Вы тут

«Багатае» вяселле, альбо Па барадзе цякло, а ў роце не было


«Багатае» вяселле,

альбо Па барадзе цякло, 

а ў роце не было

Цяпер не-не ды, здараецца, і пачуеш, што пасварыліся родныя сёстры, што гадамі варагуюць браты, што дзеці забываюць дарогу да сваіх бацькоў. «Некалі такога не было», — кажуць людзі старэйшыя. Але ж я з імі не пагаджуся.

...Алёнцы, адной з нашых школьных прыгажунь, вельмі пашчасціла. Яна паспяхова скончыла тэхнікум, пасля яго па размеркаванні трапіла на работу ў райцэнтр, у горад. І нават больш за тое — пазнаёмілася з мясцовым хлопцам, атрымала прапанову рукі і сэрца.

Фота з адкрытых крыніц

Пасля гэтага ў вёску да Алёніных бацькоў прыехалі сваты, прычым не на кані, як да многіх іншых дзяўчат, і не на аўтобусе, а на сваёй уласнай машыне... Іх тады мала хто меў — хіба высокае начальства ды людзі вельмі заможныя.

Сваты — як прызналі вяскоўцы — акурат з такіх.

Пазнаёміліся яны з сям’ёй Алёны, да вечара пагасцілі, дамовіліся справіць вяселле. Разам вырашылі, што ў адну суботу-нядзелю жаніх са сваёю світай прыедзе ў вёску, адсвяткуе падзею з раднёй нявесты, а ў наступныя, праз тыдзень, ужо Алёніна радзіна выправіцца ў горад у дом жаніха.

Як надумалі, так і зрабілі. На падворку нявесты напярэдадні пачалася грандыёзная падрыхтоўка: бацькі закалолі парсюка, зарэзалі бычка, засеклі курэй ды гусей, купілі крамнай гарэлкі і нагналі самагону («заправілі» — тады ў модзе было — пад каньяк: зверабоем з рыжскім бальзамам).

І вось той самы дзень: у вёску прыехалі багацеі — радня жаніха, у складзе... дваццаці чалавек. «Божухна, а чаму ж так мала?! — захваляваліся гаспадары. — Мы ж болей чакалі... Мы ж столькі ўсяго напяклі-насмажылі... Хто ж гэта з’есць ды вып’е?»

Праўду кажуць: на смачны кусочак знойдзецца раточак. Гуляць дык гуляць: паклікалі за сталы суседзяў, вясковую моладзь... Усіх пачаставалі, усіх павесялілі — было што ўспамінаць!

Надышла пара ехаць у райцэнтр. Свет не блізкі — шэсцьдзясят кіламетраў. Але ж ахвотных аказалася шмат: многім з вяскоўцаў карцела паглядзець, як жывуць тыя гарадскія багацеі, як яны вяселлі спраўляюць.

Бацька Алёны заказаў аўтобус, думаў, што ўсе даедуць, хто седзячы, хто стаячы... Ажно не: кіроўца сказаў, што ў яго інструкцыя, узяў — «як паложана» — 40 чалавек і без прыгод давёз на патрэбны адрас.

Каля дома спыніўся, расчыніў дзверцы.... Вясельнікі — пад вясёлую музыку — пасыпалі з аўтобуса.

Насустрач ім выйшаў сват (што насцярожыла — адзін, без хлеба з соллю, без жонкі), глянуў, колькі людзей прыехала, — заступіў дарогу ў двор.

— Ты колькі чалавек прывёз? — папытаўся ў свата.

Алёнін бацька падумаў, што ён гэта жартам…

— Сорак, — сказаў, смеючыся. — Малаваты аўтобус — болей не ўлезла…

— Што?! Яшчэ болей хацеў?! — вылупіў вочы сват. — Ты ў нас, мусіць, лічыць не ўмееш? Я да цябе прывозіў колькі? Дваццаць... А таму — як сабе хочаш — дваццаць тваіх я за стол пасаджу, усіх астатніх частуй дзе хочаш.

Прыезджыя ад гэтых слоў, мякка кажучы, разгубіліся: сталі пазіраць адзін на аднаго, на маладых…

Жаніх заліўся чырванню, паспрабаваў заступіцца:

— Тата, у цеснаце — не ў крыўдзе, — стаў даводзіць бацьку. — Зараз даставім сталы, на разе будзе што з’есці і выпіць, потым (грошы ж ёсць) можна з рэстарана прывезці закусак, з крамы — віна з гарэлкай…

Ён да толку ўсё гаварыў, але ж бацька не слухаў.

— Цыц! — абарваў нашчадка. — Пакуль ты сядзіш за маім сталом, кіраваць буду я. Ты пачнеш, калі я прыйду да цябе…

Спрачацца далей сэнсу не мела. Алёнін дзядзька ўзяў дваццаць чалавек і паехаў з імі ў мясцовы рэстаран. Дваццаць тых, што засталіся ў хаце жаніха, адчувалі сябе нібы на хаўтурах. Нават «горка» ніхто не крычаў: заплаканая нявеста не ўзнімала вачэй.

Вяселля не атрымалася.

Па дарозе дамоў вяскоўцы развязалі языкі, далі волю пачуццям. «Дзе быў? Дзе быў? — перапытваў нехта з гасцей і сам жа адказваў. — На вяселлі ў багацея! Мёд-піва піў, па барадзе цякло, а ў роце не было!»

Як не было з той пары і згоды паміж тым жміндам і маладой сям’ёй: ні сын, ні Алёна за бацькавым сталом аніколі больш не сядзелі.

Яшчэ і таму, што ён па-ранейшаму казырыўся, хацеў усім даказаць, што ніхто яму не патрэбен. Загадзя сам сабе справіў труну і крыж, загадзя падрыхтаваў даражэнны помнік і пры ім (каб травой не зарастаў) — трохступеньчатую надмагільную пліту. Патраціў грошы…

І, мусіць, думаў, што правільна, што якраз вось гэтак і трэба?

Н. А. КАНДРАШОНАК

г. Петрыкаў


Чароўная сіла мастацтва...

Студзень ужо далёкага цяпер 1999-га для старшакласнікаў маёй школы быў традыцыйна тлумным: мы рыхтаваліся да аднаго з самых любімых мерапрыемстваў — вечара сустрэчы з выпускнікамі. Іх, гэтых выпускнікоў, збіралася тады столькі, што ні пра якія сталы ў спартыўнай зале нават размова не ішла: пасадзіць бы ўсіх шчыльнымі радамі на крэслах ды лаўках. А яшчэ ж і месцічы прыходзілі, бо школа ў вёсцы, як клуб, — цэнтр культурнага жыцця.

Такім чынам, людзей у памяшканне набівалася як селядцоў у бочку: хто сядзеў, хто стаяў…

І ніхто не скардзіўся, хоць «афіцыйная» частка магла расцягнуцца на тры, а то і болей гадзін — усім цікава было і неяк па-сямейнаму цёпла. На сцэне то нешта прамаўлялі, то спявалі-танцавалі, то вершы чыталі, пародыі ставілі... А пасля ўжо — танцы, дыскатэка да раніцы.

Але ж гэта — лірычнае адступленне, перадгісторыя. Зараз — яна сама.

У той год мы з класам сталі думаць, чым бы ўразіць гасцей: яны заўжды ад нас гэтага чакалі — нельга было падкачаць.

Вырашылі зрабіць пародыі на тэлерэкламу — цэлы блок.

Сяргей, наш самы вялікі фантазёр, прапанаваў пачаць з прасоўвання жывога ёгурту: адкрыем, маўляў, прывычны пакуначак, а з яго — замест прадукту — жабка... Жывая. «А дзе ж мы яе возьмем — зімою?» — спыталася я ў класа. Але вучні ўжо падхапілі ідэю і потым старанна (ды марна!) крышылі лёд на блізкай рачулцы…

А вось з рэкламай гарбаты са сланом усё атрымалася. У роліку на тэлебачанні (мо помніць хто?) сям’я за кухоннай шафкай знаходзіла пачак чаю (ура: «Той самы!..»), потым бачыла яго на паліцах крамы і, шчаслівая, «змятала» сабе ў запас.

Мы з вучнямі рушылі трохі далей. Сям’я ў нас сядзела за сталом, матуля разлівала па кубках чай. Усе былі шчаслівыя, бо ён жа — «той самы!» А да яго…

Дзядуля махае рукой, гаворыць рашучае: «Э-эх! Дзе наша не прападала!», падымаецца з крэсла, выцягвае з-пад матраца засохлы, цвёрды, як косць, батон, стукае ім па стале і ўрачыста прамаўляе: «Той самы батон!»…

Каб неяк раздзяліць яго ды паласавацца, гаспадыня дастае сякерку для адбівання мяса... Сям’я пад мелодыю з далёкай Індыі пачынае размочваць прысмак у «тым самым чаі». Апладысменты!

...Імі, яшчэ больш бурнымі, гледачы прымалі і папулярную тады рэкламу лёзаў «Жылет». У тэлероліку ўсе бачылі брутальнага прыгажунчыка, задаволенага вынікамі брыцця (голас за кадрам: «Жилет» — лучше для мужчины нет!»).

У нас жа атрымалася куды ярчэй. Уявіце: на сцэне — Андрэй. Штось напяваючы — станком, перад люстэркам — ён пачынае «галіць» свае вусы, бараду... Паступова падбіраецца да шыі і тут незаўважна для публікі націскае на схаваны ў далоні пакуначак з таматным сокам... Хрыпіць, закатвае вочы і, сцякаючы «крывёй», абсоўваецца долу пад замагільнае «вяшчанне» другога Андрэя: «Жилет»... День прошел — мужчины нет!»

Галоўнае — у той жа момант мы ледзь не страцілі яшчэ і ... бабу. Цётка Геня самлела пад уражаннем: грымнула на падлогу і тым самым надала гэтай сцэне яшчэ большы драматызм.

...Злыя языкі казалі потым, што жанчына самлела, «упала ў нірвану» праз духату, чым вельмі крыўдзілі маіх любімых артыстаў, бо яны верылі, што ў стан непрытомнасці глядачку ўвёў высокі ўзровень іхняга майстэрства. Так і не іначай!

А. НЕСЦЯРОНАК

г. Докшыцы

Рубрыку вядзе Валянціна ДОЎНАР

Выбар рэдакцыі

Жыллё

Што змянілася ў парадку рэгістрацыіі жыллёвай нерухомасці?

Што змянілася ў парадку рэгістрацыіі жыллёвай нерухомасці?

Цяпер, каб аформіць дачу, не трэба ехаць туды, дзе яна знаходзіцца.  

Грамадства

Старт акцыі «Нашы дзеці» будзе дадзены 16 снежня

Старт акцыі «Нашы дзеці» будзе дадзены 16 снежня

Мерапрыемства пачнецца на Віцебшчыне.

Грамадства

Навацыі сацыяльнай сферы ў 2025 годзе

Навацыі сацыяльнай сферы ў 2025 годзе

Узмацненне адраснасці дзяржпадтрымкі і садзейнічання занятасці 

Грамадства

Плацяжы за «камуналку»: ёсць нюансы

Плацяжы за «камуналку»: ёсць нюансы

Карэкціроўкі па аплаце жыллёва-камунальных паслуг закрануць чатыры катэгорыі жыхароў.