Фотапраект. Сужэнцы, якія разам ужо многа гадоў

«СЯМ'Я — ГЭТА ТАБУРЭТКА... ... яна не проста аб'ядноўвае некалькі адзінак, але і мае ўласную дабаўленую вартасць». Такое нечаканае вобразнае азначэнне сям'і далі адны з нашых герояў. У аб'ектыў фотакарэспандэнта «Звязды» Таццяны Ткачовай трапілі сужэнцы, якія працуюць над сваімі адносінамі кожны дзень на працягу многіх гадоў.

«Я выбрала пары, якія жывуць у шлюбе мінімум дваццаць гадоў. З некаторымі з іх мы бачыліся ўпершыню. Было цікава назіраць за тым, як ён і яна па-рознаму згадваюць акалічнасці знаёмства, адказваючы на адны і тыя ж пытанні. Усе крыху нерваваліся. Часам не маглі ўспомніць дату роспісу і колькі дакладна жывуць разам. І калі яны шукалі правільны адказ, паміж імі штосьці адбывалася».

Іван і Тамара Бахарэвічы. Разам 44 гады. Пажаніліся ў 1974 годзе.

«Янка, ты заўсёды называў мяне «Вавёрка». Праз гады гэта сцерлася, і я стала проста жонкай і Тамарай. Але пяшчотнае «Вавёрка» я не забываю».

«Пазнаёміліся на прыпынку ў парку Горкага. Памятаеш, іграла песня «Льет ли теплый дождь...» Убачыла Івана і падумала: які мужчына, ад яго будуць прыгожыя дзеці. Адчуваю, што трэба загаварыць, а зачапіцца няма за што. Гляджу, а ў яго палова ўказальнага пальца адрэзана. Я і спытала: «Што, дзяўчаты адбою не даюць, пальчыкі адкусваюць?» Завязалася гутарка, і Янка пайшоў праводзіць мяне праз увесь Мінск».

Зміцер і Ганна Строцавы. Разам 35 гадоў. Пажаніліся ў 1983 годзе.

«Спачатку мы былі сябрамі».

«Пазнаёміліся ў 1980-х. Вучыліся ў адной групе. Нас адправілі на практыку ў Санкт-Пецярбург. У першы ж дзень усёй групай пайшлі шпацыраваць па горадзе. Праз нейкі час бегатні зразумелі, што засталіся са Змітром удваіх. Астатнія проста не паспявалі за нашым тэмпам хады».

«Я высокі, а Аня — не. Вось тэмп і супаў», — смяецца Зміцер.

Адам Глобус і Алена Адамчык. Разам 36 гадоў. Пажаніліся ў 1982 годзе.

«Мы пазнаёміліся ў 1981 годзе на танцах у Тэатральна-мастацкім інстытуце ў Мінску. Да таго часу я быў ужо даволі вядомым мастаком. Памятаю, як Алена прыйшла да мяне ў майстэрню і пераклала капялюш ды штосьці яшчэ. Мне гэта вельмі не спадабалася».

«Для стварэння сям'і моцнага кахання недастаткова. Сям'я — гэта давер, агульны эстэтычны густ, капітал і дзеці».

Аляксандр Сцепанцоў і Зоя Качарская. Разам 45 гадоў. Пажаніліся ў 1973 годзе.

«Я і Зоя вучыліся разам у кансерваторыі. Сябравалі, сімпатызавалі адно аднаму. Не ўспомню, як мы з Зояй афіцыйна сталі парай. Абое піяністы. Праўда, я даўно ўжо не іграю. Калі пажаніліся, абраў навуку. Не хацелася быць шараговым музыкантам побач з геніяльнай піяністкай».

Ула­дзі­мір і Та­рэ­са Глу­ша­ко­вы. Ра­зам 34 га­ды. Па­жа­ні­лі­ся ў 1984 го­дзе.

"Сям'я — гэ­та ўза­ем­ная ра­дас­ная ах­вя­ра".

"Мы па­зна­ё­мі­лі­ся на турз­лё­це ў 1983 го­дзе. Ста­лі су­стра­кац­ца. Абое сту­дэн­ты фі­ла­соф­ска­га фа­куль­тэ­та. Та­рэ­са пла­ка­ла, бо наш шлюб не мог ад­быц­ца. Я — пра­ва­слаў­ны, яна — ка­та­ліч­ка. Па­вян­ча­лі­ся праз не­каль­кі ме­ся­цаў пас­ля рос­пі­су ў за­гсе. Усё бы­ло не­афі­цый­на. У тыя ча­сы нас спа­чат­ку вы­клю­чы­лі б з кам­са­мо­ла, а по­тым аў­та­ма­там і з БДУ".

"Да­гэ­туль мо­жам пра­га­ва­рыць усю ноч да са­май ра­ні­цы. Бы­вае, заў­зя­та па­ле­мі­зу­ем на роз­ныя тэ­мы. Ад­ной­чы пад­час спрэч­кі пра Ель­цы­на і Гар­ба­чо­ва па­рва­ла Ула­дзі­мі­ру май­ку".

Аляк­сей і Юлія Анд­ры­я­на­вы. Ра­зам 45 га­доў. Па­жа­ні­лі­ся ў 1973 го­дзе.

Да за­гса са свед­ка­мі да­бі­ра­лі­ся на гру­за­ві­ку з се­нам. Шка­да, фо­та­здым­каў не за­ста­ло­ся. Та­ды ні­хто не за­каз­ваў фа­то­гра­фа на вя­сел­ле".

"Ка­лі па­ча­лі сяб­ра­ваць з Юляй, у яе бы­ло не­каль­кі ка­ва­ле­раў. Як толь­кі я да­ве­даў­ся пра гэ­та, па­ду­маў: звя­дуць. Пры­няў ра­шэн­не. У Юлі не за­ста­ва­ла­ся вы­ба­ру", — пры­знаў­ся Аляк­сей.

Анд­рэй Бас­ту­нец і Са­бі­на Бры­ло. Ра­зам 23 га­ды. Па­жа­ні­лі­ся ў 2003 го­дзе.

"Сям'я — гэ­та "та­бу­рэт­ка", гэ­та не прос­та аб'­яд­нан­не не­каль­кіх адзі­нак, яна мае ўлас­ную да­баў­ле­ную вар­тасць".

"Мы па­зна­ё­мі­лі­ся ў 1993 го­дзе на лі­та­ра­тур­ным аб'­яд­нан­ні "Свят­ла­цень" пры га­зе­це "Зна­мя юности". Па­мя­таю, як упер­шы­ню пра­чы­та­ла вер­шы Анд­рэя. За­ка­ха­ла­ся. По­тым пры­зна­ла­ся яму ў ка­хан­ні — на­пі­са­ла пры­знан­не".

Анд­рэй Ха­да­но­віч і Ма­ры­на Шо­да. Ра­зам 26 га­доў. Па­жа­ні­лі­ся ў 1998 го­дзе.

"Мы ра­зам з 19 га­доў. Па­зна­ё­мі­лі­ся на пер­шым кур­се ўні­вер­сі­тэ­та. Ву­чы­лі­ся на ад­ным фа­куль­тэ­це, у ад­ной гру­пе. Пер­шыя паў­го­да мы не кан­так­та­ва­лі. Анд­рэй быў ста­ран­ным сту­дэн­там, на­сіў ру­жо­вую ка­шу­лю, якая мне жу­дас­на не па­да­ба­ла­ся. Ад­ной­чы на іс­пы­це па лі­та­ра­ту­раз­наў­стве мы апы­ну­лі­ся за ад­ной пар­тай. Я па­ніч­ным шэп­там па­пра­сі­ла яго да­па­маг­чы ад­ка­заць на пы­тан­не "Іро­нія як троп". Анд­рэй, які ве­даў усё на све­це, быў вель­мі за­ся­ро­джа­ны на сва­ім бі­ле­це і ад­мо­віў­ся мне пад­каз­ваць. Я па­крыў­дзі­ла­ся і не раз­маў­ля­ла з ім яшчэ паў­го­да. А по­тым бы­ла па­езд­ка на буль­бу. Па­доб­ныя вы­пра­ба­ван­ні зблі­жа­юць".