Нарадзілася я ў вёсцы. Тады, у мае школьныя гады, практычна ніхто з бацькоў ці настаўнікаў не абмяркоўваў і не задаваў дзецям такія пытанні: куды ісці вучыцца пасля школы і якую прафесію набываць? Выпускнікі пачыналі думаць аб тым бліжэй да дзясятага класа і ў большасці сваёй — спантанна.
Мой тата быў настаўнікам, таму сям’я выпісвала «Настаўніцкую газету». У адным з нумароў былі змешчаны аб’явы пра навучальныя ўстановы, якія адкрылі набор студэнтаў.
Разважаць часу асабліва не было. А паколькі мне падабалася спяваць, танцаваць, а яшчэ з васьмі гадоў я пісала вершы, то вырашыла паступаць у Магілёўскае педвучылішча на спецыяльнасць «Дашкольнае выхаванне». Удзячна лёсу, што не памылілася, бо пазней змагла раскрыцца не толькі ў сваёй прафесіі выхавальніцы, а яшчэ і ў творчым плане. Працуючы з дзецьмі, пісала вершы, тэксты песень, прыдумвала загадкі, а з цягам часу пачала публікавацца ў розных часопісах і газетах, напісала чатыры кнігі для дзяцей…
Атрымліваецца, што бацькоўская прафесія і тая «Настаўніцкая газета» вызначылі мой далейшы лёс.
Зразумела, жыццё складваецца па-рознаму. Адны выбіраюць прафесію адразу і на ўсё жыццё, а іншыя змяняюць іх па некалькі разоў, пакуль не знойдуць тую, якая пачне падабацца. А за цікавай справай і час праходзіць непрыкметна, і калегі побач з табой добразычлівыя, і начальства задаволена. А калі ты прыходзіш з працы дамоў у добрым настроі, то і ў сям’і ўсё цудоўна.
Калі ж прафесія не прыносіць радасці, ты ходзіш на работу як на катаргу, без задавальнення і жадання, а толькі таму што неабходна зарабляць грошы на ўтрыманне сябе і сям’і.
Вось каб у будучыні такога не здарылася, бацькам трэба ўважліва назіраць за дзецьмі, з малых гадоў прыкмячаць, што ім больш падабаецца, да чаго яны схільныя — да лірыкі, фізікі, працы на свежым паветры і г. д. — і старацца дапамагаць, развіваць і накіроўваць іх у той бок.
Добра, што сёння існуе шмат гурткоў, факультатываў, конкурсаў, алімпіяд, дзе дзеці могуць раскрыць сябе, атрымаць дадатковыя веды, набыць новыя навыкі, арыентуючыся на выбар будучай прафесіі. І вось тут немалая роля як настаўнікаў, так і бацькоў, бо толькі працуючы сумесна, сям’я і школа могуць дабіцца станоўчых вынікаў.
Хачу прывесці ў якасці прыкладу адну вельмі цікавую, важную, карысную інтэлектуальную гульню «Я ведаю!», якую ўбачыла па тэлевізары. Каб стаць удзельнікам, а яшчэ лепш пераможцам, вучням трэба шмат чаго ведаць, і не толькі са школьнай праграмы, а яшчэ і папаўняць свае веды самастойна. І цудоўна, што вядучы задае старшакласнікам пытанне: якую прафесію яны хацелі б абраць у будучыні? І дзеці (хоць і прыблізна) пачынаюць адказваць…
Добра, калі маладое пакаленне працягвае дынастыю бацькоў. Значыць, ім падабаецца справа, якую тыя робяць. Малодшыя вучацца каля старэйшых, пераймаюць іх навыкі, вопыт, веды, што спатрэбяцца ў будучыні. І тады ў асваенні абранай прафесіі ім многае даецца лягчэй.
Шмат што ў нас робіцца ў плане падтрымкі таленавітай моладзі. І гэта пахвальна, бо маладыя людзі, якім дапамагае дзяржава, стаўшы ў далейшым выдатнымі спецыялістамі, будуць самі дапамагаць тым, хто робіць першыя крокі ў прафесіі.
Вядома, не ўсе дзеці могуць — па розных прычынах — вучыцца ў ВНУ. Але гэта не так важна. Можна скончыць каледж ало прафесійна-тэзнічнае вучылішча і стаць запатрабаваным спецыялістам. Цудоўна, калі ў нас будуць не толькі добрыя ўрачы, настаўнікі, інжынеры, спевакі і мастакі, а яшчэ і выдатныя пекары, шаўцы, будаўнікі, жывёлаводы, хлебаробы, цырульнікі і г. д. Усе прафесіі цудоўныя, калі яны патрэбны грамадству. Абавязкова скажыце пра гэта дзецям!
Таццяна ЧЭКЕД
г. Гомель
Традыцыя Дня Кастрычніцкай рэвалюцыі.
Пенсіі працоўным — без абмежаванняў, дадатковая падтрымка — сем’ям.
У апошнія гады колькасць чаргавікоў істотна памяншаецца
Для Блізнятаў падзеі на гэтым тыдні складуцца на іх карысць.