Фотаслова Яўгена Пясецкага

На узлеску маiм дуб вячысты стаiць,

Ад замовы баронiць, сцеражэ ад бяды.

Каранi у зямельцы, дзе продак ляжыць,

Вершалiна ў нябёсах, дзе жыцьмуць дзяды.

Колькi дзён па-над iм праляцела, прайшло —

Усяго не злiчыць, не назваць, не ўявiць...

Для адных — нiбы помах iмклiвым крылом,

Для другiх тыя днi — як бясконцая нiць.

Я не з тымi, хто кошту не ведае дням, —

Скарб мiнулых iмгненняў у сэрцы нашу.

За мiнулыя днi я удзячны сябрам,

А за тыя, што прыйдуць, — прад лёсам прашу.