Сеткавае выданне zviazda.by

Дні культуры Кітая ў Беларусі пачаліся маштабна і вельмі эфектна. У Белдзяржфілармоніі больш за 700 чалавек наведалі канцэрт майстроў мастацтваў Паднябеснай. Арганізатарамі выступілі Міністэрства культуры Беларусі, Міністэрства культуры і турызму КНР, Пасольства КНР у Рэспубліцы Беларусь. «Вясёлы кітайскі Новы год» адсвяткавалі работнікі культуры, беларускага знешнепалітычнага ведамства і іншых міністэрстваў, прадпрыемстваў, калегі з дыпламатычных прадстаўніцтваў шэрагу дзяржаў, парламентарыі, журналісты, беларускія і кітайскія студэнты, а таксама кітайцы, якія жывуць у нашай краіне.

Фотамастачка Ірына Савосіна падарыла магіляўчанам унікальную магчымасць акунуцца ў захапляльнае мінулае нашага кіно. Наведвальнікі яе выстаўкі «Магілёўшчына ў люстэрку кінематографа» змаглі зрабіць шмат цікавых адкрыццяў: аказваецца, гісторыя кіно цесна звязана з Прыдняпроўскім краем. На фота — вядомыя артысты, рэжысёры, сцэнарысты, якія тут нарадзіліся, месцы здымак, першыя кінатэатры горада...

Паглыбіцца ў свет скульптуры і архітэктуры ў сучасным гарадскім асяроддзі можна з дапамогай выставачнага праекта «Трыяда. Скульптура — архітэктура — горад» Нацыянальнага цэнтра сучасных мастацтваў, дзе прадстаўлены інавацыі ў інтэграцыі архітэктурнай і скульптурнай пластыкі, а таксама асэнсаваны сусветны вопыт, які датычыцца іх узаемадзеяння ва ўрбаністычным кантэксце.

Беларусь ад Аравійскага паўвострава аддзяляюць тысячы кіламетраў. Але адлегласць не перашкаджае наладжваць узаемавыгадныя сувязі з краінамі, якія ўваходзяць у свайго роду пул дзяржаў Персідскага заліва. Асабліва калі на тое ёсць палітычная воля і стасункі наладжваюцца на вышэйшым узроўні.

У інтэлектуальнай цяпліцы «Дакуйшань», якая знаходзіцца ў горадзе Цзыбо, што ў правінцыі Шаньдун, расцвілі 120 тысяч руж, перадае «Жэньмінь жыбаа» анлайн».

«Далейшае паглыбленне беларуска-аманскіх адносін можа стаць новым пунктам росту для абедзвюх эканомік і стымулам для развіцця чалавечага капіталу. Пра гэта сведчаць цяперашні ўзровень палітычных кантактаў і створаны намі зачын. Але ёсць і каласальны нерэалізаваны патэнцыял».

Гэты біблейскі выраз мы ўсе ведаем і нярэдка прыводзім у розных кантэкстах. Тым больш што цалкам урывак аўтарства цара Саламона гучыць вельмі прыгожа: «Усяму свой час, і час усялякай рэчы пад небам: час нараджацца і час паміраць, час насаджаць і час вырываць пасаджанае, час забіваць і час лекаваць, час разбураць і час будаваць, час плакаць і час смяяцца, час сумаваць і час пускацца ў скокі, час раскідваць камяні і час збіраць камяні...» Ну і далей у тым жа духу.

На факультэце журналістыкі БДУ ў гэтую пятніцу свята — урачыстае мерапрыемства з нагоды 80-гадовага юбілею. І настрой у мяне асабіста з гэтай нагоды ўзнёсла-ўрачысты, нібы святкуе шаноўны юбілей — прычым у добрым здароўі і на сваіх нагах — хтосьці з тваіх родзічаў ці знаёмых, каму ты абавязаны чымсьці вельмі важным у жыцці. Хтосьці, думаю, тут усміхнецца скептычна: маўляў, так кожны чалавек з вышэйшай адукацыяй можа сказаць пра сваю альма-матар, але ж адушаўляць факультэт, параўноўваючы яго з блізкім чалавекам, — гэта ўжо занадта. Магчыма, яно і так, калі гэта не пра журфак. Журфак жа сам па сабе нават не жывы арганізм, а асоба, са сваімі характарам, звычкамі, якасцямі, душой, калі хочаце. І пісаць пра яго — якім ён запомніўся табе за пяць гадоў, што вы правялі разам, — трэба менавіта як пра суб’ект адушаўлёны.

Днямі сяброўка падарыла мне кнігу Элінар Х. Портэр «Паліяна», якая зусім нядаўна выйшла ў беларускім перакладзе. Тым самым заахвоціла мяне далучыцца да гульні ў радасць. Танечка пазычыла гэту цудоўную ідэю ў галоўнай гераіні кнігі, якая сваім аптымізмам змяніла жыццё цэлага гарадка.

Ліпень 1944 года прынёс вызваленне Гродзеншчыне. І першым буйным цэнтрам на гэтым шляху стаў Астравец. Адметна, што знамянальная дата супала з вызваленнем сталіцы. Але калі Мінск вызвалялі пераважна воінскія часткі, тут галоўную ролю адыгралі партызаны, якія далучыліся да наступальнай аперацыі «Баграціён». Днём 3 ліпеня партызанская брыгада імя ЦК Кампартыі (бальшавікоў) Беларусі разграміла варожы гарнізон у Астраўцы і трымалася да прыходу рэгулярнай арміі.