Выканальніцкі талент Радмілы Рыбаковай ярка раскрыўся даволі рана. Усё жыццё наша гераіня ўяўляла сябе толькі спявачкай. І нават той факт, што доўгі час будучую зорку не дапускалі да ролі салісткі, не спыняў, а, наадварот, дадаваў упэўненасці ва ўласных сілах. Цяпер Радміла не толькі саліруе ў мужчынскім гурце «Cosa Nostra», але і праяўляе сябе як адметная артыстка ў Нацыянальным акадэмічным канцэртным аркестры імя М. Я. Фінберга. Аб сваёй рэалізацыі на эстрадзе, рабоце ў мужчынскай камандзе, удзеле ў праекце «Звёздный путь», а таксама пра тое, як выхоўвае дачку, спявачка шчыра падзялілася ў інтэрв’ю «Чырвонцы. Чырвонай змене».
— Колькі сябе памятаю, столькі спявала паўсюль (смяецца). Вось мы едзем з музычнай школы дадому — спяваю. Я родам з Рагачова. На той момант у горадзе была адзіная вакальная студыя. Яна і да гэтай пары існуе, і ў яе той жа кіраўнік. Маці адвяла мяне туды ў шэсць гадоў. І да заканчэння школы я там спявала. І не ўяўляла нейкай іншай прафесіі. Усім казала, што буду спявачкай. У нас па матулінай лініі ўсе галасістыя. І ў мамы голас быў, і ў дзядулі. Пасля школы я паступіла ў Гродзенскі дзяржаўны каледж мастацтваў на эстраднае аддзяленне, вакал. Самае цікавае, што калі займалася ў студыі, то мяне ніколі не ставілі саліраваць, напэўна, не бачылі ўва мне салістку.
І тое ж самае было, калі хацела трапіць у студыю пры каледжы: мне сказалі, што яшчэ рана. Але гэта не спыніла — ніколі не гублялася.
Тут жа знайшла іншую студыю дзесьці на ўзбочыне Гродна і запісалася туды. У мяне была прага, ніколі не лічыла, што праблема ўва мне, заўсёды думала, што гэта яны, выкладчыкі, нешта не расчулі. Здаецца, гэта дапамагала неяк расці. Лічу, у артыста павінен быць стрыжань і ўпэўненасць, што ўсё магчыма. Трэба працаваць, ніколі не расслабляцца, бо табе пастаянна наступаюць на пяту. Але важна заставацца чалавекам. Нельга дамагацца свайго, калі іншаму робіш блага...
Адвучыўшыся ў каледжы, трапіла ў... армію (смяецца). На кантракт. Калі паступала ў каледж, у мяне было мэтавае накіраванне, і трэба было вярнуцца па ім адпрацаваць. Але не хацела пакідаць Гродна. У той час супрацоўнічала з адной ваеннай часцю. Выступала ад яе на конкурсах, прывозіла прызавыя месцы, лаўрэацтва. І вось вырашыла, што не з’еду, а пайду лепш служыць у армію! Былі думкі паступіць у школу лейтэнантаў. Карацей, звязаць жыццё з арміяй. Але пасля здарыўся выпадак. Праводзіўся конкурс: набіралі салістаў у Прэзідэнцкі аркестр, называўся «Новыя галасы Беларусі». Нейкім цудам удалося трапіць на кастынг у Гродне. Прайшла. І далей закруцілася... Мяне неаднойчы лёс адводзіў з намечанага шляху.
— Што датычыцца аркестра, то з верасня я афіцыйна салістка Нацыянальнага акадэмічнага канцэртнага аркестра Беларусі імя М. Я. Фінберга. Усё жыццё хацела выступаць з жывым гукам, пад інструментальнае суправаджэнне. І таму пайшла ў аркестр.
Перыядычна ў іх праводзіцца праслухоўванне. Прыйшла, і мяне ўзялі. Каб выступаць з аркестрам, трэба ўмець слухаць, бо ён крыху адрозніваецца ад выступлення пад «мінус». Падчас канцэрта адчуваеш падтрымку: ты не адзін на сцэне. Гэта такая музычная машына, якая дае ўпэўненасць.
У «Cosa Nostra» мы іграем і аўтарскую музыку ў стылі поп-рок. Чаму першапачаткова не ўзялі для выканання рок, хоць мы яго ўсе проста абажаем? Таму што гэта не для шырокай аўдыторыі. Зрабілі гучанне крыху лягчэйшым, каб музыка была больш даступнай. А ўвогуле іграем і каверы розныя, і старыя кампазіцыі, ды ўвогуле ўсё, што запатрабавана публікай. «Cosa Nostra» — асноўны мой занятак. Гурту 14 гадоў, і мы стараемся яго развіваць, аддаваць туды больш свайго часу. Маё любімае пытанне, якое часта задаюць, — што значыць яго назва «Cosa Nostra»? З італьянскай словазлучэнне перакладаецца як «Наша справа». Адразу становіцца зразумела, праўда? (усміхаецца). Акрамя мяне, у гурце сем чалавек. Усе хлопцы. Яны прафесійныя музыканты, кожны на сваім месцы.
У аркестры праграмы розныя. Выконваем сучасныя песні, рамансы, ёсць асобныя праграмы, прысвечаныя беларускім кампазітарам. Мне калісьці сказалі, што я абсалютная эстрадніца! (смяецца). У мяне лёгка атрымліваецца спяваць і там, і там. У гурце працую, як умею, як вучылася. Калі выконваю поп-рок ці рок — спяваю настолькі, наколькі здольная. Спецыяльна нічога з сябе не выціскаю.
Мой муж — барабаншчык у нашым гурце. Астатнім гуртоўцам прасцей, чым нам. Яны адпрацавалі-адрэпеціравалі і пайшлі, а мы разам вяртаемся дадому і пачынаем абмяркоўваць творчыя моманты... У нас бываюць розныя меркаванні, бачанне. Вядома, часам спрачаемся, бывае — сыходзімся ў меркаваннях. Выхоўваем дачку Сафію, ёй восем гадоў. Калі надыдзе час для выбару прафесіі, абмяжоўваць яе не будзем. Паступіць туды, куды захоча. Яна спявае. Вельмі добра. Пэўны час займалася ў «Сябрынцы». Яшчэ цудоўна малюе. І калі пытаемся, што хацела б больш — спяваць альбо маляваць, яна выбірае другое. Таму займацца будзе і тым, і тым. А час пакажа, на чым канчаткова спыніцца. Мы проста падтрымаем.
Дарэчы, у мяне ніколі не было перапынку ў працы. Памятаю, з жыватом да восьмага месяца цяжарнасці спявала па рэстаранах. Нарадзіла Соню і літаральна праз два тыдні выйшла працаваць. Нам дапамагалі бацькі мужа. Яны па любым званку былі ў нас — даглядалі Соню. А мы працавалі.
— Цяпер жа ў прыярытэце якасны адпачынак. І ў асноўным гэта сон. Галоўнае — высыпацца. Бывае, хочацца прагуляцца па парку, падыхаць свежым паветрам. Выбіраю нешта максімальна спакойнае. Часцей за ўсё адпачываем дома. Добра адпачываецца на малой радзіме, у Рагачове. На жаль, рэдка там бываю. Адзін-два разы на год. І калі прыязджаю, стараюся прайсціся па нашых вуліцах. Там ёсць Замкавая гара. У старажытнасці на гэтым месцы стаяў замак, цяпер — усяго толькі камень з шыльдаю. Аднак які ж шыкоўны там від на раку Днепр, якая прыгожая прырода! У цэнтры ёсць алея танкаў часоў Вялікай Айчыннай. А яшчэ самае галоўнае — у нас вырабляецца знакамітая згушчонка! (смяецца).
Цяпер у мяне шмат працы. Хочацца больш прысвячаць сябе рабоце ў гурце і цікавым праектам, напрыклад, такім, як «Звёздный путь». У ім я педагог па вакале ў камандзе Андрэя Гузеля, аднаго з прадзюсараў гэтага музычнага праекта. Увогуле, быць педагогам мне падабаецца. Тры гады адпрацавала ў музычнай школе. Выкладаць — іншы ўзровень. Мне, як вакалістцы, такі досвед карысны. Вялікі плюс, што ўмею займацца гэтай справай. Скажу так: калі чалавек вельмі хоча спяваць — трэба старанна займацца, бо гэта вялікая праца. Толькі так можна дамагчыся поспеху.
Гутарыла Надзея ЗУЕВА
«Наш слоган — „У нагу з часам“».
«Я натхнялася творчасцю беларускіх бабуль...»
Супрацоўнікі Мінпрыроды расказалі, якая карысць ад дрэў у горадзе.
