Шматразовая чэмпіёнка Беларусі па спартыўных танцах на калясках Ірына Мінюк нарадзіла дачку

Гэта ўжо другое дзіця ў сям’і спартсменкі з Івацэвічаў. На выпіску з радзільнага дома сустракаць маладую маці з нованароджанай Каралінай прыехалі яе муж Юрый і старэйшы сын 11-гадовы Максім. Павіншаваць падапечную прыйшоў і кіраўнік Беларускага фонду дапамогі спартсменам-інвалідам Валерый Каламіец, які расказаў, што ў сем’ях яго выхаванцаў за апошнія гады нарадзілася 25 дзяцей.

Традыцыйны бела-ружовы карункавы «канверт», які медработнікі ўрачыста ўручаюць тату, цёплыя абдымкі з роднымі — і слёзы нават на вачах журналістаў, не кажучы пра блізкіх. Ірына, як і належыць сапраўднай спартсменцы, хутка спраўляецца з эмоцыямі і гатова падзяліцца ўражаннямі:

— Я вельмі шчаслівая, эмоцыі перапаўняюць. Хачу выказаць падзяку РНПЦ «Маці і дзіця» за клопат, яны вельмі актыўна мне ва ўсім дапамагалі. Хачу таксама выказаць падзяку свайму кіраўніку Валерыю Кірылавічу Каламійцу за падтрымку. Жадаю ўсім сіл, цярпення і не спыняцца на дасягнутым, ісці наперад.

Чэмпіёнка па спартыўных танцах на калясках і далей збіраецца працягваць заняткі любімай справай.

— Вядома, складана сумяшчаць мацярынства са спортам, але нічога страшнага — усе спартсмены моцныя духам і імкнуцца наперад. Па магчымасці працягну займацца танцамі, — падзялілася планамі маладая маці.

А пакуль дапамагаць з маленькай дачкой жанчыне будуць муж і сын.

— Разлічваю на іх і ўпэўнена ў іх. Вялікі дзякуй, асабліва мужу, за цярпенне, сілы, — дадала яна.

Юрый у сваю чаргу падзяліўся, што і ён, і жонка хацелі дачку. І прызнаўся, што праз 11 гадоў ужо і забыўся, што значыць трымаць на руках нованароджанае дзіця.

— Вядома, крыху страшнавата. Даўно не трымаў такіх дзяцей на руках. Калі шчыра, я хвалююся. Але мы прарвёмся.

Мужчына расказаў, што спрабуе прывіць сыну любоў да прыроды, да рыбалкі. І, зразумела, да спорту — ужо пяць гадоў Максім займаецца дзюдо.

— Думаю, дачка не будзе адставаць, — разлічвае ён.

РНПЦ «Маці і дзіця» ўжо шмат гадоў цесна супрацоўнічае з Беларускім фондам дапамогі спартсменам-інвалідам, і Ірына не першая жанчына, якая дастойна прайшла шлях да мацярынства, адзначыла намеснік дырэктара па медыцынскай экспертызе і рэабілітацыі РНПЦ Венера Семянчук.

— Несумненна, упартасці, сіле гэтых маладых мам варта пазайздросціць. Гэтыя дзяўчаты прайшлі такі складаны шлях, тым не менш годна пераносяць пасляродавы перыяд і лёгка спраўляюцца з дзецьмі. Вядома, ім дапамагаюць. У стацыянары пастаяннае суправаджэнне такіх пацыентак, ім увесь час аказваецца дапамога. Выдзяляюцца палаты павышанай камфортнасці, каб там маглі знаходзіцца сваякі або людзі, якіх пажадае бачыць пацыентка. Але яны і самі даволі добра спраўляюцца з усімі матчынымі абавязкамі, — расказала намеснік дырэктара.

Як правіла, на амбулаторным этапе дыспансернае назіранне па цяжарнасці пацыенткі з абмежаванымі магчымасцямі праходзяць па месцы жыхарства. Калі неабходна стацыянарная дапамога па медыцынскіх паказаннях, яны шпіталізуюцца ў РНПЦ «Маці і дзіця».

Старшыня грамадскага аб’яднання «Беларускі фонд дапамогі спартсменам-інвалідам» заслужаны трэнер БССР Валерый Каламіец падзяліўся, што вельмі рады за сваю падапечную, якая двойчы стала маці. Ён зазначыў, што жанчына прайшла праект па рэабілітацыі і дасягнула высокіх вынікаў.

Заслужаны трэнер расказаў, як зараджаўся праект.

— У свой час усю Беларусь і Расію чамусьці закідалі праграмамі, якія распрацавалі спецыялісты з-за мяжы. Па-спартыўнаму заела самалюбства, і ўзнікла ідэя прыдумаць нешта такое, каб, як у спорце, абыграць заходніх спецыялістаў. Таму нарадзілася ідэя стварыць першымі ў СНД рух спартыўных танцаў на калясках. І ў нас гэта атрымалася. Мы сталі ў 1998 годзе першымі чэмпіёнамі свету па спартыўных танцах на калясках у Токіа, — расказаў ён.

Далей праект стаў пашырацца. У Калодзішчах быў пабудаваны танцавальна-аздараўленчы цэнтр для інвалідаў па апорна-рухальным апараце, куды прыязджаюць на зборы і рэабілітацыю. У Беларусь сталі запрашаць спартсменаў з-за мяжы. Разам з беларускімі спартсменамі — інвалідамі-калясачнікамі ў сумесных трэніроўках, вучэбна-трэніровачных зборах удзельнічалі спартсмены з Малдовы, Казахстана, Азербайджана, Расіі. З гэтай краіны-суседкі на зборах у Беларусі пабывала каля 2700 спартсменаў з абмежаванымі магчымасцямі і суправаджальнікаў.

— Мы стварылі самы прыгожы від інваспорту і ўбачылі, якое магутнае псіхалагічнае ўздзеянне ён аказвае, якое ў людзей з’яўляецца пачуццё прагі жыцця, пачуццё ўласнай значнасці, — падкрэсліў Валерый Каламіец і дадаў, што такія вынікі не былі б магчымы без падтрымкі дзяржавы.

З 2015 года ў Беларусі сталі праводзіць першы ў свеце танцавальна-парашутны фестываль для інвалідаў-калясачнікаў. У жніўні мінулага года правялі ўжо сёмы па ліку, заўважыў Валерый Каламіец. Ён звярнуў увагу на ўдалае спалучэнне: выбраны самы прыгожы від інваспорту — спартыўныя танцы на калясках і самы мужны — скачкі з парашутам у тандэме. Аб’яднанне гэтых відаў інваспорту дае выдатныя вынікі. Ёсць ідэя ўключыць іх у праграму ІІІ Гульняў краін СНД, якія пройдуць у 2025 годзе ў Баку.

Старшыня грамадскага аб’яднання ўпэўнены, што праект унікальны не толькі сваёй значнасцю, уздзеяннем на людзей і вынікамі, але і тым, што разгледжаны на пяці пасяджэннях па розных кірунках на ўзроўні СНД: ахове здароўя, фізічнай культуры і спорце, па справах маладзёжнай палітыкі, сацыяльнай абароне насельніцтва, культурнай спадчыне. Падобных гуманітарных і ў галіне актыўнай рэабілітацыі праектаў няма.

— Нам хочацца, каб гэта стала здабыткам дзясяткаў краін свету. Асабліва пасля такіх фестываляў у людзей узнікае прага жыцця, вучобы, нараджэння дзяцей, — падкрэсліў Валерый Каламіец.

Алена КРАВЕЦ

Фота Віктара ІВАНЧЫКАВА