Вясёлыя гісторыі нашых чытачоў

Не хвалі сам сябе, хай людзі пахваляць

...Пра мянушку гэты наваселец паклапаціўся адразу. Ледзь не з першых дзён пасля пераезду мы, суседзі, сталі чуць яго ганарлівае «От у мяне!», «От у мяне!»

У яго — ну ўсё было найлепшае: куртка, люстра, пральная машына, крэслы, шпалеры, нажы, чаравікі, мэбля... Што ўжо казаць пра яго самога, ягоную жонку і сына?!

Здавалася б, ну і няхай: ты нажыў (ніхто не пытаецца як) — ты і карыстайся. Але ж не гань пры тым іншых.

Наш Хвалько (іначай яго ніхто і не зваў) гэтага не мог. Яго, як выглядала, хлебам не кармі, дай некага спыніць — у пад'ездзе, на вуліцы — дай пагаварыць ды пахваліцца, які ж ён багаты ды разумны, а нехта іншы — бедны і дурны. Нам з мужам ён, напрыклад, адкрытым тэкстам сказаў, што ў Германіі куды лепшыя машыны ўжо даўно на звалках згнілі, а мы на сваёй яшчэ ездзім... Маці-адзіночцы з першага паверха таксама «камплімент» адважыў, сказаў, што дачка ў яе хоць і выдатніца (з яго сынам у школу ходзіць), але ж брыдкая-брыдкая. У суседа справа (яго жонка прызналася) Хвалько папытаўся пра зарплату і заявіў, што за такія грошы не тое каб нешта рабіць, нават з хаты выходзіць нельга! «Перапала» і суседу злева. У таго (шчасце цвярозага...) Хвалько пацікавіўся ўзростам жонкі і, пачуўшы, што той усяго 32, сказаў, што яго Марына ў 45 выглядае лепей...

Карацей, неўзлюбілі мы новага суседа (і мелі за што): каб лішні раз не бачыцца, не псаваць настрой, стараліся бокам абысці. Шкада, што гэта не заўсёды ўдавалася, бо наш новенькі аказаўся досыць непаседлівы. Зранку ён спяшаўся то ў краму (хадзіў туды па некалькі разоў на дні), то на рынак, то ў гараж, то на прагулку... За некалькі месяцаў «сумеснага» жыцця мы трохі вывучылі яго маршруты, каб потым строіць свае.

Ну вось нядаўна вярталіся мы з мужам з паліклінікі. Прыкінулі, што ў гэты час наш Хвалько павінен ісці з гастранома. Каб не сустрэцца, вырашылі «даць кругаля» — прайсціся па скверы, падыхаць чыстым паветрам.

Пагулялі, хвілін праз сорак падышлі да свайго пад'езда, услых парадаваліся, што цяпер, дзякуй богу, не сезон і Хвалько не сядзіць на лавачцы. Потым шчаслівыя, можна сказаць, ад таго, што з ім не сустрэліся, зайшлі на свой чацвёрты паверх і ўжо там (літаральна) аслупянелі, бо пачулі:

— Прывіта-аннечка!

Гэта, як вы здагадаліся, нам «прапеў» Хвалько.

Ад неспадзеўкі мы ледзь утрымаліся ад рогату! Ён, як аказалася, ключы свае дома забыў. А нас здалёку ўбачыў — вырашыў напрасіцца ў... госці — пасядзець, пакуль жонка прыедзе.

...Вось такі атрымаўся «падарунак». І пішу я пра яго з адзінай мэтай — каб нехта пачытаў і, магчыма, «паглядзеўся ў люстэрка», спытаў: «А я такім не бываю?» Бо нездарма ж нашы продкі казалі: «Хто сам сябе хваліць, хай пярун таго спаліць».

М. Н.

г. Барысаў.

Мары ўсё ж збываюцца...

Гады перабудовы помняцца павальным дэфіцытам і вялікімі чэргамі. Не перадаць, колькі здароўя ў іх патрачана,  колькі часу змарнавана!

Каб пазбегнуць гэтага, я прыдумаў выйсце — сумяшчаў неабходнае з прыемным: браў што-небудзь чытаць.

Неяк раніцай, помню, «сарафаннае радыё» данесла навіну, што ў гастраноме каля кінатэатра «Кастрычнік» «выкінулі» (не падумайце дрэннага — у продаж...) мяса. Я, не раздумваючы, узяў грошы, сумку, часопіс «Полымя» і пайшоў па дэфіцыт.

Як і варта было чакаць, вялікая гандлёвая зала была запоўнена людзьмі. Усе стаялі, многія нерваваліся, сварыліся на тых, хто лез без чаргі, а я чытаў сабе «Зеніт» Івана Шамякіна ды час ад часу глядзеў: ці далёка ж да мэты?

Помню, чарговы раз падняў галаву і ўбачыў, што непадалёк стаіць мая супрацоўніца, разгублена азіраецца, шукае канец чаргі. Мне б з ёй павітацца, а я замест гэтага тузаю за рукаво ды грозна пытаю: «Ну, колькі ты будзеш швэндацца?.. Хочаш, каб чарга прайшла?»

На імгненне жанчына разгубілася, аднак тут жа ўсё зразумела: на вуха падзякавала мне і стала наперадзе...

Альбо вось яшчэ. Неяк мы — і ўсім калектывам — вырашылі адзначыць юбілей рэвалюцыі, пасля дэманстрацыі сабрацца на адной кватэры ў цэнтры горада, пасядзець за святочным сталом. Купіць да яго спіртныя напоі калегі даверылі мне.

Я зайшоў у гастраном, гэтым разам прыхапіўшы аповесць Барыса Васільева «Заўтра была вайна», заняў чаргу і, чытаючы, паціху стаў набліжацца да запаветнага прылаўка. У гэты ж час стрэлкі гадзінніка (прычым досыць імкліва) набліжаліся... да перапынку на абед. А гэта азначала, што мне яшчэ цэлую гадзіну давядзецца недзе мерзнуць, а потым, магчыма, сысці без пакупак, бо дэфіцытны тавар маглі разабраць свае.

Тут ужо не да чытання!..

На гадзінніку, гляджу, 13:40, потым 50, 57, 59... І — ура! — я ўсё купіў, дасягнуў мэты!

Не паверыце: адчуванне было такое, быццам нашы футбалісты на вось гэтай, самай апошняй хвіліне такі забілі (!) вырашальны гол!

Я стрымліваў эмоцыі як толькі мог, бо іначай хтосьці з добразычліўцаў мог выклікаць карэту «хуткай».

...Нехта можа падумаць, што ў мяне добрыя ўспаміны і што чэргі я ўхваляю. Не, крый божа! Проста лічу, што, сутыкнуўшыся з праблемамі, трэба знаходзіць шлях да іх вырашэння і думаць пра лепшае. Ну, напрыклад: некалі, стоячы ў чэргах, мы спадзяваліся, што іх не будзе? І — бачыце — дачакаліся, дажылі!

Мікалай Старых, г. Гомель

Самы памятны водпуск

За мяжу, за свет, як той казаў, беларусы ездзілі здаўна, але ж мужчыны (каб жанчыны, дык неяк не чуваць было) — зараблялі там золата, грошы, потым вярталіся дамоў, куплялі зямлю. Можа, на сваю галаву? Ды не аб тым размова.

Цяпер змяніліся часы, а з імі — многае іншае. У прыватнасці, усё больш і больш дзяўчат шукаюць сваё шчасце немаведама дзе, часцяком — далёка ад радзімы. Але ж яна па-ранейшаму прыцягвае, кліча да сябе...

Неяк я стала сведкай цікавай сустрэчы. Дзве раней вельмі блізкія сяброўкі — вясёлыя, самакрытычныя — цяпер бачацца зрэдку. Адну лёс закінуў ажно ў Амерыку, другая жыве ў Іспаніі... Размова ў іх спачатку была сур'ёзная, а вось потым...

— Лера, ну раскажы пра той водпуск, — са смехам папрасіла Ларыса.

— А пра які? — удакладніла сяброўка. — Пра той самы памятны? Ну, чаму б і не...

«Было гэта гадоў з дваццаць таму. Асобныя з тутэйшых людзей ужо ўзбіліся на грошы, пакуплялі сабе дамы, добрыя кватэры, машыны, ездзілі адпачываць за мяжу... Гэтага ж хацелася многім.

Вось і мне закарцела некуды рвануць, потым пахваліцца, можа, і пылу ў вочы пусціць. А што — маладая, адукаваная, дзве замежныя мовы ведаю. Значыць, магу ў любую краіну махнуць...

Тэарэтычна — так, а вось на справе... Як той казаў, раскоша ды не па нашых настаўніцкіх грошах. За шчасце яшчэ, што кватэрку сваю мне бабуля з дзядулем пакінулі, — не прыйшлося ў свае трыццаць разам з бацькамі жыць.

...Але ж у госці да іх, на абед, на вячэру я, вядома, хадзіла.

Вось і тады з мамай сядзім, размаўляем, гарбату на кухні п'ём. Туды ж наша нявестка з'яўляецца, братава жонка. Галоўнае, вясёлая такая, загарэлая... І давай нам расказваць пра свой адпачынак. Маўляў, мора ў Балгарыі сіняе-сіняе, пясочак жоўценькі, чысценькі, ежа смачная і амаль дармавая, пасцель у атэлі мяккая, а ўжо сэрвіс — дык не перадаць!

Не скажу, што мяне тады стала жаба душыць, аднак чорт за язык тузануў. Ужо з вітальні, сыходзячы дамоў, я спакойненька так (быццам кожны год у замежжа езджу) сваёй маме кажу:

— Заўтра ранічкай я на Кіпр адлятаю... Пуцёўка ў мяне — на дзесяць дзён. Так што ты не хвалюйся.

Нявестка, бачу, як слінай не падавілася...

Але і я таксама не мёду глынула, бо слова ж не верабей, выпусціў, — не зловіш. Назаўтра і з самай раніцы пачаўся мой хатні арышт. Днём з кватэры не выходжу — баюся, каб не пракалоцца, не сустрэцца з раднёй ці знаёмымі, на тэлефонныя званкі не адказваю (мабільнікаў тады не было, а пра інтэрнэт дык нават і чутак)...

Вечарам хіба выходжу падыхаць, бо днём — ні табе акно адчыніць, ні шторы адвесіць — канспірацыя: мяне дома нямашака, я ў моры Міжземным купаюся, на цёплым беразе... Што раблю? Правільна: загараю.

Для гэтага (ну не белай жа моллю з Кіпра ляцець?) прыйшлося — таксама ўпотай — у салярый пахадзіць, адпускныя грошы на загар патраціць.

А трэба ж было і віна для форсу прывезці...

Гэта цяпер — нават у вёсках хоць іспанскага, хоць французскага, хоць партугальскага, а тады яшчэ паездзі па горадзе — пашукай.

Пашчасціла — аж дзве бутэлькі ўзяла (гуляць дык гуляць!).

І, здаецца ж, усё прадумала, ніхто б нічога не ведаў, калі б вось яна, Ларыса, не спужалася, не падумала, што я... ці не памерла? А што — ёй не званю, сама на званкі не адказваю... Карацей, прымчалася і давай тут дзверы ламаць...

Нідзе ж не дзенешся, адчыніла, запрасіла зайсці, а сама пры гэтым — як на іголках сяджу: тэлефаную ў аэрапорт, пытаюся, ці прыляцеў самалёт з Ларнакі? Адказ адзін: не, ён затрымліваецца. «Ты каго гэта так чакаеш?» — цікавіцца Ларыса. «Ды не паверыш, — кажу, — сябе! Гэта я, я павінна прыляцець з Кіпра і адзваніцца маме, каб не перажывала...» Ну і выкладваю ўсю гісторыю з гэтым «адпачынкам»...

Расказала — як камень з душы сваёй скінула: ажно палягчэла! А яе, вось гэтую рагатуху, раптам смех разабраў: сядзіць і аж заходзіцца. Я потым следам... Да слёз насмяяліся — аж у бакі закалола. Дзякуй табе, сябровачка, што не выдала тады, не прагаварылася».

...Пасля таго «замежнага» адпачынку Лера шмат дзе пабывала, многае пабачыла. Але ж, мусіць, нездарма сваю першую «паездку» лічыць самай памятнай?

Любоў Чыгрынава, г. Мінск

Рубрыку вядзе Валянціна ДОЎНАР

Ад яе ж...

«У роднай газеце на роднай мове» я чытаю ўсё, а «вясёлыя і праўдзівыя гісторыі з народнага «проваду» дык нават захоўваю — даю пачытаць сваім сябрам, сваім вучням, — пісала ў рэдакцыю спадарыня Эма Васілевіч з Мінска. — Такім чынам я рэкламую «Звязду».

Гэта, як здаецца, прыклад, прычым прыклад — варты пераймання... Так што паспрабуйце! Магчыма, у вас таксама атрымаецца не толькі выпісваць «Звязду», не толькі па-беларуску чытаць і думаць, але і пісаць, тое ж раячы іншым.