Колы вагона адбівалі рытм, згушчалася зімовае змярканне...
Жыццё ва ўсіх паласатае. Не было б у нас чорных палос, не было б і белых, іх бы проста ніхто не заўважыў...
Ах, як яго любілі жанчыны! Як яму зайздросцілі і спачувалі мужчыны!
Тэлефон бразнуў, здрыгануўся і зазвінеў пошчакам. Міла ад нечаканасці вылаялася.
«Наколькі беззапаветна трэба любіць чужых дзяцей, каб акрамя навучання, яшчэ і выхоўваць», — з пачуццём павагі разважаючы пра Макаранку, Галіна Іванаўна ўвайшла ў клас.
Пятнаццаць гадоў Фёдар прыкаваны да інваліднага вазка. Да гэтага ляжаў у коме. Жонка адмовілася. А яна, маці, пакорліва ўзваліла на сябе гэты крыж.
«Хай!» — індус бліснуў зубамі і пераступіў парог, і ў Веры адразу ўпаў настрой.
Паездку ў Еўропу на турыстычным аўтобусе я ўспрыняла як рамантычны тур.
Ніка ўспыхнула: здавалася нерэальным, што сам Сяргей Каралёў запрасіў яе на танцы.
