Францыск Скарына даў беларусам «і зрок, і крок»

Сапраўды, Скарына даў беларусам «і зрок, і крок», падарыў здольнасць празорліва агледзецца, выйсці на новыя далягляды.

Але ж так сказаў народны паэт Татарстана Роберт Мінулін. Ён — у добрай сувязі з Беларуссю, беларускай літаратурай. Нядаўна пераклаў адзін з вершаў Максіма Багдановіча. Пераклаў у самы пярэдадзень юбілея нашага класіка. Роберт Мінулін некалькі гадоў таму гасцяваў у Беларусі, удзельнічаў у святкаванні Дня беларускага пісьменства. Якраз перад святам у Смаргоні прайшоў і круглы стол з удзелам замежных пісьменнікаў. На старажытнай зямлі, дзе ёсць месца легендам і паданням і зараз, дзе відаць яшчэ сляды музыкаў, мастакоў, паэтаў мінулых стагоддзяў, татарскі паэт уважліва прыглядаўся да гістарычнай памяці нашага народа. Мо там, у Смаргоні, у блізкіх Кушлянах Багушэвіча, Роберт Мінулін успамінаў і сваіх класікаў — Габдулу Тукая, Мусу Джаліля?.. Можа быць, ён думаў пра іх празорлівасць, іх шуканні бясконцых даляглядаў?.. Таму і атрымаўся верш пра Скарыну надзіва родным, беларускім, шчырым, як быццам пра свайго, з-пад Казані, Скарыну расказвае паэт...

У 2016 годзе ў серыі кніг для дзяцей «Звязда» выдала вершаваны зборнік народнага паэта Татарстана Роберта Мінуліна
«Адна сям'я». Вершы пераклала на беларускую мову маладая паэтэса Яна Явіч. А лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь Мікола Мятліцкі падрыхтаваў лірычную кнігу татарскага сябра Беларусі. Зборнік павінен выйсці ў серыі «Сябрына: паэзія народаў Расіі». Розныя катаклізмы, якімі напоўнены сучасны свет, пераконваюць: сяброўства зараз асабліва важкі складнік жыцця. Без дружбы, без цеплыні і шчырасці ў адносінах паміж народамі і краінамі не выжыць. Калі іначай — то захлынешся ў агні і полымі. Гэта разумеў і беларускі першадрукар Францыск Скарына. Гэта разумее і татарскі паэт Роберт Мінулін.

Кастусь ЛАДУЦЬКА

Роберт Мінулін, народны паэт Татарстана

Пакінуў след свой на зямлі

Францыску Скарыне

Нястомнай працай рук тваіх

Нам першадрукі дараваны,

Што сёння, у вяках сівых,

Святлом азораны пашаны.

Ты растварыў эпохі змрок,

Твой след — у памяці народа.

Ты Слову даў і зрок, і крок,

І час яму — не перашкода.

Пакінуў след свой на зямлі.

Па берагах крутых Нямігі

Стагоддзі хмурыя прайшлі.

Ды не пагас Вялікай Кнігі

Святы агонь. Сугуччы слоў

Шчэ больш выразныя у часе.

Твая Вялікая Любоў

Тваім нашчадкам засталася.

Не на гісторыі кладах

Імя тваё — Францыск Скарына!

Яно — як гэты зорны дах,

Як сон, што сніць твая Айчына.

І адступаюць змрок і ціш

Тваёй таемнае далечы.

Ты зыркім светачам гарыш

У кожным сэрцы чалавечым.

З татарскай. Пераклад Міколы Мятліцкага