Цесць Івана Дзмітрыевіча памёр параўнальна даўно, а нядаўна не стала і цешчы.
Міхась даўно скардзіўся дома і на працы, што нешта баліць іншы раз у грудзях — сцісне так, што не дыхнуць.
Жаваранак, Грыбная падзяка, І тут прабліснуў праменьчык сонца...
У пачатку васьмідзесятых гадоў давялося мне па турыстычнай пуцёўцы пабываць у Балгарыі.
Я любіў слухаць байкі Лёхі. Прыязджаючы ў вёску, заўсёды стараўся сустрэцца з ім. Не кожны раз, прызнаюся, удавалася гэта зрабіць: чалавек ён заняты.
