У звычайны вясновы дзень у наш дом прыбыў госць — хросная мама Улі і Мішы. Некалі яна жыла ў суседнім раёне, днямі вярнулася з Кітая і прыехала да дзяцей з маленькімі падаруначкамі. Мішу дастаўся нанапрусак — гэта такая пластмасавая цацка, падобная на прусака, якая неверагодна хутка бегае. Міша быў задаволены. Адзінаццацігадовай Аляксандры падарылі ўпрыгажэнні для валасоў. Дзяўчынка любіць такія рэчы і таксама была вельмі задаволеная, пакуль не дасталі падарунак для пяцігадовай Улі — ружовага слана! Гэта быў дзіцячы наручны гадзіннічак: бранзалет у выглядзе ружовага слана, а ў пузік устаўлены звычайны гадзіннік. Яго лёгка можна дастаць, і тады застаецца адзін ружовы слон з дзіркай у жывоціку. Саша страціла цікавасць да заколак і ўважліва глядзела, як Уля гуляе са сваёй новай цацкай. Назірала, хмурылася і маўчала. Калі хросная пайшла, старэйшая дачка кінулася да мяне:
— Маам, ну навошта Улі гадзіннік? Яна ж нават не разумее, для чаго ён. А мне трэба! Я сачыла б па ім за часам і ведала, калі ў школе пачнецца перапынак.
Уля адчула, што паквапіліся на яе падарунак, і прыціснула гадзіннічак да грудзей.
— Улечка, ну калі ласка, — узмалілася Саша. — Я табе аддам упрыгажэнні, хочаш? Магу яшчэ што-небудзь... Глядзі, ты ж хацела лакі для пазногцяў. Выбірай! Фламастары, алоўкі, пластылін — бяры ўсё. Дай мне гадзіннічак.
Уля на імгненне засумнявалася, але хутка сцяміла: раз за гэтую рэч даюць столькі ўсяго, значыць, яна каштоўная.
— Не дам, — упэўнена адрэзала яна. — Мама, а можна я яго ў садок вазьму і пакажу сяброўкам?
Гэта быў гадзіннічак Улі, і яна мела права ўзяць яго. Я так разважала. Хоць сумнявалася, разумеючы, што Уля не вельмі асцярожная і, хутчэй за ўсё, зламае яго ў першы тыдзень карыстання. Паспрабавала яе папярэдзіць, але малая вельмі прасіла...
На наступны дзень, калі я прыйшла па Улю ў садок, малая кінулася да мяне, рыдаючы ўголас. Потым дастала са сваёй шафы ружовага слана з дзіркай у жываце. Там не было гадзіннічка.
— Я не ведаю, як ён згубіўся... А-а-а-а...
—Уля!.. — толькі выдыхнула я.
Калі мы зайшлі дамоў, з пакоя выбегла старэйшая дачка. Уля, убачыўшы яе, зноў зарыдала. Саша паглядзела на мяне, потым на Улю, якая ўжо даставала з кішэні ружовага слана... Гэта адбылося ў адно імгненне. Сашка схапіла Улю і моцна штурханула яе. Тая ўпала на падлогу і стала гучней галасіць.
Саша закрыла твар рукамі, заплакала і пабегла ў пакой. Уля не хацела ўставаць. Яна ляжала на падлозе і рыдала там яшчэ гадзіну. Саша не выйшла вячэраць.
На наступны дзень я прыйшла ў садок па малую і ўбачыла, што дзеці ў групе незвычайна мокрыя і брудныя. Уля кінулася да мяне з вялізнымі, шчаслівымі вачыма і раскрыла сваю далонь. На бруднай далоні ляжаў гадзіннічак.
— Мама, я яго знайшла! Мы разам аблазілі ўсе лужыны. Паслухай, ён яшчэ цікае, не зламаўся!
Дадому мы амаль беглі. Уля ўляцела ў пакой, дастала з-пад падушкі ружовага слана, хутка ўставіла гадзіннік і кінулася да Сашы.
— Сашка, на, бяры! Дару табе!
Саша сядзела за сталом і рабіла ўрокі. Яна ўважліва паглядзела на Улю і трохі падумаўшы, адказала:
— Не, Уля, дзякуй. Гэта ж ТВОЙ падарунак. Прабач мяне.
Дзяўчынкі абняліся... А ружовы слон яшчэ доўгі час валяўся ў цацках, бо сёстры страцілі да яго ўсякую цікавасць.
Наталля ТАЛІВІНСКАЯ
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
Амаль тысяча дзвесце чалавек сабраліся, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
