Адзін дзень з жыцця гаспадара незвычайнага хутара ў Мёрскім раёне

Фермер Уладзімір Жабёнак не першы год жыве на хутары Лінкоўшчына Мёрскага раёна, на памежжы з Браслаўшчынай. Тэрыторыю гаспадаркі атачаюць азёры і журавінныя балоты, дзе спрадвеку водзяцца шэрыя жураўлі, якія з вясны да восені кормяцца на ворыўных палетках і кожную раніцу будзяць гаспадара сваімі пранізлівымі і гучнымі галасамі. Акрамя гэтай чырвонакніжнай птушкі, тут, у дуплах старых дрэў, гняздуюцца крохалі і гогалі, на возеры за рыбай палююць драпежныя скопы — птушкі прывабліваюць фотапаляўнічых і арнітолагаў. Нярэдка заглядваюць ласі і казулі, лісіцы і зайцы, а сажалку аблюбавала бабровая сям’я. Абуджаная прырода дае гаспадару пазітыўную энергетыку і адпаведны настрой на напружаную працу. А яшчэ натхняе на стварэнне прыродазнаўчага праекта: Уладзімір выношвае ідэю – пабудаваць пляцоўку для назірання за птушкамі і жывёламі, распрацаваць экамаршрут па навакольным біятопам, каб яго хутар стаў важным пунктам у сістэме аргасядзібнага руху Паазерскага краю.

Свой вясновы працоўны дзень Уладзімір Жабёнак пачынае ў двух вялікіх парніках, дзе набірае сілу сакавітая памідорная расада для будучых адкрытых плантацый. Памідоры — асноўная культура, пра якую ў першую чаргу клапоціцца фермер. Вядома, Уладзімір вырошчвае і бульбу, і капусту, і зерневыя, але ў сваім раёне фермера найперш ведаюць як вытворцу танай вітамінна-экалагічнай прадукцыі, а яго гаспадарку называюць не інакш, як «памідорным хутарам». Падрыхтоўка глебы, пасадка насення, праполка кожнага радочка, кожнага каліўца, паліванне, абагрэў парніковага памяшкання ў марозныя майскія ночы і раніцы... — за гэтымі клопатамі я сустрэў мёрскага гаспадара «Сядзібы аратага» — так Жабёнак афіцыйна называе свой памідорна-жураўліны хутар. Удзень і да змяркання ён кіруе "Беларусам«і шчыруе на ворыўных палетках, на сяўбе, на хаду рамантуе плугі і сеялкі.

— Сёлетняя вясна небывала позняя, але нягледзячы на сціснутыя тэрміны, трэба ўсё паспець, улажыцца, каб па восені быць з добрым ураджаем, — заклапочана кажа гаспадар. Пакуль Уладзімір завіхаўся на сваіх ворыўных дзялянках, я тым часам назіраў за дзікімі суседзямі, зрабіў некалькі здымкаў жураўля, казулі, качак, лася. І сапраўды, усе гэтыя «фотамадэлі» вольна гулялі на тэрыторыі сядзібы, амаль на гаспадарскім падворку.