Нічыпар ШЭРАНЬКІ. Гумарыстычныя вершы

Нічыпар ШЭРАНЬКІ

Мы ўжо з табой на той гары,

З якой далёка бачна:

І шлях, і сонейка ўгары,

І наш участак дачны.

Мы там, на сотках чатырох,

Свае ўмацуем сілы.

Упусцім старасць на парог,

Сустрэнем годна зімы.

Пацёршы пальцамі глыжы,

Мы будзем бульбе рады.

За статкам лугам пабяжым —

Узяць дабра на грады.

Ды станем жыць мы з мазаля,

Каб меліся гасцінцы.

І зноўку верне нас зямля

Ў вясковае дзяцінства.

Душой нанова ажывеш

І, будучы ў гуморы,

Пахваліш мой чарговы верш

Пра хрэн і памідоры.

Сусед загляне — хрыч стары —

Пазычыць на паўлітра…

Мы ўжо з табой на той гары,

З якой свет бачаць хітра.

Эх, як хацеў я над ракой

Паставіць хату талакой!

Ды ў час такі і век такі

Не дагукацца талакі.

Каб закалоў я парсюка,

То збеглася бы талака!

Тады б над Віліяй-ракой

Пілі гарэлку талакой…

Дзе б чаго мне ўкрасці?

Падкажыце, людзі!

Бо іначай шчасця

Не было, не будзе.

Хоць нажамі рэжце!

Прападу ў галечы…

Зажыву нарэшце,

Мо, па-чалавечы:

Пабудую хорам,

Жоначцы — каралі…

Чым за тых я горай,

Што даўно накралі?

На крутых пагорках

Іх стаяць палацы.

Ад таго мне горка,

Што пацею ў працы,

Ды нясу — капейкі!

(Праўда, не брашу я),

А тут гіцаль нейкі

Побач раскашуе…

Дзе б чаго мне ўкрасці?

Падкажыце, людзі!

Бо іначай шчасця

Не было, не будзе…