Як навучаюць трактарыстаў-машыністаў у Вілейскім дзяржаўным каледжы

Гісторыя Вілейскага дзяржаўнага каледжа вельмі багатая і цікавая. Ён аб’яднаў у сабе чатыры навучальныя ўстановы, сярод якіх быў і Свірскі сельскагаспадарчы прафесійны ліцэй, у якім трактарыстаў рыхтавалі ажно з 1940 года. Сёння слаўныя традыцыі працягваюцца, і з года ў год навучальная ўстанова радуе працавітымі выпускнікамі. Карэспандэнт «ЧЗ» пабывала на індывідуальным практычным занятку і даведалася, як тут навучаюць трактарыстаў-машыністаў.

Трапляем у рамонтныя майстэрні. Да адпрацоўкі прыёмаў па індывідуальным ваджэнні рыхтуюцца майстар вытворчага навучання Васіль Ліпніцкі і навучэнец 3 курса Мікалай Дурэйка.

Васіль Уладзіміравіч вось ужо 25 гадоў у прафесіі і лічыць, што развіццё павінна быць пастаянным. Так, у свой час ад выпускніка аграрна-тэхнічнага каледжа ён вырас да майстра вышэйшай катэгорыі з дзвюма вышэйшымі адукацыямі.

— Трэба імкнуцца да новых дасягненняў. Час дыктуе свае ўмовы, таму сёння атрымліваць адукацыю і павышаць узровень ведаў — неабходнасць, — дзеліцца Васіль Ліпніцкі.

Навучанне будучых трактарыстаў-машыністаў — справа карпатлівая, патрабуецца ўвага да кожнага навучэнца. Менавіта таму на практычных занятках вялікія групы падзяляюцца на звёны па 5-6 чалавек. А потым і зусім настае чарга індывідуальнага ваджэння, дзе майстар займаецца з адным навучэнцам. Менавіта падчас такіх заняткаў, якія могуць доўжыцца да 4 гадзін, тэорыя аб’ядноўваецца з практыкай.

— Спачатку адпрацоўваем першапачатковыя навыкі на аўтадроме. Напрыклад, крананне з месца, пад’езд да прычапной сельскагаспадарчай прылады, праезд праз тунэль, рух па габарытнай васьмёрцы і гэтак далей. Пасля таго, як усе веды засвоены, перамяшчаемся на навучальныя палі, дзе ў рэальных умовах вучымся правільнаму ўзворванню, — распавядае Васіль Ліпніцкі.

На занятках майстар вытворчага навучання імкнецца максімальна прапрацаваць розныя складанасці, якія могуць узнікнуць.

— Важна ўмець падладжвацца пад абставіны. Толькі тэорыі тут сапраўды мала. Бо не існуе ідэальнага поля з падручнікаў. Усюды свае асаблівасці. Важна іх выявіць і апрацаваць зямлю прыгожа і якасна, — адзначае суразмоўнік.

Будні трактарыста-машыніста безумоўна нялёгкія. Трэба быць гатовым да разнастайнай працы на адкрытым паветры. Тут неабходны цягавітасць, фізічная сіла і здароўе, а яшчэ асабістая матывацыя. Так, паводле слоў майстра вытворчага навучання, у прафесіі застаюцца часцей за ўсё тыя, хто з дзяцінства быў звязаны з сельскай гаспадаркай. Адным з такіх навучэнцаў і з’яўляецца Мікалай Дурэйка, з якім у той дзень адточвалі навыкі індывідуальнага ваджэння.

Малады чалавек родам з Вілейкі. Аднак у дзяцінстве часта бавіў час у вёсцы і ў калгасе.

— Цікавасць да трактароў мне прывіў бацька. Ён працаваў вальшчыкам у лесе. Так, у мяне з’явілася цяга да тэхнікі, асабліва вялікай. Машынай хто заўгодна можа кіраваць, а вось да трактара трэба прылаўчыцца, — дзеліцца малады чалавек.

Дарэчы, сёлета ён прадстаўляў сваю навучальную ўстанову на «ТрактарШоу» ў Смілавіцкім дзяржаўным каледжы. Пасля заканчэння вучобы перспектыва размеркавацца ў калгас яго зусім не палохае.

Прыемны бонус у тым, што пасля заканчэння вучобы Мікалай і яго аднагрупнікі атрымаюць адразу тры кваліфікацыі: трактарыст-машыніст сельскагаспадарчай вытворчасці, катэгорыі «C», электрагазазваршчык 3 разраду і вадзіцель аўтамабіля катэгорыі «С». Так што з працаўладкаваннем, напэўна, пытанняў не будзе.

Лізавета ГОЛАД

Фота аўтара