Вы тут

Вясёлыя гісторыі нашых чытачоў


Лішні? Ці не лішні?

...Першы раз убачыўшы яе, такую кволую, па-дзіцячы нязграбную, безабаронную, Кірыл падумаў, што вось яно — ягонае шчасце! Кветкі насіў, з надзеяй зазіраў у вочы і знайшоў-такі адказ на сваё пытанне: яны згулялі вяселле.

Як быццам нядрэнна жылі, разам гадавалі першынца, аднак на жыццёвым шляху мужчыны сустрэлася іншая. Ёй, працуючы поруч, пад бокам, можна сказаць, няцяжка было знайсці падыход і патрэбныя словы, завалодаць увагай, а ўрэшце ўзяць ды разбурыць тое, што толькі-толькі пачало будавацца — Кірылаву першую сям'ю.

...Праўда, і ў другой ні ён, ні тая шалахвостка-разлучніца шчасця не знайшлі. Таму зноў развод, пасля якога мужчына доўга заставаўся адзін — не хацеў, баяўся памыліцца яшчэ раз.

А Таню ён ведаў даўно, лічыў яе добрым, надзейным сябрам. Адкуль узялося каханне, прычым раптам — ні села ні пала — ніхто не зразумеў.

Але ж сталі сустракацца, разам бавіць час, строіць жыццёвыя планы. Адзінае — тайком, каб не сурочыць. Да таго ж у Таццяны — немаленькая дачка. Раптам не прыме новага чалавека, не адобрыць выбар матулі?

Дарэмна яны баяліся: з дачкой, дзякаваць богу, праблем не было. Супраць новага чалавека паўстала хіба што... кошка. І шкодзіла яна як толькі магла — то ў туфлі Кірылу нагадзіць, то падушку яго памеціць...

Спроба нечым падкупіць ці дамовіцца поспеху не мела. Першыя папярэджанні — разам з падушкай скінуць яе з пятага паверха — на жаль, таксама. Тады Кірыл ёй вынес апошняе, чамусьці кажуць кітайскае...

У тую ноч яго моцна мучыла смага. Уключыў святло, каб не наступіць (кошка мела звычку спаць на дыванку каля ложка), насунуў тэпці, пашыбаваў у кухню. Праз некалькі хвілін вярнуўся і як не знямеў: на прасціне, дзе толькі што спаў, шарэла свежая пляма. Кошка, зрабіўшы яе, куляй сіганула за канапу.

— Ну ўсё! — закрычаў Кірыл, памкнуўшыся лавіць злачынцу. — Далей так працягвацца не можа! Нехта з нас лішні: ці я, ці яна!

— Пастой... Пацярпі яшчэ трошкі, — са слязьмі на вачах стала прасіць Таццяна. — Я сама паспрабую... Я з ёй пагавару — апошні раз...

Што ў іх была за «размова», ніхто не ведае. Можа, адна адной «расказалі» пра свае пачуцці, можа, паскардзіліся на лёс, можа, абмеркавалі далейшыя перспектывы... Аднак з таго часу кошку як падмянілі: цяпер, нейкім чынам адчуваючы Кірылаў прыход, яна загадзя садзіцца каля дзвярэй — чакае, следам за гаспадаром (прызнала!) ходзіць на балкон «пакурыць» і ноччу аддана сцеражэ яго адпачынак... А каб нашкодзіць? Ды ніколі! Ні-ні!

Галіна Нічыпаровіч, Уздзенскі раён.

P.S. Не ведаю, наколькі смешная гэта гісторыя, але ж праўдзівая. І пра ўсе Кірылавы жаніцьбы я расказала спецыяльна, каб падзяліцца адным балючым назіраннем. Раней людзі стваралі сем'і і жылі. Не без таго — часам спрачаліся, моцна сварыліся, злавалі адно на аднаго, але ж потым мірыліся, разам гадавалі дзяцей, чакалі ўнукаў. Цяпер жа — час нейкага легкадумства: можна сыходзіцца і разыходзіцца з-за драбязы альбо дзеля нейкіх сумнеўных прыгод…

Альбо нават з-за кошкі.


А мора ў кожнага сваё

На пачатку года ў працоўных калектывах складаюцца графікі адпачынкаў. Шмат каму хацелася б мець іх улетку, каб пабыць разам з дзецьмі, праведаць родзічаў, рвануць да мора, калі ёсць такая магчымасць...

У тым годзе ў маёй знаёмай яе не было: дачка развітвалася са школай, паступала вучыцца далей. Хіба маці тады да нейкіх паездак?.. Аднак, нягледзячы на гэта, з водпуску яна вярнулася з такім шыкоўным загарам...

— Дзе была? Адкуль? — здзівіліся жанчыны.

— З зялёнага мора, — усміхнулася яна.

— Гэта дзе ж такое знаходзіцца? Чорнае — зразумела, Белае з Чырвоным — таксама, а пра Зялёнае мы нават не чулі.

— А я пабывала! — стала хваліцца Наташа. — Вы толькі ўявіце: падыходзіш да яго і здалёк яшчэ бачыш, як хвалі плывуць — зялёныя такія з жоўтым пералівам... А над імі птушкі — то па адной, то чародкамі — да хваль дакранаюцца, спевам заліваюцца... Я нават навучылася іх распазнаваць — па знешнім выглядзе, па галасах... Паслухаеш іх, пасядзіш ці паляжыш паблізу ды скіруеш у блізкі сасоннічак. А там — аж чырвана ад пахкіх суніц! Назбіраеш трохі, панюхаеш — галава закружыцца, есці шкада!.. З поўным вядзерцам пойдзеш дамоў, а перад табой — роўныя радочкі бульбы...

— Дык ты ў вёсцы, у мамы была? — здагадаліся супрацоўніцы.

— Так. А мора — гэта калгаснае жытнёвае поле, побач з рапсавым... Ад яго і адліў зеленавата-жоўты.

— У нас на радзіме таксама і бор, і грыбы, і ягады, — пахвалілася адна з жанчын.

— І ў нас на лецішчы, — падхапіла другая...

— Нам з сястрой таксама ў спадчыну бабулін домік дастаўся... Побач з Белавежай. Там пакуль ніхто не жыве. Але вы так расказваеце, што мы абавязкова яго падладзім і будзем туды прыязджаць!

...Ну чаму б і не, калі і там, мусіць, ёсць мора?!

Лілія Скіндзер, г. Івацэвічы.


Макаранка — адпачывае

Настала сенакосная пара, і ўспомнілася даўняя праўдзівая гісторыя. Мне здаецца, што яна якраз для любімага ўсімі «Провада...»! Чытайце:

...«Пара мальцу ўжо

за навуку»:

Дзед накляпаў касу ўнуку,

Падагнаў кассё пад рост, —

Хоць сягоння на пакос.

Планаваў, што выйдуць

зрання,

Так, як трэба, як прывык...

І ў хлопца хваляванне:

Танцы ў клубе ці пікнік?

А з касой...

«Дзівак ты, дзеда:

Я ж не конь і не вярблюд,

Не таму ў вёску ехаў,

Каб гарбаціцца вам тут».

...Вечар з ночкай прагудзеў

ён:

«Віскі», дзеўкі, шашлыкі,

Салаўёў пачуў і... пеўняў

Пад дубамі ля ракі.

Дзед жа

з ранішняй расою,

Ледзь жывы,

махаў касою:

Думкі горкія ў старога:

Не прыйшла яму падмога,

Не збыліся спадзяванні

І нямілым стала ранне.

На ўнука душыць крыўда:

Болей

быць так не павінна!

...І ўзнік у дзеда план

(Хай жа знае гэны пан!):

Найкаштоўныя дарункі

Ён складаў для ўнука

ў сумкі,

Пакаваў цяжкі заплечнік...

Госць прачнуўся

аж пад вечар.

Каб жа выстранчыць

«дзіцяці»,

Бабка тупала па хаце.

Еў унучак — за траіх.

Дзед жа —

нечага прыціх:

Не было папрокаў, грозьбы,

Не гучала нейкіх просьбаў...

«Зразумеў мяне,

здаецца?» —

Госць дадому

з лёгкім сэрцам.

А стаў сумкі разбіраць, —

Што ні слова —

«маць» ды «маць».

Як дастаў усё

дазвання, —

Бачыць

дзедава пісанне:

«Вёз, унучак, ты цаглінкі

Замест сала і вяндлінкі,

З печы — трохі галавешак

Замест свежанькіх яечак,

Замест пляшкі першака

Май са склепа бурака,

Ну а масла-тваражок

Тым, хто косіць муражок,

А хто любіць толькі гулі,

Тым жыццё

падносіць дулі.

Зразумеў?

То будзь здароў!

Прыязджай у госці зноў».

...І ў самога, бачыць,

госць —

Сябручок

у хаце ёсць:

Бачыў ён цяжкія сумкі,

Помніў дзедавы ласункі:

Не аднойчы частаваўся

Так, што нанач заставаўся.

...У справу «ўехаў»

тут як тут,

Ну і выдаў свой прысуд:

«Так Макаранка б ці змог?

Дзед — найлепшы

педагог!»

...Ён адзін тады касіў,

Але ж хлопца павучыў.

Любоў Чыгрынава, г. Мінск.


Цудадзейны сродак!

Гэту гісторыю мне расказала мая каляжанка, а ёй — муж, які ў 60-я гады мінулага стагоддзя працаваў доктарам у паліклініцы...

Дык вось аднойчы вёў ён прыём, і чарга каля кабінета сабралася вялікая. Людзі сядзелі, чакалі выкліку. І не проста так: да іх перыядычна выходзіла медсястра, першым тром падавала тэрмометры, каб змералі тэмпературу — скарацілі час прыёму ў доктара.

Такім чынам даходзіць чарга да старэнькай хутаранкі, якая дагэтуль ніколі ў жыцці не хварэла і не лячылася, не хадзіла раней да доктара. І цяпер бы не прыйшла, але ж моцна занядужала — карову не змагла падаіць.

Узяла яна ў сястрычкі тэрмометр, трохі пакруціла ў руках.

— А што з гэтай штукай рабіць? — спыталася ў жанчыны, што сядзела побач.

Тая, не доўга думаючы, расшпіліла на бабулі кофту, па-свойску засунула прыбор пад паху, сказала прыціснуць, каб крый бог не зваліўся.

...У канцы той змены аднаго тэрмометра медсястра не далічылася. Падумала, што нехта разбіў і не прызнаўся.

А праз некалькі дзён у паліклініку зноў прыйшла тая бабуля. Толькі згледзеўшы медсястрычку, яна кінулася насустрач з... з загорнутым у хустачку тэрмометрам, сказала:

— Дзякуй, табе, дачушка! Я ўсяго два дзянькі яго панасіла і так дапамагло, так дапамагло!.. Хвароба мая дзе і падзелася!

Медсястра тады схапіла ў яе тэрмометр і адразу сіганула ў кабінет. Разам з доктарам яны трохі пасмяяліся, а потым ён сам запрасіў бабулю ў кабінет, уважліва выслухаў, змераў ціск і з палёгкай уздыхнуў: лячыць не было чаго — дапамог тэрмометр!

Цудадзейны, як аказалася, сродак! Праўда, з кабінета яго больш не выносілі...

Зоя Наваенка, г. п. Падсвілле, Глыбоцкі раён.

Рубрыку вядзе Валянціна Доўнар.

Выбар рэдакцыі

Рэгіёны

Сок з дастаўкай і з ледзяшамі: на Брэстчыне пачаўся сезон нарыхтоўкі бярозавіку

Сок з дастаўкай і з ледзяшамі: на Брэстчыне пачаўся сезон нарыхтоўкі бярозавіку

Як мы бярозавік куплялі на гандлёвай пляцоўцы лясгаса і ў лясніцтве

Культура

Анатоль Ярмоленка: Нас натхняе беларуская паэтычная класіка

Анатоль Ярмоленка: Нас натхняе беларуская паэтычная класіка

Творчая вечарына народнага артыста Беларусі прайшла ў адной з мінскіх гімназій.