Сеткавае выданне zviazda.by

Наша імунная сістэма многімі ўспрымаецца як terra іncognіta, нейкае эфемернае ўтварэнне: яго нельга разгледзець ні на УГД, ні на рэнтгене, ды і адным аналізам яго дзейнасць не вымераць. Але пры гэтым практычна кожны другі лічыць, што імунітэт трэба абавязкова ўмацоўваць восенню, а вясной дык і пагатоў. Інакш чым можна растлумачыць павальнае захапленне ці то імунамадулятарамі, ці то вітамінамі, ці то біялагічна актыўнымі дабаўкамі. Пра прыкметы, якія насамрэч сведчаць аб зніжэнні імунітэту, міфы аб яго перагрузцы і дзейсныя метады ўмацавання, расказала ўрач-гігіеніст аддзела грамадскага здароўя Мінскага абласнога цэнтра гігіены, эпідэміялогіі і грамадскага здароўя Алена Лойка.

Лі Цзуцзэ, прадстаўнік пакалення 1995-х гадоў, надаў традыцыйнаму танцу льва сучасны стыль і новае выкананне, перадае «Жэньмінь жыбаа» анлайн». 

Прыйшла доўгачаканая вясна са сваімі першымі краскамі. Засумаваўшы за зіму па прыгажосці прыроды, любуемся першымі вясновымі кветкамі — пралескай, медуніцамі і многім іншым, нават дзьмухаўцамі і падбелам! Улетку палову іх не заўважым, а пакуль любуемся, фатаграфуем, спрабуем панюхаць.

У рубрыцы «Хроніка Вялікай Перамогі» дзень за днём разам са «Звяздой» далёкага 1945 года мы ідзём да светлай і святой даты 9 Мая.

У тым, што Скідзель удастоены вымпела «За мужнасць і стойкасць у гады Вялікай Айчыннай вайны», ёсць і заслуга камсамольцаў-падпольшчыкаў. Восем з іх загінулі ў барацьбе з акупантамі і пасмяротна ўзнагароджаны ордэнамі Айчыннай вайны ІІ ступені. Горад памятае іх подзвіг.

Хакейная каманда Прэзідэнта Беларусі 16-ы раз стала пераможцам Рэспубліканскай хакейнай лігі (РХЛ), паведамляе БелТА.

На мінулым тыдні была магчымасць успомніць італьянскага паэта, сцэнарыста, які працаваў з класікамі сусветнага кіно, і неардынарнага чалавека Таніна Гуэру, добра вядомага яшчэ ў Савецкім Саюзе. Пра майстра распавядаў прафесар Масіма Пуліні, які наведаў Мінск. Каб сустрэча атрымалася больш прадукцыйнай і карыснай, Пасольства Італіі ў Беларусі наладзіла паказ «оскарнага» фільма Федэрыка Феліні «Амаркорд». Да стварэння яго сцэнарыя меў дачыненне Таніна Гуэра. Гаворка ішла пра тое, як дзякуючы адметнаму аўтарскаму погляду кіно можа быць яркім і непаўторным творам мастацтва, да якога можна звяртацца праз шмат гадоў, каб больш глыбока асэнсаваць некаторыя з’явы і падзеі свайго жыцця. Усё тое, што важна ведаць і разумець людзям, якія хочуць рабіць кіно ў Беларусі. Яны прысутнічалі на сустрэчы з прафесарам Пуліні, які быў асабіста знаёмы з Таніна Гуэрай: яны землякі. Дарэчы, як і Феліні, з рэгіёна Раманья — «Амаркорд» здымаўся там...

У Беларусі існуюць мастацкія праекты, якія з кожным годам толькі набіраюць папулярнасць. У прафесійных колах, і не толькі ў іх, праходзяць дыскусіі, вядуцца спрэчкі — словам, вызначаецца станоўчае і сумніўнае... Асноўныя ж пытанні, да якіх зводзяцца абмеркаванні: ці вартыя тыя ці іншыя работы ўвагі гледача, ці стае прафесіяналізму маладым і нават сталым аўтарам, ці дастаткова жыццёвай і мастацкай практыкі яны маюць, наколькі актуальныя іх разважанні і, самае галоўнае, што ўвогуле можна сёння лічыць творам мастацтва. Аднак, у тым ліку дзякуючы ўжо звыкламу асяроддзю, адкрытаму для крытыкі, гэтыя праекты маюць шмат прыхільнікаў: расце колькасць мастакоў, якія імкнуцца паўдзельнічаць, павялічваецца і аўдыторыя, уважлівая да створанага сучаснікамі.

Самыя маштабныя раскопкі за перыяд незалежнасці Рэспублікі Беларусь — на рацэ Менцы. Удзел у іх бралі сотні студэнтаў з 17 ВНУ краіны. А статус археалагічнага комплексу на рацэ Менцы змяніўся з трэцяй катэгорыі (у якую ўваходзяць помнікі мясцовага значэння) да другой — цяпер гэта помнік рэспубліканскага значэння. Пра ход даследчых і рэстаўрацыйных работ на гэтым аб’екце расказаў Аляксей Аўласовіч, загадчык цэнтра археалогіі Беларусі Інстытута гісторыі Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі.

Мы сустрэліся з ім у апошні дзень мінулай зімы, 29 лютага 2024 года. Сумна й казаць такое: сустрэліся, каб назаўсёды развітацца. Даўно ўжо сталася звычкай ці нават традыцыяй: перад тым, як выправіцца веснаваць на родную Стаўбцоўшчыну, трэба абавязкова сустрэцца, пахадзіць каля Свіслачы ды пагаварыць пра жыццё-быццё, пра тое, што засталося за мяжой пражытага года. Гэтым разам сустрэліся ў яго, Міколы Маляўкі, дома.