Першыя некалькі месяцаў мы чакалі дачушку. Муж быў на сёмым небе ад шчасця — нарэшце, маленькая прыгажуня разбавіць іх пераважна мужчынскую частку сям'і.
Калі на другім скрынінгу стала зразумела, што будучаму немаўляці трэба прыдумляць іншае імя, а таксама перастаць набываць рэчы ружовага колеру, слёзы нечаканасці і нават нейкай роспачы пацяклі з вачэй. І не таму, што я была катэгарычна супраць сына (прынамсі, у падсвядомасці я ведала, што першым будзе менавіта хлопчык). Не хацелася рушыць мужаву ілюзію, якая склалася вакол яшчэ ненароджанай дачкі. Дарэмна. Навіну, што ўсё ж будзе сын, як і любы мужчына, ён успрыняў з пачуццём гонару, адказнасці. Як ні кажы, працяг роду для іх не пустое слова.
Цяпер ён не ўяўляе жыцця без нашага Цёміка. Быццам паўлін, шчыруе з каляскай на вуліцы і з асалодай ловіць часам зайздросныя позіркі татаў дачок. А калі нехта скажа, што хлопчык, якога ён трымае на руках, — яго маленькая копія, не можа нарадавацца. Нядаўна мужаў найлепшы сябар набыў коціка. «Не ўяўляеш, якое гэта шчасце!» — дзеліцца той па тэлефоне. «Падумаеш, кот, — адказвае Дзіма. — Вось у мяне дома сапраўды шчасце...»
Праўда, гэта сёння ён не выпускае з рук сваё «самае дарагое», з хваляваннем, але памяняе падгузак, без страху пабудзе з пяцімесячным сынам, калі маме трэба кудысьці адлучыцца. Калі ж, забіраючы нас з радзільні, муж трымаў у вялікіх далонях маленькі кулёчак, які ўручыла яму медсястра, здавалася, яму самому патрэбна была дапамога. Падчас першых спроб панасіць сына на руках толькі і чула: «дапамажы правільна ўзяць галаву», «паглядзі, ці добра так...» А пасля працяглай камандзіроўкі ўвогуле пазбягаў дакранацца да малога — баяўся нашкодзіць.
Гэта яны смелыя, пакуль няма ўласных дзяцей. Яшчэ калі мы чакалі нашага сына, муж казаў, што будзем загартоўваць яго з маленства. Маўляў, форткі ў кватэры будуць увесь час адчынены, адзяваць толькі па надвор'і і ніякіх хутанняў! Калі ж на другі дзень пасля выпіскі з радзільні дамоў прыйшла патранажная медсястра, была моцна здзіўлена, якой цёплай коўдрай накрыты малы — у пакоі, між іншым, было ў раёне 25 з плюсам. А на заўвагу наконт зачыненых фортак пачула (прычым не ад мяне): «Дык скразняк жа!» Відаць, смешным муж выглядаў і тады, калі падчас летніх прагулак туды-сюды перастаўляў каляску — выбіраў ракурс, каб вецер не падзьмуў на малога (прынамсі, калыска амаль з усіх бакоў абцягнута матэрыялам). Не буду ўжо казаць пра рэакцыю мужа на першыя соплі і вінаватую жонку, якая адзела сына ў цесныя паўзуны. Калі яго дзіця спіць, іншыя павінны маўчаць, і крый Божа, калі побач цяўкне сабака!
Адным словам, сваіх бацькоў разумеем, напэўна, толькі тады, калі самі становімся імі. Галоўнае — не перагнуць палку. Не вучыць сына даваць здачы, калі яго пакрыўдзіць аднакласнік. Не высвятляць адносіны з настаўнікамі, якія «незаслужана» паставілі твайму дзіцяці дрэнную адзнаку. Не патакаць кожнаму «хачу» і не рабіць заўвагу дзяўчынцы, якая выпадкова штурхнула яго на гульнявой пляцоўцы...
Жанчыны, выхоўвайце хлопчыкаў такімі, якіх мужчын хочаце бачыць побач з сабой. Ды і таты мараць, каб іх маленькая копія стала сумленным чалавекам, надзейнай апорай, годным працягам свайго роду.
Вераніка КАНЮТА
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
Што за таемнымі дзвярыма?
