Аднойчы пайшла я разам з сябрамі забіраць хрэсніцу з садка. Якраз у гэты час дзеткі завяршалі вячэру. Праз адчыненыя дзверы хлопчык прыкмеціў сваю маму. І так узрадаваўся, што кінуўся да дзвярэй з кубкам, у якім было недапітае малако. На падлозе ўтварылася сапраўдная малочная рака. Пакуль малы плакаў (ніхто на яго не крычаў, відаць, на яго сварацца за правіннасці дома?), а выхавальніца пабегла па анучу, каб выцерці падлогу... Дзве дзяўчынкі, па якіх яшчэ не прыйшлі бацькі, не гублялі дарэмна час: яны пачалі пераскокваць праз белы ручаёк і радасна смяяцца. У той момант я чарговы раз падумала, што нам, дарослым, ёсць чаму павучыцца ў дзяцей. Напрыклад, лёгкасці, экспромту і здольнасці адкрыта праяўляць свае эмоцыі. А яшчэ любы мінус імгненна ператвараць у плюс.
Вось і мой Сымон днямі прыемна здзівіў сваімі развагамі. Па дарозе ў садок запытаўся: «Мама, а калі я вярнуся, бабуля яшчэ будзе?» — «Не, — кажу са спачуваннем у голасе, — паедзе дахаты, ёй жа на працу трэба». Ну, думаю, зараз, пачне румзаць. Аж не: без месяца чатырохгадовы філосаф уважліва паглядзеў мне ў вочы і рэзюмаваў: «Ведаеш, мама, я радуюся, калі бабуля ў нас у гасцях. І калі яе няма — таксама радуюся. І вось зараз іду ў садок і радуюся. А калі ўдаруся, дык паплачу крыху і зноў буду радавацца».
Пасля гэтых слоў я згадала сваю любімую кнігу пра «Паліяну». Гераіня Элінар Портэр засталася без бацькоў. Яе жыццё ў маленькім пакойчыку на гарышчы ў строгай цёткі-апякункі нельга назваць радасным. Але дзяўчынка валодае сапраўдным чараўніцтвам — яна ўмее гуляць у «радасць». Правілы гэтай гульні вельмі простыя. Трэба проста старацца знаходзіць штосьці радаснае нават у самых сумных рэчах. Вось крыху падрасце Сымонка — абавязкова дам яму пачытаць гэтую аповесць. Думаю, яму спадабаецца.
Сын маёй сяброўкі таксама той яшчэ філосаф. Штораз раніцай, пакідаючы Даню ў садку, Таня ляцела хутчэй на вуліцу, каб памахаць яму ў акно і паслаць паветраны пацалунак, інакш слёзы-істэрыка. А тут на днях малы выдаў: «Мама, я табе махаць не буду. Ты не смуткуй, галоўнае — што ты ў мяне ў сэрцы». Ці вось яшчэ: неяк прыйшоў Даніла з садка і кажа: «Мама, а чаму Кузьмінічна (выхавальніца) так засмучаецца, калі мы робім памылкі?! Мы ж проста вучымся!» Ну праўда ж міла?
«Дзіця можа навучыць дарослага тром рэчам: радавацца без прычыны, заўсёды знаходзіць сабе занятак і настойваць на сваім», — пісаў Паўла Каэльа. Акрамя таго, побач з імі мы, мамы і таты, можам без машыны часу адчуць сябе дзецьмі.
Улетку я адправіла сяброў на сустрэчу, а сама тым часам засталася нянчыць іх трохгадовую дачку. За тыя паўтары гадзінкі мы паспелі наляпіць марозіва з пяску, намаляваць крэйдачкамі на асфальце казачную краіну, а яшчэ я паказала Івонцы, як гуляць у класікі. Менавіта за гэтым заняткам мяне і застаў незнаёмец, які праходзіў міма. Ён спыніўся і з добразычлівай усмешкай сказаў: «Як я вас разумею! Толькі з дзецьмі можна без аглядкі выйсці ў двор і паскакаць на адной ножцы. Мне таксама ўзімку так захацелася пакатацца з горкі. Узяў з сабой сына ды дачку і адарваўся па поўнай. Апошні раз я так пішчаў ад захаплення, яшчэ калі сам вучыўся ў школе. Калі б паехаў катацца адзін — людзі падумалі б, што ў мяне з галавой не ўсё ў парадку. А так яны ўсміхаліся і думалі, як дзецям пашанцавала з татам. А адзін хлопчык, якога на горку прывяла бабуля (і чакала яго на лавачцы), падышоў і сказаў: «Якая ў вас класная сям'я!».»
Здаецца, нічога асаблівага той мужчына не сказаў. А на душы ад яго слоў — і дагэтуль прыемны паслясмак. Дарэчы, менавіта пасля той сустрэчы на маёй лядоўні з'явіўся новы надпіс: «Калі хочаце вырасціць добрых дзяцей, выдаткоўвайце на іх у два разы менш грошай і ў два разы больш часу». Веру, што калі хоць на выхадных так весела бавіць час усёй сям'ёй, то свет будзе дабрэйшы і больш радасны.
Надзея ДРЫНДРОЖЫК
Прэв’ю: pixabay.com
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
