У газету мяне прывяла апошняя падчас вучобы журналісцкая практыка. Было гэта вясной 1976 года. І запомнілася гэтая практыка найперш тым, што ў маёй маладой сям’і нарадзіўся першынец — сын. Шчасце здавалася такім прыгожым і бязмежным, што «свярбелі» рукі ад жадання напісаць што-небудзь такое, каб гэта заўважылі і сябры-аднакурснікі, і, вядома, супрацоўнікі рэдакцыі, не кажучы ўжо пра жонку, якая зрабіла мне такі цудоўны падарунак.
Дапамог выпадак: галоўны рэдактар газеты Уладзімір Канстанцінавіч Касько па запыце ЦК ЛКСМБ прапанаваў маю кандыдатуру ў склад рабочай групы для вывучэння стану камсамольскіх спраў на Полаччыне. Тады ў старажытны Полацк можна было даляцець самалётам, і мы паляцелі — на АН-24.
Камандзіроўка была нядоўгай, але мне, журналісту-пачаткоўцу, пашчасціла знайсці матэрыял для артыкула — у адной з вёсак раёна якраз на той час спыніў сваю дзейнасць аматарскі калектыў маладых артыстаў. Як так здарылася — пра гэта і напісаў у артыкуле «Чаму не звіняць „Крыніцы“?»
Праз тры месяцы я трапіў у «Чырвонку» ўжо па размеркаванні. Не скажу, што ў калектыве мяне прынялі адразу добразычліва: пасада, на якую мяне прызначылі (загадчыкам аддзела прапаганды і агітацыі, а ў дадатак, праз некаторы час, і членам рэдкалегіі), выклікала ў некаторых калег скептыцызм: пра што тут можна пісаць?! Аднак я шукаў і знаходзіў тэмы і сам, і, зразумела, з падказкай галоўнага рэдактара і яго намесніка, які быў куратарам майго аддзела (Анатоль Іванавіч Бутэвіч — будучы міністр, надзвычайны і паўнамоцны пасол, таленавіты пісьменнік-сучаснік).
Добра запомнілася вось такое рэдакцыйнае заданне: напісаць пра шчаслівую камсамольскую сям’ю. Стаў распытваць сваіх сяброў і знаёмых, і мне падказалі, што такую сям’ю ведаюць у Стоўбцах. І адпаведны артыкул пасля камандзіроўкі з’явіўся ў «Чырвонцы».
Праца ў газеце адметная тым, што тут не шкадуюць слоў для крытыкі апублікаваных матэрыялаў. Зроблена малапрафесійна — табе адразу скажуць у вочы. І гэта правільна, таму што толькі аб’ектыўная ацэнка спрыяе прафесійнаму росту, дапамагае своечасова заўважыць творчыя недаробкі.
Памятаю, як у рэдакцыі сур’ёзна ставіліся да загалоўкаў матэрыялаў. Сярод калег просьба падказаць назву артыкула ці інтэрв’ю была звыклай: нават абяцалі за гэта тры рублі (тыя савецкія).
Была ў той час у рэдакцыі і камсамольская арганізацыя, сакратаром абралі мяне. Праводзілі, як і ва ўсім камсамоле, сходы па актуальных пытаннях жыцця, горача спрачаліся, але гэта ніколі не пераходзіла межаў прыстойнасці.
Памятаю, хутка сабралі і сваю футбольную каманду. Прымалі ўдзел у спаборніцтвах па футболе сярод рэдакцый Мінска — і выйшлі пераможцамі. Маё выступленне ў амплуа варатара закончылася сумна: нападаючы газеты «Во славу Родины» выходзіў адзін на адзін са мною на вароты чырваназменаўцаў, я ўпаў яму ў ногі, а ён жорсткім ударам выбіў мне палец на правай руцэ, пасля чаго мяне адправілі ў траўмапункт. А каманда выязджала яшчэ на гульню ў Літву, у Вільнюс.
Пры рэдакцыі працавала літаратурнае аб’яднанне, праз творчую школу якога прайшлі многія сённяшнія беларускія пісьменнікі. Цяпер шмат хто з іх з гонарам успамінае: мая першая літаратурная публікацыя была на старонках «Чырвонай змены»!
Згадваючы сваю працу ў «Чырвонцы», не перастаю здзіўляцца, які быў цікавы калектыў, колькі таленавітых людзей тут працавала: Ігар Рыжкоў, Іван Герасюк, Георгій Клябанаў, Анатоль Мяснікоў, Галіна Пшонік, Нэля Калеснік, Ніна Жалязоўская, Людміла Нарубіна, Наталля Сацук, Уладзімір Напрэеў, Таццяна Дзмітрусёва, Валерый Шыханцоў, Яўген Крупенька…
На вялікі жаль, некаторыя з іх ужо пакінулі наш свет. Але ў маёй памяці яны застануцца як людзі, якія любілі сваю прафесію і адказна ставіліся да выканання прафесійнага абавязку.
Іван КАРЭНДА, паэт
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
