Улетку Нацыянальны акадэмічны тэатр імя Янкі Купалы вырашыў парадаваць юнага гледача прэм’ерай «Казкі аб мёртвай царэўне...». Атрымаўся яркі, уражальны спектакль, дзе дабро перамагае зло, а ўзаемадапамога і стойкасць з’яўляюцца найвышэйшымі каштоўнасцямі...
Адразу варта адзначыць, што гэты спектакль не з’яўляецца рэмейкам ці казкай на новы лад. Рэжысёр-пастаноўшчык Павел Марыніч спрабаваў захаваць твор Пушкіна з мінімальнымі новаўвядзеннямі. Арыгінальным застаўся і тэкст у прыгожым перакладзе на беларускую мову. Цікава, што ў пачатку і ў канцы казкі з’яўляецца Аляксандр Сяргеевіч уласнай персонай з кнігай казак. Асноўнае адрозненне ад арыгінала ў тым, што колькасць асілкаў была скарочана да трох малайцоў, аднак гэта ніяк не адбілася на якасці казкі і перадачы асноўнай думкі твора.
На спектаклі стаіць узроставае абмежаванне 6+, а рэжысёр запэўнівае, што дарослым яна таксама будзе цікава. У самой казцы падымаецца шмат розных тэм, над якімі можна разважаць у любым узросце. Яна аб каханні і ўзаемадапамозе, аб мужнасці і адносінах бацькоў і дзяцей, аб зайздрасці і злосці.
Павел Марыніч разам з мастаком-пастаноўшчыкам Іллёй Падкапаевым стварылі вельмі дынамічную, музычную, чарадзейную і нават трохі страшную «Казку аб мёртвай царэўне...»
Рэжысёр прыўнёс сюды тэатр ценяў, з дапамогай якога гледачы могуць убачыць усе чароўныя ператварэнні на ўласныя вочы.
— Мне заўсёды цікава, што адбываецца там, за кулісамі, — дзеліцца Павел Марыніч. — Мачыха магла сказаць «Ці мне не жыць, ці царэўну загубіць» і сысці са сцэны, але не. Яна сыходзіць за вітражнае акно, зачароўвае яблык і ператвараецца ў старую. Дзеці ўсё бачаць і разумеюць, што гэта не старонні чалавек выйшаў, а сама мачыха.
Па яго словах, тэхнічна гэта вельмі складаная казка. Два светлавых пераходы ў хвіліну, да таго ж яшчэ пастаянныя апусканні і падніманні дэкарацый. Адмысловага прафесіяналізму патрабуе і ігра ў тэатры ценяў. Пластыка павінна быць на вельмі высокім узроўні, каб глядач зразумеў, што артыст імкнецца адлюстраваць.
Але якія ж уражанні пакідае спектакль? Пасля ўсіх выпрабаванняў, праз якія праходзяць героі казкі, вельмі радасна, што ўсё заканчваецца хэпі-эндам. Ды ці магло быць інакш: дабро ж у выніку заўсёды перамагае зло. Да таго ж падумаць ёсць над чым. Нездарма ж Аляксандр Сяргеевіч некалі пісаў: «Казка лжэ, ды ў ёй намёк! Добрым малайцам урок».
Лізавета ГОЛАД
Фота аўтара
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
