Канцэрт у... канцэрце
Адбылася гэтая гiсторыя гадоў з пятнаццаць таму, але помнiцца па-ранейшаму добра.
Значыць, лета на дварэ, жнiвень. З поля ўбралi збожжавыя, у працы вяскоўцаў наступiў кароткi перадых. А да яго якраз даляцела чутка, што ў раёне гастралюе спявачка Iрына Дарафеева, што ў нядзелю ў недалёкiм ад нас мястэчку адбудзецца вялiкi канцэрт.
Не скарыстацца такой магчымасцю проста грэх, бо калi яшчэ выпадзе?
Карацей, мы з сям'ёю сабралiся ехаць: за гадзiну-другую да пачатку ў багажнiк паклалi табурэтку (на ўсякi выпадак, каб нашай бабулi было дзе сесцi), у гародчыку нарэзалi самых прыгожых кветак i...
Мы загадзя прыехалi: на пляцоўцы каля школы поўным ходам iшлi апошнiя прыгатаваннi, народу збiра-
лася ўсё больш i больш...
А вось ужо i спявачка — прыгожая, узнёслая, хораша прыбраная... Павiтала ўсiх, заспявала... Грымнулi апладысменты, да сцэны рушылi хлопцы з прыгожымi вяргiнямi.
Iшлi яны, праўда, неяк няўпэўнена — хiсталiся трохi з боку ў бок. Аднак артыстка ўзяла iх кветкi, хораша падзячыла... Заспявала новую песню, а потым яшчэ...
Не паспела закончыць, як тыя ж двое прыхiльнiкаў няцвёрдай хадой, але ж навыперадкi, зноў панеслiся да сцэны — ужо з букетамi астраў... А напярэймы iм з iншага кута заспяшаўся старшыня сельсавета — мужчына вельмi аб'ёмны. Не, ён не бег, але гэтак спрытна перабiраў нагамi...
Затрымаў аднаго з фанатаў (мусiць, зрабiў вымову — папрасiў не перашкаджаць спявачцы?). Другi ў гэты час быў на сёмым небе ад шчасця, бо такi прарваўся — данёс, аддаў Дарафеевай кветкi!..
I трэба сказаць, што гэта быў толькi пачатак... канцэрта ў канцэрце, бо мы, гледачы, з асалодай слухалi песнi, а паралельна — сачылi за хлопцамi, якiя раз-пораз насiлi спявачцы кветкi.
Дзе бралi? Па-першае, у зале, у iншых людзей, якiм не хапала, можа, адвагi iсцi да сцэны, а па-другое...
Трохi пазней, пасля канцэрта, стала вядома, як моцна пацярпелi кветнiкi каля хат, размешчаных непадалёк ад школы.
...Без сумневу, у заслужанай артысткi Iрыны Дарафеевай было вельмi шмат розных незабыўных сустрэч i памятных канцэртаў. А ў нас — вось гэты.
Iрына Салата
г. Гродна
Выйсцi замуж — трэба знаць...
У той цёплы жнiвеньскi дзень я выпадкова апынулася на вакзале: праводзiла сяброўку ў вёску да бабулi, памахала ручкай услед цягнiку, а далей, як той казаў, аслупянела, бо ўбачыла... Яго — хлопца сваёй мары: прыгожая постаць, мяккi, славянскi тып твару, уважлiвыя шэрыя вочы...
Што цiкава, яны таксама глядзелi на мяне — захоплена, радасна. Яны казалi: «Анёл мой, я рады вас бачыць!»
I гэта не вельмi мяне здзiвiла, бо ў свае 18 я не толькi помнiла крылатае: «У чалавеку ўсё павiнна быць прыгожым...» Пасля пятага класа, у пiянерскiм лагеры, я, можна сказаць, не спускала вачэй з нашай важатай. У яе, Палiны, быў вельмi худы, выцягнуты твар, доўгi кручкаваты нос... Але пры гэтым — капа залатых валасоў, постаць каралевы, голас як звон ручайка. Да таго ж акуратнае моднае адзенне, лёгкi макiяж, туфелькi на шпiльках, усмешка...
Iншымi словамi, нарадзiўшыся зусiм непрыгожай, Палiна была прыгажуняй!
Вось i я з усiх сiл старалася. Ва ўсякiм разе, у той дзень прыбралася ў сукеначку сонца-клёш з цудоўным шалiчкам, у туфлi-лодачкi. Валасы — колеру спелай саломы (я ж на хiмфаку вучуся!) — сабраны ў прычоску «Афiцэры, за мной!».
I, як высвятлялася, не толькi яны?
...Хлопца звалi Колем. Мы пазнаёмiлiся, я даведалася, што ён таксама студэнт, праўда, сталiчнай ВНУ (а я — вiцебскай), што тут, у гэтым горадзе, жыве яго бабуля, што мы абое любiм марожанае, кнiгi i кiно, што зараз ён едзе ў Мiнск...
Адтуль на мой адрас хутка паляцелi пiсьмы. I чым больш iх было, тым часцей я лавiла сябе на крамольнай думцы (мне ж яшчэ вучыцца i вучыцца — другi курс), што Коля — якраз тое, што трэба: мой чалавек, мая палавiнка.
Ды i я — магчыма — яго?.. Ну раптам? Хоць тады, вядома ж, на каханне нiякiх намёкаў i нiякiх прызнанняў, бо з чаго б, калi мы толькi-толькi пазнаёмiлiся, калi памiж намi ўсяго i было, што некалькi гадзiн на вакзале, некалькi порцый марожанага?
Наступная сустрэча магла адбыцца зiмой: Коля пасля сесii збiраўся прыехаць да бабулi ў Вiцебск, а напярэдаднi нашу суседку запрасiлi на вяселле да пляменнiцы. На мяне яна пакiдала сваю кватэру i ў ёй — малога катка, Афоню. Такiм чынам, да экзаменаў я рыхтавалася за чужым сталом, у перапынках — пiсала пiсьмо... А кацяня гэтым часам стала адбiраць маю ручку — прасiць, каб я з iм гуляла...
Ну i як тут было адмовiць, калi яно такое прыгожанькае, такое пушыстае, мiлае...
Карацей, Колю я напiсала пра тое, што адчувала i бачыла, прычым без намёкаў, што Афоня — проста кацяня...
Адказ на гэты лiст быў вельмi хуткi i гэтакi ж злы. Коля пiсаў, што я яго падманула: ён, маўляў, да мяне ўсёй душой, а вось я, маючы iншага i такога ўжо ўлюбёнага кавалера, зводжу з розуму яшчэ i яго... Навошта?!
...Адказаць на гэтае досыць смешнае для мяне пытанне я збiралася пры сустрэчы, нават, калi выпадзе, можа, i пазнаёмiць Колю з Афонем. Уяўляла, як гэта будзе, як здзiвiцца i засмяецца Коля.
Аднак здзiвiлася я сама. I не менш.
Неяк да нас у дзверы пастукалi, я адчынiла i ўбачыла за парогам прыгожую дзяўчыну сваiх гадоў. Яна ўдакладнiла, цi я перад ёй, а потым працягнула мне... мой лiст да Колi, сказала, што знайшла яго выпадкова ў... мужа (?!) ў кiшэнi, што яны жанатыя ўжо чатыры гады.
— Мне здаецца, — казала Вера, — што Коля закахаўся. Iнакш не насiў бы з сабой гэты лiст, не перачытваў яго... Але ж у нас — сям'я, дачушцы трэцi гадок... Ды i ў вас — я прачытала — ёсць «мiлы Афоня», дык адступiцеся, не пiшыце яму, не сустракайцеся — не бурыце наша жыццё.
Не ведаю, чаму я тады не рассмяялася (хоць вельмi хацелася).
Не ведаю, куды — i, можна сказаць, iмгненна — знiклi ўсе пачуццi да Колi. А вось розум — наадварот — уключыўся.
— Пакладзiце гэты лiст назад у кiшэню, — параiла я сваёй госцi. — I нiчога не бойцеся (ва ўсякiм разе — з майго боку). Колю я напiшу праўду: што люблю Афоню, што ў нас з iм хутка вяселле.
...Калi выходзiла з дому, каб занесцi гэты лiст у паштовую скрынку, «жанiх» мой, разлучнiк Афоня, выбег насустрач — пацёрся аб ногi, папрасiўся на рукi.
Я з задавальненнем падняла яго, патрапала за вушкi, пагладзiла па пяшчотнай шыйцы, хоць ён, як кандыдат у «мужы», мог чакаць яшчэ i прысмакаў.
Зоя Наваенка
г. п. Падсвiлле,
Глыбоцкi раён
Галаву можна вешаць, ламаць, сушыць, намыльваць... Але не губляць!
Жыццё ёсць жыццё: нехта ў iм нешта губляе (найчасцей у транспартных сродках), нехта знаходзiць. Для гэтага, наколькi ведаю, нават спецыяльныя бюро створаны пры метрапалiтэнах, аўтобусных ды тралейбусных парках. I што толькi туды не трапляе: сумкi, планшэты, кашалькi, парасоны, тэлефоны, фотаапараты... Не кажучы ўжо пра дробязь накшталт тэнiсных ракетак цi пальчатак-рукавiц, калi, згубiўшы адну, не будзеш карыстацца i другой... Хiба, можа, пару знойдзеш, як Прынц з Папялушкай? Але ж гэта — хутчэй выключэнне, бо iншых людзей, якiя нешта згубiлi, шчаслiвымi не назавеш.
Дык вось. Хто-нiхто з маiх аднакурснiкаў пасля заканчэння Беларускай сельскагаспадарчай акадэмii застаўся працаваць на кафедрах, з часам атрымаў вучоныя званнi i ўжо ў якасцi выкладчыкаў стаў ездзiць у профiльныя каледжы ды сярэднiя навучальныя ўстановы, каб параiць маладым вучыцца далей — якраз у акадэмii.
Той раз у камандзiроўку збiралiся двое — Iван Iванавiч (назавём яго так), загадчык кафедры, кандыдат навук, i зусiм малады аспiрант.
Апроч асабiстых рэчаў, яны бралi з сабой (калегi вельмi прасiлi) аб'ёмны сакваяж з метадычнай лiтаратурай. На вакзал яго прынёс аспiрант, ён жа ўладкаваў кнiгi на багажнае месца ў вагоне. Цягнiк крануўся.
Колькi там часу прайшло, я сказаць не бяруся, але ж праваднiца аб'явiла, што хутка iх станцыя — Пiнск. Усхваляваны Iван Iванавiч прылiп да вакна, бо цягнiк павiнен быў сустракаць наш агульны аднакурснiк, ён жа дырэктар мясцовага каледжа. Так i ёсць! Прыехаў! Iван Iванавiч заспяшаўся насустрач. Аспiрант, баючыся адстаць, рушыў следам за iм.
На пероне пачалiся абдымкi, першыя пытаннi пра здароўе, сям'ю, работу, пасля чаго Iван Iванавiч з форсам заявiў: «Мы там рознай лiтаратуры для вас прывезлi... Вiця, пакажы», — павярнуўся ён да маладога калегi, i той, якраз у тую ж мiнуту, зразумеў, што i сакваяж, i дыпламат з асабiстымi рэчамi паехалi ў бок Варшавы...
Чым скончылася гэта гiсторыя? Тым, што дырэктар каледжа хутка знайшоў дзяжурнага па станцыi, той звязаўся са сваiмi калегамi ў Брэсце, з начальнiкам цягнiка, якi на наступнай станцыi перадаў забыты багаж на пасажырскi цягнiк «Варшава — Масква».
I такiм чынам яшчэ раз пацвердзiў крылатае: «Абы галаву не згубiць... Усё астатняе, дасць бог, знойдзецца».
Валерый Гаўрыш
г. Чавусы
Рубрыку вядзе Валянцiна Доўнар
Як мы бярозавік куплялі на гандлёвай пляцоўцы лясгаса і ў лясніцтве
Творчая вечарына народнага артыста Беларусі прайшла ў адной з мінскіх гімназій.