Звоніць нядаўна знаёмая і кажа: «Слухай, ты ж беларускую добра ведаеш. Мы тут з малым урокі робім, не можам зразумець. Падкажы нам, што такое «сітавіна». Слова, канешне, рэдкае, але ўрокі біялогіі ў беларускамоўнай школе не прайшлі дарэмна.
Сёння ўночы — палова першай у апошнія дні лістапада — гэта ж ужо самая што ні ёсць ноч, праўда? — назірала праз акно свайго сёмага паверха надзвычай цікавую карціну. На ажыўленым удзень скрыжаванні — ніводнай машыны, але святлафор працуе. Ля святлафора стаіць чалавек, па ўсім відаць, малады, у капюшоне, з заплечнікам на спіне.
Адна мая добрая старэйшая прыяцелька ведала, як яна казала, самы надзейны і правераны спосаб пазбавіцца ад лістападаўскай нуды і самоты, якім ахвотна дзялілася з усімі, — аранжавы колер. Яна і сапраўды ў самыя цёмныя і кароткія восеньскія дні акружала сябе гэтым сонечным колерам розных адценняў.
Моцны вецер на пачатку кастрычніка нарабіў у вёсцы бяды. Разадраў на дзве часткі і паваліў суседскі клён, парваўшы пры гэтым правады, — людзі амаль суткі сядзелі без святла. Нашай сядзібе таксама дасталося: бура адарвала ў садзе вялізны сук ад старой дуплістай антонаўкі — ён рухнуў на зямлю разам з яблыкамі, якія тады даволі моцна трымаліся.
Не ведаю, чаму, але гэтай восеньскай парой, калі хочацца чагосьці ва ўсіх сэнсах цёплага, я дастаю з кніжнай шафы кніжку менавіта Якуба Коласа. Вось зноў задумалася зараз: чаму? І, здаецца, нарэшце зразумела. З ім — як дома, у роднай хаце. Ён — свой.
Учора наш Малыш адмучыўся. Дакладней, пайшоў на Вясёлку, як прынята цяпер казаць пра памерлых хатніх гадаванцаў.
У мінулую суботу на вясковай вуліцы было нешта незвычайнае і дагэтуль нябачанае — на ёй, пачынаючы ад паказальніка з назвай, выстраілася цэлая чарга вялікіх фур. Аб’язджаючы гэту працэсію, мы думалі-гадалі, што ж такое ім у нашай невялікай вёсцы спатрэбілася.
У грыбы мы выправіліся нечакана самі для сябе. На пагоджыя выхадныя была процьма планаў: у вёсцы, як вядома, восень — работ восем, на градах стаялі нявыбраныя буракі і морква. Але ў нядзелю раніцай ледзь не хорам сказалі: «А давайце з’ездзім у лес!»
Так, менавіта гэтак сёлета атрымалася — мора засталося няўбачаным. Не тое што магчымасці не было — ніхто не перашкаджаў, збірайся ды едзь сабе. Але ад адной толькі думкі аб далёкіх пераездах-самалётах, зборах-чамаданах станавілася ніякавата (можа, гэта ўзрост?).
Зачапіліся ўчора з прыяцелькай за тэму выяўленчага мастацтва. Яна была нядаўна ў Нарвегіі, расказвала пра самы вялікі музей Манэ. «Каторага — Эдуарда ці Клода?» — спыталася ў яе. «Таго, што «Крык» напісаў...» — «Дык гэта ж Мунк». — «Во, дакладна Мунк.
«Цётка Лена, паехалі з намі на рэчку!» — клікалі малыя ў мінулыя спякотныя выхадныя. Ісці было далекавата — па ўсёй доўгай вясковай вуліцы, пасля яшчэ праз колішнюю балацянку. Але вабіла перспектыва апынуцца ў цяньку каля вады, дый пытанне бяспекі было не апошнім.
Ведаеце, што мяне больш за ўсё ўразіла ў жудаснай трагедыі, якая адбылася днямі ў прыгарадзе Махачкалы, дзе адбыўся выбух на запраўцы, у выніку якога загінулі больш за семдзесят чалавек? Не гэта лічба і не колькасць пацярпелых, якіх больш за сотню, і ці ўсе з іх выжывуць, невядома.