Мусіць, яшчэ раз: калі б конкурсу «Хто каго?» на старонках «Звязды» не было, яго, далібог, варта было б прыдумаць! Для таго, каб надрукаваць у газеце сотні (?!) такіх нечаканых здымкаў, каб атрымаць ад чытачоў тысячы лістоў з варыянтамі подпісаў, каб ім жа, сваім чытачам, падарыць мільёны ўсмешак, каб з дапамогай газеты ў розных кутках краіны адкрыць мноства талентаў, каб пакінуць у мове цэлы россып перлаў-залацінак...
З чаго ўсё пачыналася?
З таго, што аднойчы, гадоў з 20 (!) таму Звязда» надрукавала першы здымак з просьбай прыдумаць подпіс (не больш за восем радкоў), трохі пазней — аб'явіла конкурс на найлепшы, стварыла журы, стала ўзнагароджваць пераможцаў...
Недахоп, як выглядала, заставаўся адзін: здымкі і найбольш удалыя подпісы друкаваліся раней, аўтары найлепшых (у тым ліку прозвішчы пераможцаў) называліся пазней... І толькі ў апошнім нумары года, як той казаў, «пазлы» сыходзяцца!
Такім чынам — чарговы конкурс «Хто каго?», найлепшае: разглядаем здымак — чытаем подпісы — усміхаемся...
Шчасце — козачку даіць!
Шчасце — з ёй пагаманіць:
Пра бяду,
як ёсць, раскажаш, —
Ад душы, глядзіш, адляжа...
Вельмі слаўная каза:
Супраць? Не!
Заўсёды «за».
Таццяна НОВІК
г. Клецк
Не было раней такога:
Вёска —
вымерла ці спіць?..
Застаецца хоць з казою
Цераз плот пагаманіць:
— Як жывеш,
суседка Аза?
— Ды пра што тут
гаварыць?
Мой казліна спіць, зараза...
— Мой гультай
таксама спіць.
Мікалай КАМАРОЎСКІ
г. Орша
Яшчэ пару год назад
Быў у Мар'і заасад (!),
Паглядзець таго звяр'я
Людзі ехалі здаля.
Забяспечвалі прыбытак,
Пагашаліся крэдыты...
Ад кавіду ўсё гора:
У «заасадзе»
толькі Бора.
Любоў ЧЫГРЫНАВА
г. Мінск
Козліка бабця вельмі любіла,
Козліка бражкаю
часта паіла...
Вырас казёл...
з казою здружыўся:
Хутка мутант
у яе нарадзіўся.
Да бабкі прыйшоў
і глядзіць-дакарае:
Ну што ж ты зрабіла,
Дурніца старая?
...Падобнае нешта
здараецца й з намі,
Як добрую справу
ды зробім «па п'яні».
Мікалай СТАРЫХ
г. Гомель
«Колю можна не карміць —
Дай хоць нешта палічыць:
Не дакладна,
хоць бы груба,
Дрэвы, зоркі,
грошы, «зубы»...
Ён паўсюль падлік вядзе,
Можа, і тут не ўпадзе?
Іна АЛІСЕВІЧ
Уздзенскі раён
На пляцоўку,
дзе «БелАЗ»,
Заявіўся пяты клас
І пачуў: усё, што бачыць,
Можна мацаць,
тузаць, кратаць!..
Дзеткі тут жа,
як мурашкі,
Урассыпную...
згледзець цяжка...
Выдаваў хіба што гук...
Ледзь сабраў пасля фізрук!
Валерый ГАЎРЫШ
г. Чавусы
У коле круціцца вавёрка,
А на коле — наш Ягорка.
Паспрачаўся небарака:
Уверх залез...
А злезе — ракам?
Валянціна ГУДАЧКОВА
г. Жыткавічы
Вася — знатны бульбавод —
Зімкай не лайдачыць:
Кожны дзень і кожны год
Гной адвозіць тачкай...
На «БелАЗе» пабываў, —
Ходзіць невясёлы:
Усё з «панчохі» бы аддаў
За такія «колы»!
Віктар САБАЛЕЎСКІ
г. Узда
Трэба, трэба пастарацца
І ў кабіну як прабрацца —
Руль абняць, націснуць газ...
Адказаў яму БелАЗ:
— Шмат ахвотнікаў такіх
Толькі я — не для дурных.
Мікалай КАСМАЧЭЎСКІ
г. Наваполацк
Тут спрадвеку
люд меў шанцы
Адарваць падэшвы ў танцы:
Выдаваў —
парой да ранку —
Польку, танга, сербіянку,
Вальс, гапак ці кракавяк...
Ну і празвалі месца так.
Любоў Чыгрынава, г. Мінск.
Зноў кіруюць Пеця з Янкам
У мястэчка Пагулянка!
Бо вясёлыя там дзеўкі,
Любяць танцы і прыпеўкі,
А пасля бутэлькі піва,
Яшчэ і мілыя на дзіва!
Софья КУСЯНКОВА
Рагачоўскі раён
Кажуць, сёння ў Пагулянцы
Будуць спевы,
танцы-шманцы...
І пітво ракою там,
Закусь —
свята жыватам...
Калі ж прыйдзе час вяртацца,
Трэба, хлопцы, пастарацца —
Не пакінуць недзе ровар,
Не прыйсці дамоў на бровах.
Мікалай КАМАРОЎСКІ
г. Орша
У мястэчку Пагулянка
Казіно адкрыў Іванка:
Той, хто куш сарваць мяркуе...
З самай раніцы шыбуе.
Ды азарт — хвароба злая,
Слабы з ёй —
не выжывае:
І тады ўжо — вось дзівосы:
Ў гулі — франтам,
З гуляў — босы.
Валерый ГАЎРЫШ
г. Чавусы
У дальняй вёсцы
Пагулянка
Самагонку цісне Ганка.
Першы слоік —
паўлітровы —
Дэгустуе ўчастковы.
(Калі ўстаў не з той нагі,
Забірае і другі)...
Па астатні —
хлопцы едуць —
Найчасцей — веласіпедам.
Іван ЯНКАЎ
г. Мінск
Накасіў Ясь канюшыны,
Ды бяда —
няма Яніны,
Каб вазок, як трэба скласці...
Няма жонкі —
няма шчасця.
Сужэнцы АСТРОЎСКІЯ
г. Мінск
Усёй Грушаўцы вядома —
Працаголік гэты Рома!
Гаспадар —
на ўсю акругу:
І з касою, і за плугм!
Гумарыст, не выпівоха...
Чаму ж дзеўкі
бокам, бокам?
— З ім жа
будзеш пеклаваць:
Ні паспаць, ні пагуляць...
Любоў ЧЫГРЫНАВА
г. Мінск
У суботу грамадой —
Дзела маладоё —
На касьбу ішлі з расой:
Сенажаць...
Раздолле...
Адышліся на спачын —
Скралі сена тое...
Прапіў бацька,
прапіў сын,
Прапівалі двое.
Віктар САБАЛЕЎСКІ
г. Узда
...Касіў бацька, касіў я,
Мы касілі разам,
А прыйшла адна каза —
З'ела ўсё адразу.
Алена ВОЙЦІК
г. Гродна
Быў дурным я —
што палена,
Бо сям'і (!)
шукаў замену:
Працаваў,
не знаў спачыну,
Не для дзетак,
а для псінаў...
Ці прабачыш тое, Лена?
Ці захочаш зноў
на сена?
Як раней было...
Дык вось —
Я вязу дадому воз!
Мікалай КАМАРОЎСКІ
г. Орша
Як убачыў шыльду Косця,
Ажно сэрцайка зайшлося:
Пабудую тут даміну,
Прывяду ў яе дзяўчыну...
Рот, браток, не разявай:
Не паедзе краля ў Рай.
Любоў Чыгрынава, г. Мінск
Угаворваў Дзіма Фроську:
— Пераедзем жыць у вёску!
Дзеўка
ўсё вагалася —
Доўга не згаджалася...
А сказаў:
— Махнём у рай!
Фрося тут жа:
— А давай!
Валянціна ГУДАЧКОВА
г. Жыткавічы
Абяцаў Іванка Раі:
Будзеш жыць са мной у раі!..
Што для гэтага зрабіў?
Шыльду ля двара прыбіў.
Соф'я Кусянкова,
Рагачоўскі раён.
Са сталіцы ў... адрыну
Ясь прывёз сваю Яніну.
Цалаваў — аж да світання,
Аж да
шчырага прызнання:
— Больш я ў горад —
ні нагой:
Застаюся тут, з табой!
...Вось такая перамена!
Вось што робіць водар сена!
Валерый ГАЎРЫШ
г. Чавусы
Хлопец шыльду прыбівае:
Вось ён, тут,
пачатак Раю!
Я, дурны, раней не знаў,
Куляй міма пралятаў.
Але ж выпісаў «Звязду»
І цяпер ужо знайду!
Эльяш БАНЕЛЬ
г. Мінск
...Апошні (ці, дакладней, чарговы...) конкурсны здымак быў надрукаваны 9 лістапада. Не дзіва, што многія з чытачоў ужо даслалі свае варыянты подпісаў. Нехта, магчыма, яшчэ дашле. І тым самым далучыцца да кампаніі пастаянных аўтараў, цікавай яшчэ і тым, што ў Навагоддзе многія з іх абавязкова дасылаюць віншавальныя паштоўкі (рэдакцыі і адно аднаму), дзякуюць за цікавыя матэрыялы (і за магчымасць самім «паварушыць мазгамі»), за «адзіна вядомую раскошу — раскошу чалавечых зносінаў, без якой...»
Мудра заўважана: чалавек можа абыходзіцца без многага, без чалавека — не. А таму — будзьма разам! І тады мы будзем.
Валянціна ДОЎНАР
Фота Анатоля КЛЕШЧУКА
Што за таемнымі дзвярыма?
