Фотаслова Яўгена Пясецкага

Безліч сцежак было ў жыцці,

Але ў памяці, нібы сёння,

Бачу тую, ў зялёным сутонні,

Дзе мне вызначыў лёс ісці.

Я вяртаюся зноў шукаць

След пакінуты

ў росных травах,

Ды пад шатамі

новай дубравы

Даўніх сцежак ужо не відаць.

Але з далечы, праз гады

Прыляцела у засень

дажджынка —

Мо раскажа,

дзе тая сцяжынка

Прыхавалася назаўжды.