толькі плячыма паціснула:

— Нявестка на юбілей падарыла. Можа, рэч і патрэбная, але ж я не ведаю, для чаго. Наклейка ўнізе амаль што сцерлася.

З дапамогай лупы прачыталі «Цы...іца». Трэба разумець (я часта рэбусы разгадваю), — цыбульніца? Для захоўвання толькі адной?.. (Больш проста не змесціцца.)

— Доранаму каню ў зубы не глядзяць, — тлумачыць Люба і прызнаецца, што пасля нявестчыных падарункаў часам месца сабе не знаходзіць.

— Во, паглядзі, — кажа яна і выцягвае з шафы дзве адзежыны. — Гэтую сукенку Васіліса мне на Новы год падарыла, а гэты пінжак — на 8 Сакавіка... Не мае ж фасоны і колеры, нават памер не мой. Васіліса адкрытым тэкстам сказала, што абедзве рэчы купляла сваёй матулі. Ёй — не тое не спадабаліся, не тое на 50-ы памер замалыя былі, дык яна іх мне падарыла, на мой 46-ы, бо трэба ж некуды дзець. Як той казаў, вазьмі Даніла, што нам няміла. І нельга ж не ўзяць...

Дапазна ў той вечар мы з Любай сядзелі: меркавалі і так і гэтак, а ўрэшце прыдумалі, што пара і Васілісе нейкі рэбус задаць. Сяброўка на антрэсолі злазіла, дастала адтуль каробку з вялікім сувенірным кубкам (з выявай Дзеда Мароза... Казала, ён гадоў 30 там праляжаў), вырашыла нявестцы падарыць — на дзень нараджэння, 28 жніўня.

...Якраз да яго я з сям'ёй пражыла на дачы. У госці да Любы завітала толькі нядаўна і адразу ж, на знаёмай палічцы, убачыла знаёмы навагодні кубак.

— Не падарыла? — спытала ў Любы.

— Не, — уздыхнула сяброўка. — Я грошай падсабрала... Добры падарунак зрабіла. Абы які — не змагла.

— А яна табе? — нагадала я.

— Дык яна ж яшчэ маладая, — усміхнулася Люба. — Некалі, дасць бог, зразумее, што можна дарыць, што не?

Надзея, кажуць, памірае апошняй.

Наталля СЯМЁНАВА

г. Гомель.

Рубрыку вядзе Валянціна ДОЎНАР

Ад яе ж (і Ніла Гілевіча) мудрае:

Ці мала што ў жыцці

бывае!

Якіх вузлоў не вяжа лёс!

Няшчасны той,

хто ўсё прымае

Да сэрца блізка і ўсур'ёз.

А з гумарам яно ж хоць трохі ды лягчэй. Ці не так?

Пішыце!

Прэв’ю: pexels.com