З ХVI да ХIХ стагоддзя па паўнаводных рэках Беларусi выпраўлялiся караваны з плытоў.
«Ewa raj utracila...» — так пачынаецца надпiс на валуне, якi знайшоў у вёсцы Студзёнкi мясцовы краязнавец Аляксандр Абрамовiч.
Гэта аповед пра тое, як іх, афіцэраў і салдат вермахта, рыхтавалі да вайны супраць СССР, як іх настаўлялі кіраваць і гаспадарыць на акупаванай тэрыторыі, бязлітасна абыходзіцца з ваеннапалоннымі, і як яны ў 1944 годзе без аглядкі ўцякалі з Беларусі на Захад.
Мінскія ўрачы заўсёды былі аднымі з самых паважаных людзей. Яны змагаліся супраць антысанітарыі, выступалі за здаровы спосаб жыцця і гатовыя былі аказваць дапамогу бескарысліва.
...Першы данос на майго роднага дзядзьку Фёдара Парфёнавіча Барысава зрабіў яго аднавясковец і, як хутка дазналіся, з-за дзяўчыны. А потым махавік «хапуна» ўжо не спыняўся — ламаў чалавека ўсё жыццё.
Такое пытанне ў мінулым стагоддзі ў сваім артыкуле ўзняў археолаг і журналіст Уладзімір Галубовіч.
Боркi былi цалкам сцёртыя з зямлi падчас карнай аперацыi ў чэрвенi 1942 года.
Навукоўцы звяртаюцца да кіраўніцтва абласных і раённых выканаўчых камітэтаў, устаноў адукацыі і культуры, грамадскіх арганізацый, усіх зацікаўленых грамадзян з просьбай разгарнуць работу па зборы ўспамінаў і фатаграфій удзельнікаў падзей Вялікай Айчыннай вайны.
Агульнавядома, што ў перыяд нараджэння і станаўлення партызанскага руху ў тыле ворага асноўнай крыніцай паступлення зброі і боепрыпасаў станавілася для іх акупаваная тэрыторыя.
Звыш 230 удзельнiкаў з усёй краiны — супрацоўнiкi ўстаноў культуры, адукацыi i навукi, краязнаўцы-аматары, журналiсты, пiсьменнiкi, навучэнцы школьных i студэнцкiх гурткоў, прадстаўнiкi дзяржаўных ведамстваў i грамадскiх арганiзацый.
