Галалёдзіца зімой як з’ява стала ў вёсцы рэальнасцю ў канцы 80-х — пачатку 90-х мінулага стагоддзя. Да гэтага, канешне, былі наслізганыя палазамі саняў месцы на дарозе, дзе можна было добра-такі грымнуцца.
Тралейбус ужо адыходзіў ад прыпынку і раптам рэзка — аж паваліліся адзін на аднаго пасажыры і адарваліся «рогі» — затармазіў. Народ абурана зашумеў, і толькі тыя, што стаялі на задняй пляцоўцы і ўсё бачылі, залямантавалі: «Чалавек пад коламі!»
Аб гэтым мы паразважалі з доктарам палітычных навук, прафесарам кафедры палітычнай тэорыі МДІМА МЗС Расіі Кірылам Коктышам.
З новага года — новы камп’ютар на стале, новы тэлефон побач... Старая тэхніка ўжо «стамілася», завісала або ўвогуле адмаўлялася працаваць. З-за гэтага амаль з усіх сацыяльных сетак я проста выпала (калі шчыра, то і не асабліва ад гэтага пакутавала).
Хрышчэнскую ваду я ўжо каторы год набіраю не на Вадохрышча, а напярэдадні позна вечарам. Для нас з пляменніцай, якая жыве недалёка, гэта ўжо ператварылася ў своеасаблівы прыемны рытуал па знаёмым сцэнарыі. Гадзін у дзесяць вечара мы сустракаемся на прыпынку каля майго дома і павольна, нават крыху ўрачыста ідзём да царквы.
Гэтыя навагоднія і калядныя дні заўсёды багатыя на нейкія цікавыя навіны, сустрэчы, знаёмствы. Заўсёды яны з нейкім патаемным, глыбокім падтэкстам, не выпадковыя. Нібы ў гэтыя дні сапраўды Неба становіцца бліжэй да цябе і гэткім чынам гаворыць табе тое, што мае сказаць.
У гэтыя святочныя дні вельмі прыемна і хораша назіраць, як арганізавана віншуюць са святамі дзяцей і старых. Тых, хто асабліва мае ў гэтым патрэбу, бо, як прынята цяпер пісаць, знаходзяцца ў складанай жыццёвай сітуацыі.
Ні больш, ні менш — дзень нараджэння нашай дзяржавы.
Навіна аб тым, што Прэзідэнт пагадзіўся з прапановай МЗС працягнуць бязвіз для жыхароў суседніх краін яшчэ на год, несумненна, была ўспрынята пазітыўна перш за ўсё гэтымі самымі жыхарамі. Гасцінныя беларусы да гэтага аднесліся прыкладна так: ну і добра. Няхай прыязджаюць на здароўе.
Пісьмо Дзеду Марозу я знайшла... у супермаркеце, які спецыялізуецца на продажы будаўнічых матэрыялаў. Там сярод процьмы шпалераў, ламінату, сантэхнікі перад святамі цэлы аддзел выдзелілі пад навагодні «рыштунак». На стэндзе побач з каляднымі вянкамі і пасярэбранымі галінкамі яно і вісела.
Звоніць нядаўна знаёмая і кажа: «Слухай, ты ж беларускую добра ведаеш. Мы тут з малым урокі робім, не можам зразумець. Падкажы нам, што такое «сітавіна». Слова, канешне, рэдкае, але ўрокі біялогіі ў беларускамоўнай школе не прайшлі дарэмна.
Сёння ўночы — палова першай у апошнія дні лістапада — гэта ж ужо самая што ні ёсць ноч, праўда? — назірала праз акно свайго сёмага паверха надзвычай цікавую карціну. На ажыўленым удзень скрыжаванні — ніводнай машыны, але святлафор працуе. Ля святлафора стаіць чалавек, па ўсім відаць, малады, у капюшоне, з заплечнікам на спіне.
У парадку дня — зацвярджэнне Канцэпцыі нацбяспекі і Ваеннай дактрыны.
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.