Мужна перажыўшы страту мужа, кампазітара Алега Молчана, гэтая прыгожая таленавітая жанчына прысвячае сваё жыццё таму, каб людзі памяталі — яго самога, яго музычную спадчыну і працягвае ўласную выканальніцкую кар’еру. Жыве паўнавартасна і годна — за сябе і за свайго каханага.
— Вось ужо тры гады вы — удава. Што аказалася для вас самым складаным за гэты перыяд? Чаму прыйшлося вучыцца?
— Спатрэбіўся час, каб прывыкнуць да фізічнай адсутнасці Алега. Мы ж амаль не разлучаліся. Пастаянна разам: дома, у студыі, на адпачынку, у гасцях. Застаўшыся адна, машынальна аглядалася ў пошуках мужа, і лавіла сябе на дзіўным адчуванні, што яго няма побач. А яшчэ мы з Алегам былі кінаманамі: часта па вечарах з задавальненнем глядзелі фільмы, абменьваліся ўражаннямі. Цяпер гэтага наогул няма ў маім жыцці. З сыходам мужа яшчэ глыбей усвядоміла, наколькі мы былі шчаслівыя. Жылі проста як у раі. Шчыльнае «кальцо» кахання Алега абараняла мяне ад уколаў навакольнага свету. Цяпер яны больш адчувальныя, і я разумею, што жыццё не такое цудоўнае, як мне здавалася раней.
— Людзі, якія добра вас ведаюць, дзівяцца, як стойка вы перажылі смерць мужа. Вам каштавала вялікіх намаганняў — стрымліваць эмоцыі, не паддавацца гору?
— Я забараніла сабе ўпадаць у дэпрэсію. Ведаю дакладна: і Алег гэтага не хацеў бы. Не распаўсюджвала сваё гора на іншых людзей і не дазволіла, каб яно мяне раздушыла. Справілася і пераканалася: я — моцная. Упэўнена, муж ганарыўся бы тым, што я працягваю спяваць, пісаць, выступаць.
— Хтосьці сыходзіць у запой, а вы сышлі ў творчасць?
— Занялася справай. Устанавіла помнік Алегу на Усходніх могілках, мемарыяльную дошку — на доме па вуліцы Ракаўскай, у якім муж правёў першыя гады жыцця, побач — музычную лаву з яго творамі. Праца, творчасць, безумоўна, ратуюць. Я асвоіла шмат з таго, чым раней у нашай студыі займаўся выключна Алег. Падрыхтавала тры канцэрты: «Я нясу вам дар», «Алег Молчан-55», «Там, высока», выдала сем зборнікаў-сшыткаў «Алег Молчан. Песні для голасу і фартэпіяна», выпусціла два дыскі фірмы «Мелодыя». 26 кастрычніка, у дзень смерці Алега, адбудзецца прэзентацыя зборніка яго харавых твораў. Муж пакінуў мне песень на некалькі жыццяў — дык навошта ж ставіць кропку?
— Пасля сыходу мужа ранейшыя сябры і знаёмыя засталіся з вамі?
— На шчасце, у сваёй большасці — так. Алег быў чалавекам добрым, шчырым, вялікадушным, надзейным; такімі ж людзьмі мы сябе і акружалі. З іх боку сустракаю ўдзел, разуменне, падтрымку.
— Калі сыходзіць маладосць, у шматлікіх жанчын (у публічных — асабліва) пачынаецца паніка. Вам яна знаёмая?
— Пакуль не (смяецца). Адчуваю сябе ў выдатнай форме, з аптымізмам набліжаюся да прыгожай даты. Спелыя жанчыны мне заўсёды здаваліся цікавейшымі, чым маладыя. Ужо відаць асобу, ёсць біяграфія, досвед, свой стыль. І ўсё гэта ўзбагачае творчасць, яна становіцца глыбейшай, больш шматграннай.
— Многія здзіўляюцца таму, як молада вы выглядаеце. Ёсць нейкі сакрэт?
— Сакрэтаў няма. Дзякуй генетыцы, бацькам. Мусіць, па прыродзе сваёй я схільная да здаровага ладу жыцця. Мне не складае працы сачыць за знешнасцю, сілкаваннем, фізічна сябе нагружаць. Аддаю перавагу натуральным прадуктам, ведаю меру ў ежы. Раней спала па дзесяць гадзін, зараз для паўнацэннага адпачынку дастаткова сямі. Мне падабаецца актыўнасць, рух. У дзяцінстве займалася фігурным катаннем, і вельмі ўдзячная гэтаму віду спорту. Нават сёння з задавальненнем устану на канькі. З маладосці захапляюся ёгай — яна выцягвае, стройніць, вучыць правільна дыхаць. Вось ужо 6 гадоў удзельнічаю ў Мінскім паўмарафоне, які арганізоўвае Беларуская федэрацыя лёгкай атлетыкі. Усё гэта мне ў радасць, хоць і каштуе пэўных намаганняў.
— Цяпер індустрыя прыгажосці прапаноўвае масу разнастайных метадаў і тэхналогій. Да якіх з іх вы звяртаецеся?
— У касметалогіі — да карбаксітэрапіі (дазаванага ўвядзення падскурна вуглякіслага газу — заўв. рэд.), да індывідуальна падабраных пілінгаў для твару. Афарбоўваю і ўкладваю валасы з дапамогай сучасных тэхналогій у салоне.
— А калі спатрэбіцца, ляжаце пад нож пластычнага хірурга?
— Не думаю. Нашы твары запамінаюцца сваёй натуральнай прыгажосцю, непаўторнасцю, індывідуальнасцю: гэта варта падкрэсліваць. А пластыка робіць іх падобнымі, быццам кланаванымі, зусім нецікавымі.
— Якіх правілаў вы прытрымліваецеся пры выбары паўсядзённага гардэроба і ўпрыгожванняў?
— Залатое правіла — пачуццё меры. Імкнуся нестандартна апранацца і пазбягаю ўсякай празмернасці.
— Вам хтосьці дапамагае ствараць сцэнічныя вобразы? Якія вашыя ўласныя перавагі ў гэтым сэнсе?
— Натхняльным стала для мяне супрацоўніцтва з дызайнерам Таццянай Давыдзенка. Яна закахана ў сваю справу, і мы з ёй «на адной хвалі». Аддаю перавагу сёння элегантным, вельмі жаноцкім сукенкам ў падлогу. Захоўваю сваю прыхільнасць стразам, паеткам, крышталям Свароўскі — усё гэта дадае раскошы, ззяння, бляску, і на мой погляд, стварае чароўную аўру.
— Што дарыў вам звычайна на дні нараджэння і памятныя даты муж? Які прыемны сюрпрыз рыхтуеце сабе самі з нагоды юбілею?
— Алег любіў рабіць падарункі і адрозніваўся шчодрасцю. Гэта заўсёды было прыемна, але больш за ўсё я радавалася, калі ён дарыў песні, песні-«брыльянты». Яны і сёння саграваюць, натхняюць, суцяшаюць. На юбілейным канцэрце прадстаўлю прэм’еру песні «Там, за дажджом», якую напісала і прысвяціла Алегу. Гэта мой падарунак — і сабе, і яму.
— Лічыцца, што жанчыны, якія былі шчаслівыя ў шлюбе, пасля смерці мужа ніколі не застаюцца доўга самотнымі, а хутка выходзяць зноў замуж. Ці ёсць у вас прэтэндэнты на руку і сэрца?
— Безумоўна, ёсць, некаторыя з іх прама кажуць аб сваім жаданні ісці па жыцці разам са мной. Але я не гатова да новых адносін. Не адчуваю сябе свабоднай самотнай жанчынай. Фізічна Алега няма побач, але ў духоўным сэнсе ён па-ранейшаму са мной, мы ўвесь час з ім «на сувязі». У думках размаўляю з ім, раюся, ён мне падае знакі, падказвае, як паступаць. Ніколі не забуду, як напісаўшы тэкст песні «Там, за дажджом», я падышла да акна і ўбачыла на небе воблака ў выглядзе птушкі, якое на маіх вачах трансфармавалася ў чалавека з фірмовым жэстам Алега — паднятай уверх для прывітання рукой. І гэта пераконвае: няхай мы ў розных мірах, але наша гісторыя кахання працягваецца.
Вольга ПАКЛОНСКАЯ
Фота Аляксея ВОЛКАВА
А разам з імі навучанне, сацпакет і нават жыллё.
Беларусь — адзін з сусветных лідараў у галіне здабычы і глыбокай перапрацоўкі торфу.
«Мы зацікаўлены, каб да нас прыязджалі».
